همایون نورایی در گفت‌وگو با خبرنگار ایمنا اظهار کرد: نبود تعادل میان مناطق مختلف کشور به برنامه‌ریزی منطقه‌ای جایگاه ویژه‌ای می‌دهد و برقراری تعادل در درون مناطق و میان مناطق از جمله اهداف مهم برنامه‌ریزی منطقه‌ای است.
این دکترای شهرسازی گفت: برنامه‌ریزی منطقه‌ای در دو سطح برنامه‌ریزی مجموعه شهری و برنامه‌ریزی ناحیه‌ای قابل بررسی است و نخستین سطح برنامه‌ریزی منطقه‌ای، برنامه‌ریزی برای مجموعه شهری است که تعدادی شهر کوچک و بزرگ در کنار یکدیگر است و به مرکزیت شهری با جمعیت ۵۰۰ هزار نفر یا بیشتر را شامل می‌شود.
وی گفت: بسیاری از شهرهای کشور ظرفیت خوبی برای توسعه داشته‌اند، اما توجه نکردن به برنامه‌ریزی منطقه‌ای موجب شده این شهرها جزو مناطق محروم استان باشند.
نورایی اضافه کرد: توجه نکردن به تنوع زیست محیطی مناطق موجب از بین رفتن زمین‌های کشاورزی و تبدیل آنها به سکونتگاه شده و مکان‌هایی که مطلوب کشاورزی نیست با صرف هزینه گزاف تبدیل به زمین کشاورزی می‌شود.
وی با بیان اینکه برنامه‌ریزی منطقه‌ای طرح ناحیه‌ای را نیز شامل می‌شود، یادآور شد: برنامه‌ریزی ناحیه‌ای برنامه‌ریزی برای ارتباط متقابل بین یک یا چند شهرستان است که از این برنامه با عنوان طرح آمایش استان نیز یاد می‌شود.
این دکترای شهرسازی تاکید کرد: رعایت نکردن اصول برنامه‌ریزی منطقه‌ای زندگی شهروندان و افراد جامعه را تحت تأثیر قرار می‌دهد و پایداری سرمایه‌های اجتماعی را تهدید می‌کند همچنین موجب شده شهرها به صورت تک قطبی رشد پیدا کنند و مدیریت شهری با چالش‌های جدی برای اداره شهر مواجه باشد.
نظر شما