به گزارش سرویس ترجمه ایمنا، آگوست، ماهی از تابستان است که بیشترین تفریحات آبی در آن انجام می‌گیرد، "ماه کیفیت آب" نام‌گذاری شده است چرا که منابع آبی با افزایش آلودگی آب در معرض تهدید فراوان قرار دارد و نداشتن رویکردی مناسب در این زمینه جهان را با بحران بسیار بسیار جدی و نابودگر بی‌آبی مواجه می‌کند.
آب عنصری کمیاب، حافظ حیات و ضامن بقاست و کل اکوسیستم به آن وابسته است. ماه کیفیت آب به بشر یادآوری می‌کند که بد نیست گاهی به خود، خانواده خود و جامعه خود نگاهی انداخت و دریافت که منابع آب شیرین کجاها به هدر می‌رود چگونه آلوده می‌شود و چه راهکارهایی می‌توان برای محافظت از آن‌ها و در نتیجه ضمانت بقای حیات به کار بست.
منابع آلودگی آب شیرین
در حالت کلی چهار منبع اصلی برای آلودگی آب‌های شیرین سراسر جهان وجود دارد. یکی از اصلی‌ترین این منابع تخلیه پساب‌های صنعتی است که عملاً آبراهه‌های محلی را آلوده می‌کند. عامل دوم رواناب‌های کشاورزی و رواناب کود از مزارع تجاری به آب‌ها است که باعث رشد بیش از حد جلبک‌ها می‌شود. این امر ماهی‌ها و دیگر آبزیان را خفه می‌کند و با افت شدید کیفیت آب همراه است.
نشت زباله‌های تصفیه نشده به دنبال نگهداشت نامنظم و زیرساخت‌های عمومی نامناسب به‌ویژه در کشورهای در حال توسعه نیز از دیگر دلایل آلودگی آب‌هاست برای مثال سیستم فاضلاب نامناسب اجازه ورود فاضلاب شهری تصفیه نشده یا نامناسب تصفیه شده را به آب‌های زیرزمینی و سطحی می‌دهد و کیفیت آب را به خطر می‌اندازد علاوه بر این محصولات و مواد شیمیایی مورد استفاده در خانه‌ها، حتی آفتکش‌هایی که در حیاط منازل، مراکز تفریحی، در فضای باز و زمین‌های بازی و ورزشی استفاده می‌شود، تهدیدی جدی برای آلودگی دریاچه‌ها، رودخانه‌ها و سفره‌های زیرزمینی است.
تاریخچه ماه کیفیت آب
قانون آب تمیز از سال ۱۹۷۲ در کنگره آمریکا و در تلاش برای حفاظت از منابع آبی به تصویب رسید. پس از آن دولت فدرال با غیرقانونی اعلام کردن رهاسازی مقدار زیادی از مواد سمی در آب‌ها، اقداماتی برای جلوگیری از آلودگی آب آغاز کرد، استانداردی که تعیین شد تا اطمینان حاصل شود آب‌های سطحی پیش از رسیدن به مصارف انسانی و تفریحی از کیفیت خاص و مناسبی برخوردار است. در سال ۱۹۷۴ قانون آب آشامیدنی ایمن برای حفاظت بیشتر از کیفیت آب‌های زیرزمینی و سیستم‌های آب عمومی به تصویب رسید.
در سال ۲۰۰۵ آژانس حفاظت از محیط زیست(EPA) با حمایت سازمان ملل متحد و در تلاش برای ترویج گفتمان مدنی در مورد نحوه حفاظت از منابع آب طبیعی به کمک آنچه می‌توان برای منابع طبیعی انجام داد، رویداد ماه کیفیت آب را تعیین کرد تا تضمینی باشد برای اطمینان از دسترسی همه، هم نسل امروز و هم نسل‌های آینده، به آب آشامیدنی سالم و پاک. به منظور تأکید بر اهمیت کیفیت آب برای بهداشت، حقوق بشر، جغرافیا، شهرنشینی، پایداری و بقا نیز سازمان ملل متحد سال‌های ۲۰۰۵ تا ۲۰۱۵ را به‌عنوان دهه بین‌المللی جنبش "آب برای زندگی" نام‌گذاری کرد.
سازمان زیست‌محیطی غیر انتفاعی Audubon در آمریکا نیز با تأکید بر میزان ارتباط سیستم‌های آبی با خطرات ناشی از جاری شدن رواناب به دلیل کشاورزی، جنگل‌داری، ساختمان‌سازی و امکانات شخصی و افراط‌گرایانه برخی انسان‌ها اعلام کرد که هر چند یک آلودگی کوچک منجر به کشتن ماهی‌ها و کثیفی سواحل نمی‌شود، مجموع این آلودگی‌ها برای کشتن چند جامعه کافی است. لذا Audubon حفاظت از حوضه‌های آبی، بدنه آن‌ها و نواحی تخلیه آب‌ها را بسیار حائز اهمیت دانست چون هر نوع آلودگی این منابع با تهدیدهای زیست‌محیطی همراه است و حیات جانداران بسیاری را در معرض خطر قرار می‌دهد.
