به گزارش سرویس ترجمه ایمنا، برای بسیاری از مردم دنیا، شهرها خانه‌های آن‌ها به حساب می‌آید و با افزایش چشمگیر جمعیت شهرنشینی تا سال ۲۰۵۰ انتظار می‌رود که تعداد مناطق شهری نیز رو به افزایش بگذارد. بدیهی است که شهرها مناطقی برای کسب آموزش، یافتن شغل و تبادل فرهنگ به شمار می‌رود که البته شیوع بیماری کووید -۱۹ فعالیت شهروندان در این زمینه‌ها را به حداقل رسانده است. در واقع، شروع قرنطینه‌های دوران کرونا باعث شده اغلب مردم بخش اعظم زندگی خود را در خانه‌هایشان طی کرده و از حضور در فعالیت‌های آموزشی و فرهنگی خودداری کنند. همین امر، رغبت آنان را به زندگی در حومه‌های شهر افزایش داده چرا که در خارج از شهر می‌توانند به فضایی بیشتر و سالم‌تر دسترسی داشته باشند.
گزارشات حاکی است که طی دوران کرونا، جمعیت کلانشهر لندن پس از گذشت ۳۰ سال به طور قابل توجهی کاهش یافته است که البته خروج بریتانیا از اتحادیه اروپا نیز در وقوع این رویداد بی تأثیر نبوده است. بدیهی است که خالی شدن شهرها از جمعیت یک فاجعه برای آن‌ها به حساب می‌آید که می‌تواند تمام جنبه‌های زندگی شهری نظیر اقتصاد، فرهنگ و آموزش را تحت تأثیر قرار دهد. در همین راستا، مدیران شهری باید از هم اینک به فکر ایجاد مثبت‌ترین تغییرات در طراحی مناطق باشند تا بتوانند شهرهایی با بیشترین زیست‌پذیری را برای ساکنان آینده به وجود آورند. اما پرسشی که در اینجا ممکن است ذهن همه را مشغول کند این است که چگونه این کار امکان‌پذیر است؟
بهبود دسترسی به فضاهای سبز
زمانی که ویروس کرونا برای اولین بار در کشور انگلستان شروع به انتشار کرد، در وضعیت زندگی افراد دارای باغ‌های شخصی و سایرین شکاف بزرگی به وجود آمد. در آن زمان مردمی که از فضاهای سبز در محیط زندگی خود بهره‌مند بودند می‌توانستند در دوران قرنطینه از هوای آزاد و پاک آن‌ها استفاده کنند، حال آنکه سایر مردم در آپارتمان‌هایی کوچک و بدون دسترسی به حتی یک بالکن، روزهای سخت کرونایی را یکی پس از دیگری پشت سر می‌گذاشتند همین امر باعث شد مردم به اهمیت وجود فضاهای سبز پی ببرند و به پرورش گیاه در باغچه‌هایی حتی در فضایی به اندازه یک متر مربع روی آورند.
بدیهی است که وجود فضاهای سبز در تمام نقاط یک شهر امری ضروری است که در کنار تمام مزایای خود، به ایجاد برابری در میان شهرنشینان منجر می‌شود. بنابراین، مدیران شهری باید از هم اینک به فکر بهبود شرایط فضاهای سبز باشند تا بتوانند آینده‌ای پایدار و برابر برای تمام مردم ساکن در شهرهای آینده رقم بزنند.
استفاده بهتر از داده‌ها در طراحی شهری
اهمیت داده‌ها در بهبود کیفیت زندگی شهری بر هیچ کس پوشیده نیست اما پاندمی کرونا این واقعیت را بیش از پیش به تصویر کشید و نشان داد که ثبت و تحلیل داده‌ها نقش بسیار مهمی در افزایش توان شهرها برای مقابله با بحران‌ها ایفا می‌کند به عنوان مثال در بسیاری از شهرهای جهان، مدیران با ثبت داده‌ها توانستند از میزان شیوع بیماری کووید -۱۹ در نقاط مختلف باخبر شوند و اقدامات خود برای مهار شیوع ویروس را در آن نقاط، جدی‌تر اجرا کنند.
با وجود این، زیرساخت‌های هوشمند شهری نیز می‌تواند احتمال وقوع خطرات ناشی از سایر رویدادها نظیر سیل و تغییرات اقلیمی را به حداقل برساند در واقع شهرهای هوشمند نسبت به سایر نقاط دنیا، از مراکزی پایدارتر، ایمن‌تر و سالم‌تر برخوردار هستند چرا که اطلاعات مختلف آن‌ها به خوبی در اختیار برنامه‌ریزان قرار دارد و مورد تجزیه و تحلیل قرار می‌گیرد.
ایجاد اهدافی جدید برای زیرساخت‌های قدیمی
در مطالعات متعدد آمده که سازه‌های شهری بیش از یک سوم انرژی جهان را مصرف می‌کنند و در انتشار گازهای آلاینده در هوا سهم بزرگی دارند. بدیهی است که مدیران شهری می‌توانند با به کار بردن استراتژی‌هایی خلاقانه، این مشکل را تا حد زیادی برطرف کنند و به عنوان مثال استفاده از انرژی تجدیدپذیر را جایگزین انرژی شهری کنند. از سوی دیگر ترویج استفاده از مواد پایدار در احداث سازه‌های شهری می‌تواند از اثرات جزایر گرمایی بکاهد و نیاز به خنک‌کننده‌های هوا در منازل را به حداقل برساند.
مهم‌تر از همه این که استفاده دوباره از زیرساخت‌های قدیمی متروکه و اصلاح میزان مصرف انرژی در آن‌ها می‌تواند در ممانعت از مقدار زیاد کربن در حال انتشار در محیط زیست بسیار مؤثر واقع شود. به عنوان مثال ایجاد یک خانه با دو اتاق خواب، در سازه‌ای که به مدت چند دهه بدون استفاده باقی مانده می‌تواند به حذف بیش از ۸۰ تن دی اکسید کربن از هوای شهرها منجر شود.
اگرچه چنین اقداماتی بسیار کارآمد محسوب می‌شود، با این حال همیشه اجرای آن‌ها امکان‌پذیر نیست. در واقع در استفاده از سازه‌های قدیمی باید جنبه‌های مختلفی را به طور همزمان در نظر گرفت که پیاده‌سازی تمام آن‌ها شاید در یک سازه غیرممکن باشد.
نظر شما