محمدرضا فاتحی در گفت و گو با خبرنگار ایمنا اظهار کرد: نهاد مدیریت شهری و محلی در ایران از حیث ساختاری و سازمانی یکپارچه نیست و از نظر حقوقی دو پاره و دارای دو جزء است.
وی افزود: نهاد محلی که جسته و گریخته از سال ۱۲۸۶ شمسی با قانون بلدیه و قوانین دیگر پس از آن تا قانون شهرداری ۱۳۳۴ تجربه شده، دارای ساختاری واحد و یکپارچه بوده و شورا به عنوان رکن داخلی شهرداری فعالیت داشته است اما اکنون در ساختار فعلی نهاد محلی شورای اسلامی شهر و شهرداری از هم جدا هستند و پیوستگی و انسجام سازمانی میان آنها وجود ندارد.
این کارشناس حوزه حقوقی تاکید کرد: در مدیریت شهری یک نهاد شهرداری وجود دارد که از پیش موجود بوده و از نظر تاریخی و حقوقی فراز و فرودهایی را طی کرده است؛ شهرداری عموماً در این سیر تاریخی، نهادی عمومی و غیردولتی بوده است اما در قانون اساسی فصل مستقلی برای شوراها در نظر گرفته شد و طی انقلاب، گفتمان شورایی تقویت شد و قوانین شورایی مستقلی شکل گرفتند که موجب شد شوراها جدای از نهاد شهرداری تشکیل و بین دو جز مهم و اصلی مدیریت شهری، افتراق ساختاری و تفکیک ایجاد شود.
وی با بیان اینکه نخستین آسیب ساختاری قوانین شورایی این است که شورا که رأس شهرداری بوده از بدنه یعنی شهرداری جدا شده است، تصریح کرد: هیچ سیستمی نمی‌تواند بدون رأس فعالیت کند مخصوصاً وقتی تمامی پیکره از هم جدا باشند.
فاتحی خاطرنشان کرد: شوراها تا تصویب قانون اساسی با عناوین مختلف مانند «انجمن بلدیه» و «انجمن شهر» وجود داشته‌اند و در همه قوانین، تکلیف شورا (یا انجمن شهر) در اندرون قوانین مربوط به شهرداری پیش بینی می‌شد و شورا شخصیت حقوقی مستقل از شهرداری نداشته است.
وی افزود: البته این اتفاق مورد توجه قرار نگرفت، برای همین است امروز اکثراً نقد می‌کنند که شورای شهر، شورای شهرداری است، اما باید گفت ای کاش شورای شهرداری بود منظور از این عبارت این است که شورای شهر اختیارات و اقتداری نسبت به نهادهایی غیر از شهرداری ندارد.
نظر شما