به گزارش سرویس ترجمه ایمنا، در مناطقی که از قابلیت پیاده‌روی یا تردد راحت افراد سوار بر صندلی‌های چرخدار برخوردار است، حمل و نقل فعال در بالاترین سطح خود قرار دارد چرا که در آن‌ها، تمام افراد جامعه سهمی از فضاهای عمومی را به عبور و مرور خود اختصاص داده‌اند. در چنین مناطقی، محیط‌هایی وجود دارد که اغلب توسط شهروندان ساخته شده است و زمینه را برای انجام فعالیت‌های جسمی و اجتماعی آنان فراهم می‌آورد. از مهم‌ترین ویژگی‌های مناطق شهری با قابلیت پیاده‌روی و تردد ایمن افراد دارای معلولیت جسمی می‌توان به پیاده‌راه‌های عریض، سطوح شیب‌دار و علائم ترافیکی اشاره کرد که اگر به خوبی طراحی شود، رفت و آمد را برای تمام شهروندان با هر سن یا توانایی، تسهیل می‌کند.
متأسفانه، اغلب مناطق شهری امروزی به گونه‌ای طراحی شده است که در آن‌ها افراد سالمند یا سوار بر صندلی‌های چرخدار قادر به عبور و مرور راحت نیستند و برای این کار، به حضور دیگری در کنار خود نیاز دارند. پاندمی کرونا این واقعیت را بیش از پیش آشکار کرد و مدیران سراسر دنیا را به اتخاذ استراتژی‌هایی برای حل مشکل سوق داد.
موانع و محرک‌های تردد
از آنجا که قابلیت پیاده‌روی یا تردد افراد سوار بر صندلی‌های چرخدار به طور مستقیم با طراحی شهری در ارتباط است، بنابراین مناطقی که از زیرساخت‌های مناسب برخوردار نیست، امکان حضور تمام افراد جامعه با هر توانایی جسمی و سنی را به حداقل می‌رساند. به عنوان مثال، شرایط نامناسب خیابان‌ها، پیاده‌روها و خطوط عابر پیاده همچون موانعی است که می‌تواند رفت و آمد تمام مردم به ویژه افراد دارای معلولیت جسمی را با مشکل مواجه کند.
گزارشات حاکی است حتی زمانی که کیفیت خیابان‌ها در وضعیت نسبی قرار دارد، عبور و مرور برای افراد سوار بر صندلی‌های چرخدار چهار برابر سخت از زمانی است که زیرساخت‌های تردد به خوبی تمام طراحی شده است. این در حالی است که کیفیت خوب فضاهای عمومی می‌تواند به حضور تمام اقشار جامعه کمک کند که این امر به سهم خود نقش مهمی در جلوگیری از انزوای اجتماعی و اثرات سو آن ایفا می‌کند.
متأسفانه در گذشته، نیاز افراد دارای ناتوانی جسمی مورد توجه قرار نمی‌گرفت و همین امر طراحی مناطق شهری را به گونه‌ای شکل داده بود که امکان عبور و مرور این افراد بدون حضور دیگری در کنار خود امری غیر ممکن تصور می‌شد. اما خبر خوش اینکه اخیراً بسیاری از مدیران شهری به منظور حل این مشکل، مردم دارای معلولیت‌های جسمی را به ایده‌پردازی برای بهبود فضاهای عمومی سوق داده و از این طریق، موانع بزرگ موجود بر سر راه تردد آن‌ها را به حداقل رسانده‌اند.
قابلیت دسترسی طی دوران کرونا
در محیط‌های شهری امروز، قابلیت عبور و مرور تمام افراد به راحتی فراهم نیامده و این واقعیتی است که در پاندمی کرونا بیش از پیش خود را نمایان کرد. به عنوان مثال، استفاده از ماسک یا شیلدهای صورت، امکان برقراری ارتباط برای افراد دارای اختلال شنوایی با دیگران را با مشکل مواجه کرد و این در حالی بود که افراد سوار بر صندلی چرخدار نیز به راحتی قادر نبودند از محصولات ضدعفونی دست‌ها در فضاهای عمومی بهره گیرند چرا که دستگاه‌های مخصوص، اغلب در ارتفاعات بالا نصب می‌شد.
شیوع کرونا پرده از قابلیت دسترسی ناکافی افراد دارای معلولیت جسمی به امکانات عمومی برداشت که بسیاری از محققان علت این امر را به سهیم نکردن این افراد و بهره‌نگرفتن از تجربیات آنان در طراحی‌های شهری نسبت دادند.
کرونا، فرصتی برای به حداقل رساندن نقص‌های شهری
کانادا از کشورهای پیشرو در حذف موانع دسترسی به شمار می‌رود که مدیران آن، طی ادوار و در پاسخ به پاندمی‌های مختلف، بیشترین تغییرات را در طراحی‌های شهری به وجود آورده‌اند تا قابلیت تردد ایمن و راحت را برای تمام شهروندان با توانایی‌های متفاوت افزایش دهند.
طی دوران کرونا، برنامه‌ریزان در اغلب شهرهای دنیا تلاش کردند از نقص‌های موجود در طراحی‌های شهری بیشتر آگاه شوند و برای رفع آن‌ها بکوشند. افزایش قابلیت پیاده‌روی و تردد ایمن افراد سوار بر صندلی‌های چرخدار از مهم‌ترین موضوعاتی بود که طی پاندمی مورد توجه مدیران قرار گرفت و پیامدهای ویژه‌ای نیز از خود به جای گذاشت.
در راستای پیاده‌روی، مسیرهای مخصوص بسیاری گسترش یافت و امکانات جدید زیادی در اختیار عابران قرار گرفت. بهبود زیرساخت‌های تردد ایمن افراد سوار بر صندلی‌های چرخدار از دیگر اقدامات مهم برنامه‌ریزان شهری طی کرونا به شمار می‌رود.
نظر شما