امیرحسین شبانی در گفت‌وگو با خبرنگار ایمنا اظهار کرد: بهسازی بافت‌های تاریخی شهرها که روزگاری جز زیست‌پذیر ترین بافت‌های شهری بودند، همواره جز دغدغه‌های مدیریت شهری است در این راستا رویکردهای متفاوتی برای احیا آن از جانب اندیشمندان و کارشناسان پیشنهاد شده است.
وی افزود: بخشی از این رویکردها صرفاً بر روی بهسازی بافت متمرکز می‌شود و به دلیل ارزشمند بودن بناها تنها سعی دارد از تخریب بافت جلوگیری کند.
این دکترای شهرسازی خاطرنشان کرد: در این رویکرد، بافت تاریخی همانند موزه‌ای است که خلاف گذشته در آن حیات جریان ندارد لذا به دلیل به صرفه نبودن از منظر اقتصادی و اینکه این بافت همواره نیازمند رسیدگی است، بعد از مدتی دوباره تخریب می‌شود.
شبانی تصریح کرد: به موجب شکست این رویکرد در فرایند احیای بافت تاریخی، رویکرد بازآفرینی مطرح شد تا لایه‌های پنهان بافت مورد توجه قرار بگیرد؛ بر طبق این رویکرد نیاز است برنامه‌ای تهیه شود که همه ابعاد بافت اعم از اجتماعی، اقتصادی و فرهنگی مدنظر باشد.
وی تاکید کرد: در فرایند بازگرداندن حیات به این بافت‌ها نیاز است ارزش‌های زیبایی شناختی و فرهنگی که در این گونه بافت وجود دارد، حتماً مورد توجه باشد و با عنایت به این مسائل احیای بافت تاریخی مورد توجه قرار بگیرد.
این دکترای شهرسازی گفت: نحوه برخورد با بافت تاریخی در هر شهر و در هر نقطه از شهر متفاوت است لذا مسائل و ویژگی‌های هر بافت باید به صورت جداگانه مورد توجه و بررسی قرار بگیرد و تدوین برنامه‌های یکسان و ضوابط یکسان نه تنها برای گونه‌های مختلف بافت، بلکه برای بافت‌های تاریخی مختلف نیز علمی و مورد تأیید نیست.
شبانی ادامه داد: در صورتی که همه مسائل در احیای بافت‌های ارزشمند شهری مدنظر قرار بگیرد، می‌توان امیدوار بود ضمن نگهداری از میراث چندین ساله، این بافت‌ها برای شهر نیز درآمدزایی داشته باشد و بتواند به شهرداری در تأمین هزینه‌ها کمک کند اما چنانچه بازآفرینی به مفهوم واقعی محقق نشود، صرفاً هزینه‌ای است که مدیریت شهری بر روی این بافت‌ها انجام می‌دهد.
نظر شما