مهدی ابراهیمی در گفت‌وگو با خبرنگار ایمنا با بیان اینکه بافت‌های شهرهای ما گونه‌های مختلفی دارد، اظهار کرد: هرکدام از این بافت‌ها بسته به شرایط و موقعیت قرارگیری در شهر، نوع متفاوتی از برنامه ریزی برای آنها نیاز است و در صورتی که برنامه واحدی برای احیا یا نگهداشت آنها در نظر گرفته شود، فرایند احیا محقق نخواهد شد.
وی افزود: هرکدام از بافت‌های شهری از قبیل بافت‌های فرسوده، تاریخی، حاشیه‌ای یا میانی چالش‌های مربوط به خود را دارند که با دیگری قابل قیاس نیست.
این دکترای جغرافیا و برنامه ریزی شهری خاطرنشان کرد: آنچه باید به طور مشترک در همه بافت‌های شهری مدنظر یک برنامه ریز یا مدیر شهری باشد، عملکرد مطلوب بافت است به نحوی که بافت شهری بتواند پاسخگوی نیازهای کالبدی، اجتماعی و حتی اقتصادی ساکنان باشد.
ابراهیمی تاکید کرد: بسیاری از بافت‌های شهری، حتی بافت‌های جدید در محلات نوساز، با اینکه از نظر کالبدی تمامی اصول شهرسازی و طراحی شهری در آنها رعایت شده است اما عملکرد مطلوبی را ندارند که این خود نشان از آن دارد که صرفاً برخی مسائل طراحی مورد توجه قرار گرفته و به سایر اصول شهرسازی و برنامه ریزی شهری توجه نشده است.
وی افزود: اگرچه وجود یک کالبد مناسب و زیرساخت‌های شهری متناسب در دل بافت‌های شهری ضرورت دارد اما شرط کافی برای عملکرد مطلوب بافت نیست.
این دکترای جغرافیا و برنامه ریزی شهری تصریح کرد: یکی از اصول مهمی که در محلات جدید، نوساز و بعضاً گران قیمت رعایت نمی‌شود، توجه به اختلاط کاربری‌ها است؛ بیشتر این محلات کاربری‌های مورد نیاز ساکنان را ندارد و بدون توجه به اصول برنامه ریزی شهری ساخته شده است.
ابراهیمی گفت: فرسودگی تنها وجود کالبد نامناسب و ابنیه ناپایدار نیست بلکه بافتی که نتواند پاسخگوی نیازهای همه جانبه شهروندان باشد نیز فرسوده محسوب می‌شود و باید همانند بافت‌های فرسوده و حاشیه‌ای به آن توجه کرد و برنامه ریزی دقیقی برای آن داشت.
نظر شما