به گزارش سرویس ترجمه ایمنا، از همان ابتدای شیوع بیماری کووید -۱۹ در جهان، تردد مردم در داخل شهرها به طور قابل توجهی کاهش یافت چرا که همگان بیم آلوده شدن به بیماری را در فضاهای عمومی داشتند. در پی این اتفاق، تردد خودروهای شخصی در خیابان‌ها به حداقل رسید به طوری که بر اساس گزارشات متعدد، تعداد ۳۸۷ شهر در سراسر دنیا، کاهش باورنکردنی ازدحام خیابانی را تجربه کرد. از سوی دیگر، اعمال محدودیت‌های سختگیرانه در رفت و آمد وسایل حمل و نقل عمومی از یک سو و ترس مردم از سوار شدن بر آن‌ها، عبور و مرور این خودروها را نیز کاهش داد که در نتیجه، خیابان‌های بسیاری از شهرهای دنیا خالی از وسایل نقلیه موتوری شد. گرایش میلیون‌ها نفر از جمعیت جهان به دورکاری نیز مؤلفه مهم دیگری بود که تردد میان خیابان‌ها را متحول کرد و نیاز به استفاده از وسایل نقلیه موتوری را کاهش داد.
اما همه چیز اینگونه ادامه پیدا نکرد؛ در پی کاهش محدودیت‌ها، گریز انسان از فضاهای عمومی غیر ممکن بود و یک بار دیگر ساکنان شهری راهی فضاهای عمومی شدند تا روزمرگی‌های خود را به انجام برسانند. البته شهرنشینان این بار متفاوت با گذشته به طور پیوسته در تلاش بودند عبور و مرور خود را در شهرها ادامه دهند چرا که ترس آلوده شدن به ویروس، اجازه تردد عادی به آن‌ها را نمی‌داد. برخی از مردم از طریق خودروهای شخصی، بسیاری به وسیله دوچرخه، تعداد اندکی از طریق وسایل نقلیه عمومی و جمعیت زیادی نیز با پیاده‌روی به عبور و مرور در شهر می‌پرداختند. طی مدت زمانی کوتاه، هرج و مرج سراسر خیابان‌ها را فرا گرفت زیرا فضاهایی که تا پیش از این، تقریباً تنها در مالکیت خودروها قرار داشت، اکنون کاربری‌های چندگانه‌ای پیدا کرده بود و در آن‌ها، دوچرخه‌سواران، عابران پیاده، رانندگان خودروهای شخصی و افراد سوار بر وسایل نقلیه عمومی به طور همزمان در تردد بودند.
واقعیتی که طی دوران کرونا در راستای تردد شهری بیش از همه مشهود است اینکه دیگر مردم اشتیاق زیادی به سوار شدن بر وسایل حمل و نقل عمومی ندارند و با وجود تلاش مدیران برای ایجاد امنیت در این خودروها، همچنان از تعداد مسافران آن‌ها کاسته می‌شود. این در حالی است که گرایش مردم به پیاده‌روی و دوچرخه‌سواری هر روز بیشتر از قبل افزایش می‌یابد و نیاز به تغییر زیرساخت‌های شهری بیش از گذشته احساس می‌شود.
پیش از شیوع بیماری کووید -۱۹، مدیران ونکوور کانادا و کپنهاگ دانمارک به طور پیوسته در تلاش بودند مردم را به بهره‌گیری از شیوه‌های تردد سبز نظیر دوچرخه‌سواری، پیاده‌روی و وسایل حمل و نقل عمومی سوق دهند و از این طریق، ترافیک را کاهش دهند، کیفیت هوا را بهبود بخشند و در نهایت انتشار گاز کربن را به حداقل برسانند. اما چنین به نظر می‌رسد که گسترش ویروس کرونا شرایط را مختل کرده و اثرات درازمدتی را بر نحوه رفتار انسان در راستای عبور و مرور شهری به جای گذاشته است.
گزارشاتی که در مورد سیستم حمل و نقل نیویورک آمریکا انجام شده حاکی است گرایش مردم به استفاده از خودروهای شخصی همچنان ادامه دارد و بهره‌گیری از وسایل نقلیه عمومی از ۷۳ درصد ماقبل کرونا تجاوز نخواهد کرد. این کاهش تردد از طریق وسایل حمل و نقل عمومی در پی وحشت از ابتلاء به ویروس کرونا اتفاق افتاد اما ظاهراً روندی دائمی به خود گرفته است و قرار نیست دیگر به دوران قبل از شیوع بیماری کووید -۱۹ باز گردد.
بسیاری از شهروندان دوبلین، پایتخت و پرجمعیت‌ترین شهر جمهوری ایرلند نیز در مصاحبه با رسانه‌های جمعی از ترس خود برای سوار شدن بر حمل و نقل عمومی خبر داده و ادعا کرده‌اند تا پایان نهایی کرونا به شیوه‌های دیگر در شهر به رفت و آمد خواهند پرداخت. مطالعات انجام شده در اسپانیا نیز نشانگر کاهش باور نکردنی تردد از طریق وسایل نقلیه عمومی و افزایش گرایش مردم به دوچرخه‌سواری، پیاده‌روی و استفاده از خودروهای شخصی بوده است. در این میان، تمایل مردم به دوچرخه‌سواری بیش از هر شیوه تردد دیگر است که این نشان از افزایش تحرک میان شهرنشینان و دستیابی به پیامدهای مثبت آن برای شهر و شهروند دارد.
امروزه محققان در تلاش هستند از تغییراتی که کرونا در نگرش بشر نسبت به هستی ایجاد کرده است آگاه شوند و به ویژه تأثیرات کووید -۱۹ بر تردد امروز و آینده را ارزیابی کنند. دورکاری یکی از پیامدهای کرونا به حساب می‌آید که ظاهراً روندی دائمی به خود گرفته و به یک هنجار طبیعی در زندگی بشر تبدیل شده است. تأثیر دورکاری در ترافیک شهری به این صورت خود را نشان خواهد داد که دیگر کارکنان نیازی به ترددهای روزمره را ندارند که این امر به کاهش تردد و در نتیجه به حداقل رساندن انتشار کربن ناشی از دود وسایل نقلیه منجر خواهد شد.
از سوی دیگر، زمانی که مردم نیازی به رفت و آمدهای طولانی برای رسیدن به محل کار خود نداشته باشند، می‌توانند امور روزمره را نیز در نزدیکی محل سکونت خود و از طریق پیاده‌روی و دوچرخه‌سواری انجام دهند که این امر به سهم خود در کاهش ترافیک و کربن نقش مهمی ایفا می‌کند.
گزارشات حاکی است که عبور و مرور از طریق دوچرخه در شهرهای اروپایی به میزان ۱۱ تا ۴۸ درصد نسبت به دوران ماقبل کرونا افزایش یافته که این نویدی بر امکان تردد پایدار و تحول ترافیک شهری در آینده خواهد بود. افزایش گرایش مردم به استفاده از اسکوترهای برقی در شهرهایی نظیر نیویورک نیز، احتمال تردد خودروهای شخصی و عمومی در پساکرونا را کاهش می‌دهد و پیامدهای مثبت خود بر ترافیک شهری را به جای می‌گذارد.
نظر شما