سید احمد حسینی‌نیا در گفت و گو با خبرنگار ایمنا با اشاره به رابطه بین تاب‌آوری و توسعه پایدار شهری، اظهار کرد: توسعه پایدار به عنوان مناسب‌ترین شیوه توسعه شهرها در هزاره جدید مطرح شده و بر راهبردهای زیادی تاکید دارد که یکی از مهمترین راهبردهای بهبود کیفیت اکوسیستم‌های شهری توسعه شهرهای تاب آور است.
وی با بیان اینکه بین توسعه پایدار شهری و تاب‌آوری نوعی همسویی برقرار است و در بسیاری از ابعاد نقاط مشترک دارند، افزود: هنگامی که سده بیستم شروع شد حدود ۲۰۰ میلیون نفر (۱۲.۵ درصد) در شهرها زندگی می‌کردند، اما یک سال بعد این رقم به ۳.۶ میلیارد نفر (۵۲) درصد رسید.
این دکترای شهرسازی تخصصی ادامه داد: بنا بر برآوردهای صورت گرفته در سال ۲۰۵۰ جمعیت شهری جهان به ۶۷ درصد خواهد رسید که این آمار در کشورهای مختلف یکسان نیست به این معنا که در مناطق توسعه یافته جمعیت شهری به ۸۶ درصد خواهد رسید و این رقم برای کشورهای در حال توسعه معادل ۶۴ درصد برآورد شده است.
وی با بیان اینکه شهرها مقادیر قابل توجهی از منابع طبیعی را مصرف می‌کنند و تأثیر عمده‌ای بر محیط زیست، بسیار فراتر از مرزهای آنها دارند، گفت: این روندهای ناپایدار نیاز به مهار قابل ملاحظه‌ای دارد و در نهایت باید برعکس شود؛ جای پای اکولوژیکی شهرها، سیار و فراتر از مرزهای اداری آنها است، چنانچه خدمات تولیدی و جذب کننده اکوسیستم جریان انرژی و مواد را تسهیل می‌کند.
حسینی‌نیا گفت: منشأ منابع مورد استفاده جمعیت شهری عموماً به دور از محل مصرف آنها یافت می‌شود، بنابراین پیامدهای بیوفیزیکی شهرنشینی سریع و کنترل شده در هر جایی احساس می‌شود.
وی با بیان اینکه بر مبنای گزارش‌های سازمان ملل متحد «شهرنشینی» به حرکت مردم از مناطق روستایی و مناطق شهری گفته می‌شود که با سه روند عمده همراه است، افزود: روند نخست مرکز کلانشهرها معادل منظومه‌های بیش از ۲۰ میلیون نفر جمعیت در کشورهای در حال توسعه آسیا، آمریکای لاتین و آفریقا است، دوم حضور بیش از نیمی از جمعیت شهری جهان در شهرهای با جمعیت کمتر از ۵۰۰ هزار نفر و سوم ۹۵ درصد از رشد جمعیت شهری در شهرهای کشورهای در حال توسعه اتفاق می‌افتد که حدود چهار میلیارد نفر جمعیت دارند.
این دکترای شهرسازی تخصصی با تاکید بر اینکه در سال‌های اخیر شهرها به دلیل اثرات منفی فعالیت‌های شهری نشانه‌های فزاینده‌ای از مشکلات زیست محیطی را به نمایش گذاشته‌اند، تصریح کرد: تخریب و کاهش منابع طبیعی، تغییرات آب و هوایی و فشار توسعه در مناطق سبز به نگرانی‌های اصلی شهرها تبدیل شده است؛ به بیان دیگر کمبود امکانات بهداشتی و خدمات درمانی، افزایش ساخت فاضلاب‌های روباز، دورریزی ضایعات صنعتی و زباله‌ها در مکان‌های نامناسب و ایجاد آلودگی‌های محیطی، «کلانشهرها» را به «کلان زبالهدانها» تبدیل کرده است که این امر حیات بشر را به طور جدی تهدید می‌کند.
وی خاطرنشان کرد: یکی از مهمترین راهبردهای بهبود کیفیت اکوسیستم‌های شهری، توسعه شهرهای تابآور است که نوع نگرش و نحوه رویارویی با آن را تحت تأثیر اساسی قرار می‌دهد به همین جهت تبیین رابطه تاب‌آوری در برخورد با سوانح و کاهش اثرات آن از اهمیت بالایی برخوردار بوده و ضروری است که تاب‌آوری و سطوح مختلف تاب‌آوری افراد و گروه‌های اجتماعی نیز شناخته شود و عوامل و شرایط اجتماعی، اقتصادی، نهادی و محیطی_ کالبدی تاب‌آوری جوامع شهری و تمرکز آن در گروه‌ها و مکان‌های خاصی از قلمرو انسانی _محیطی مورد توجه قرار گیرد.
نظر شما