مهدی ابراهیمی در گفتوگو با خبرنگار ایمنا اظهار کرد: دستیابی به شهر زندگی به منظور ارتقا کیفیت زندگی شهروندان، تنها در انجام اصلاحات کالبدی خلاصه نمی‌شود بلکه نیاز است بسیاری از روابط، تعاملات و مناسبات تغییر کند تا شهر زندگی به واقع محقق شود.
وی با بیان اینکه دستیابی به شهر زندگی با ایجاد نمادها و نشانه‌های شهری ممکن نیست، افزود: در شهرهای گذشته بناها معمولاً در یک طبقه ساخته می‌شد و به صورت افقی گسترش پیدا می‌کرد اما امروزه سبک معماری و نحوه ساخت بناها تغییر کرده است.
این دکترای جغرافیا و برنامه ریزی شهری خاطرنشان کرد: در شهرهای گذشته برخی امکانات در اختیار نبود اما امروزه ورود و گسترش فناوری‌های جدید موجب شده است تا شکل و ارتفاع بناهای مسکونی تغییر و تعداد طبقات بناهای شهری افزایش پیدا کند.
ابراهیمی تاکید کرد: تقلید از معماری شهرهای گذشته ممکن نیست بلکه تنها باید عناصر حیاتی و فرهنگی شهرهای قدیمی در بطن شهرهای امروزی وجود داشته باشد و در نحوه و نوع زندگی شهروندان جاری و ساری باشد.
وی اضافه کرد: عناصر فرهنگی شهرهای گذشته، مثل برادری، دوستی، دستگیری از فقرا و صفا و صمیمت بسیار مهم‌تر از مباحث کالبدی و معماری است که امروزه به آن پرداخته می‌شود.
این دکترای جغرافیا و برنامه ریزی شهری تصریح کرد: آنچه که به عنوان میراثی از شهرهای گذشته باید مورد توجه باشد، اصول حاکم بر شهرهای قدیمی است چرا که نمی‌توان همان بناهای قدیمی و تاریخی را عیناً در شهرهای امروزی پیاده کرد.
ابراهیمی گفت: شهر زندگی شهری است که در آن ساکنان و مسافران به معنای واقعی و به مثابه یک انسان زندگی می‌کنند؛ کیفیت زندگی در چنین شهری بسیار بالا است و سرزندگی، پویایی، تعاون و تکاپو در چنین شهری وجود دارد.
وی ادامه داد: شهرهای ما برای اینکه به کیفیت مطلوبی در حیات شهری دست پیدا کند، بیشتر از آنکه کالبد در آن مورد توجه باشد، باید بر مدار ارزش‌های فرهنگی و اسلامی حرکت کند و نیاز است برنامه‌ها و طرح‌های شهری نیز در این راستا باشد.
نظر شما