از آنجایی که برای تأمین آب منابع محدودی وجود دارد و بشر علی‌رغم تمامی پیشرفت‌ها هنوز راهی برای تولید آب پیدا نکرده است، حفاظت از این منابع بسیار حیاتی است و آژانس‌های مختلف حفاظت از محیط زیست، ایمنی آب آشامیدنی و تأسیسات آب، همچنین تک تک انسان‌ها همگی نقش مهمی در اطمینان از ایمنی آب مورد استفاده از شیرهای آب دارند. با این حال اکثر مردم جهان از راه‌هایی که می‌توانند به‌واسطه آن منابع آبی را از آلودگی حفظ کنند بی‌اطلاع هستند.
اهمیت "ماه کیفیت آب"
زندگی، بدون دسترسی به آب سالم، با نبود هیچ چشمه یا منبع آبی برای سیراب شدن در روزهای گرم تابستان در فضاهای بیرون از خانه، فقدان استخرها، دریاچه‌ها و رودخانه‌های کافی برای تفریح، غیرممکن یا محدود شدن دوش گرفتن به دلیل کمبود آب، متکی شدن انسان به نوشیدن آب با استفاده از فیلترهای گوناگون و محرومیت از پر کردن یک لیوان آب از شیر به‌طور مستقیم، قطعی‌های آب در دوره‌های زمانی طولانی‌مدت و در یک کلام، رؤیا شدن استفاده از آب و دسترسی به آب سالم، به طور قطع زندگی شیرینی نخواهد بود. از سوی دیگر فقدان آب سالم و کمبود آب ضربه‌ای جبران‌ناپذیر بر پیکره طبیعت و حیات وحش وارد می‌آورد که این امر با برهم زدن تعادل حیات، زمین را در معرض ویرانی ابدی قرار خواهد داد.
آب یکی از اصلی‌ترین عناصری است که زمین را منحصربه‌فرد کرده و همه‌چیز این سیاره به آن متکی است. با این حال داشتن آبی باکیفیت بالا و غیرآلوده، به‌ویژه در نظر کشورهای توسعه‌یافته‌ای چون ایالات‌متحده‌آمریکا امری بدیهی تلقی می‌شود و در این کشورها بدون فکر از آب استفاده می‌شود، بدون اینکه کسی در نظر داشته باشد میزان و کیفیت آب برای همه یکسان نیست و دسترسی به آب تمیز یک امتیاز است نه یک حق.
علاوه بر این، مناطق وسیعی از اقیانوس‌های زمین به دلیل اسیدی شدن ناشی از آلودگی‌های انسانی در حال تبدیل شدن به مناطق مرده هستند و در سراسر جهان دسترسی به آب شیرین کافی برای مصرف هر روز سخت‌تر و سخت‌تر می‌شود. این امر به اندازه‌ای جدی است که سازمان ملل متحد آن را به‌عنوان یک بحران جهانی قریب‌الوقوع معرفی کرده است که می‌تواند موجودیت بشر را تنها در طول یک دهه نابود کند.
کمبود آب جهانی به‌طور عمده به دنبال رشد گسترده و بی‌رویه جمعیت در قرن گذشته ایجاد شده است. با افزایش تعداد انسان‌ها، تقاضای بیشتری برای مصرف آب و پرورش محصولات زراعی و دامی به وجود می‌آید. از سوی دیگر علی‌رغم اینکه ۷۰ درصد زمین از آب تشکیل شده، تنها سه درصد از منابع آبی موجود، آب شیرین و قابل مصرف است که فقط و فقط یک‌درصد از آن به آسانی در دسترس قرار می‌گیرد، یک درصدی که شامل تمام دریاچه‌ها، رودخانه‌ها، سفره‌ها و آب‌های زیرزمینی و همچنین نهرها است. پس به سادگی می‌توان دریافت که تأمین نیازهای آبی حدود هشت میلیارد انسان روی زمین، اصلاً کار آسانی نیست.
ماه کیفیت آب تلنگری است که به بشر یادآوری می‌کند آب عنصری نایاب و بسیار پر اهمیت نه فقط برای انسان، که برای تمامی ساکنان اکوسیستم است. چه آبزیان، چه گیاهان، چه حیوانات و چه انسان، حیات همگی به آب وابسته است. تفکر درباره تمامی اعمال روزانه‌ای که روی کیفیت آب تأثیر منفی دارد، قدمی کوچک در زمینه آب است که منجر به تغییراتی بزرگ و اثرگذار می‌شود. از آلاینده‌های صنعتی گرفته تا روغن‌ها، آفت‌کش‌ها و حتی صابون‌های باکتریایی و شیمیایی مورد استفاده برای مصارف شخصی، همگی کیفیت آب را متزلزل می‌کنند و حیات جانداران را به خطر می‌اندازند و اتخاذ نگرشی صحیح در این زمینه می‌تواند از بحران‌های آینده پیشگیری کند.
نظر شما