به گزارش خبرنگار ایمنا، "ماراکانا" تا قبل از فینال کوپا آمه‌ریکا، این اسم برای تیفوسی‌های آرژانتینی غم بزرگی را تداعی می‌کرد. البته کشور برزیل هم برای آنها نحسی عجیبی داشت.
اول به جام جهانی ۲۰۱۴ می‌رویم. جایی که تیم ملی فوتبال آرژانتین با ستاره‌های با تجربه، نمایش‌های ماندگاری از خودش ثبت کرد. این تیم با عبور از هلند در بامداد یکی از شب‌های برگزاری جام جهانی، در عین شایستگی به فینال رسیده بود. لیونل مسی هم که در عرصه باشگاهی و افتخارات فردی، به همه چیز رسیده بود، برای تکمیل کلکسیون جام‌های پرشمارش، چه بهتر که یک جام ملی (ترجیحاً جام جهانی) را به افتخاراتش اضافه می‌کرد.
او برای دنبال کردن رویایش، پا به ماراکانا گذاشت. حریف، آلمان پر آوازه بود، با دوجین ستاره ریز و درشت.
فوتبالی‌ها هیچکس را مستحق‌تر از مسی برای لمس جام جهانی نمی‌دانستند. اما فوتبال، روی بی رحم خودش را به آقای فوق ستاره نشان داد. دقیقه ۱۱۴ گوتزه تیرش را به قلب راه‌راه های بوینس آیرس شلیک کرد و سوت پایان که زده شد، بازی از مسی فقط قاب‌های تلخ همراه با اشک و اندوه به جا ماند.
بار دوم سال ۲۰۱۹ بود، مسی که جام جهانی ۲۰۱۴ و فینال‌های کوپای ۲۰۱۵ و ۲۰۱۶ باخته بود، برای جبران مافات یک بار دیگر دوستانش را به خط کرد تا بالاخره این نحسی ناکامی در فینال‌ها را پایان دهد. آلبی سلسته تا نیمه نهایی پیش رفتند اما باز هم برزیل میزبان یقه‌ی آنها را گرفت و ناکامشان کرد.
می‌گویند: "امید آخرین چیزی است که می‌میرد."
پس، لئو مسی هربار شکست خورد، هرگاه زمین خورد، ناامید نشد. او بلند شد به مسیر و هدفش ادامه داد. سال ۲۰۲۱ تیم ملی کشورش باز هم فینالیست کوپا شد. باز هم برزیل و باز هم ماراکانا. دیگر وقتش رسیده بود تا به هر نحوی شده پایان این قصه‌ی پُر غصه را به شیرینی تبدیل کند.
ماراکانا یک بار، در یکی از شب‌های سال ۲۰۱۴؛ بزرگ‌ترین رؤیای مسی را دزدیده بود. لئو یک بار در آنجا علی رقم کسب بهترین بازیکن، جام جهانی را باخته بود و با سری پایین از کنار آن جام زرین رد شده بود. اما دیگر وقت انتقام بود. او بارها اعلام کرده حاضر است تمام افتخارات فردی‌اش را ببخشد، اما فاتح یک جام با لباس آرژانتین باشد.
با توجه به سن سالش، و البته کار دشوار در جام جهانی بعدی، خود کاپیتان بهتر از هرکسی می‌دانست که این احتمالاً آخرین فرصت برای کامروا شدن است. بامداد امروز ماراکانا یک بار دیگر افتخار میزبانی از فوق ستاره فوتبال جهان را داشت. این بار در غالب یک جنگ جذاب سوپر کلاسیکویی در فینال کوپا آمه‌ریکای ۲۰۲۰.
یک سمت داستان، نیمار بود و رفقای تکنیکی‌اش، و آن سمت مسی و هم تیمی‌هایش با کلی امید و آرزو. قصه‌ی تلخ و تراژیک ماجرا اینجا بود که باز هم این استادیوم خاطره انگیز، از رقم زدن یک تراژدی ناگزیر بود. اتفاقاً بودند برزیلی‌هایی که در قلب سرزمین سامبا، برای قهرمانی کاپیتان لئو دعا می‌کردند، که حتی نیمار آنها را "خائن خطاب کرد.
آرژانتینی‌ها که با ۴ گل و ۵ پاس گل پادشاه‌شان فینالیست بودند، با سوپر گل چیپِ مسی طورِ دیماریا، یک بر صفر جلو افتادند، همان تک گل را حفظ کردند و بالاخره مأموریت انجام شد. ماراکانای بد یُمن بالاخره تبدیل به گلستانی برای مسی شد. دیدن تصاویر تلویزیونی و حال او که شادی وصف ناپذیری در چشمانش موج میزد، حال دل فوتبالی‌ها را خوب می‌کرد. او بالاخره به حقش رسیده بود، فوتبال بی‌رحم بالاخره روی خوشش را به پسرک خجالتی روزاریو نشان داد.
با این جام حالا دیگر آن خط تیره‌ی موجود در کارنامه و آن جای خالی جام ملی در ویترین پر افتخار بهترین بازیکن تاریخ فوتبال، پاک شد و دیگر کسی نمی‌تواند بگوید چون او جام ملی ندارد، با دیگو مارادونا قابل مقایسه نیست. هرچند که مسی برای بهترین بودن و اثبات شایستگی‌هایش، نیاز به جام ملی هم نداشت. او در شش فینالی که با آلبی سلسته تجربه کرده، در چهارتای آن بهترین بازیکن زمین لقب گرفته است.
جالب اینجا است که راهی که با مربیان پرتعدادی مثل تاتا مارتینو، ادگاردو بائوزا، سمپائولی و.... به سرانجام نرسیده بود با درست کردن یک تیم منسجم به رهبری لیونل اسکالونی و پابلو آیمار ادامه پیدا کرد و ختم به خیر شد. مسی حالا با خیال راحت می‌تواند به گرفتن هفتمین توپ طلا امیدوار باشد تا همچنان در قلمروش فرمانروایی کند.
نظر شما