نگاهی به محیط غبارآلود خورشید

وی افزود: هر وقت وارد مدار جدید می‌شویم (منظور ورود کاوشگر پارکر به مدار خورشید است) فکر می‌کنیم آنچه در اطراف خورشید می‌بینیم را درک می‌کنیم اما طبیعت رخ جدیدی از خود به ما نشان می‌دهد و ما را غافلگیر می‌کند. مطالعه گرد و غبار می‌تواند دریچه‌ای غیرمنتظره و کوچک درباره فرآیندهای تشکیل زمین و سیارات همسایه آن که در بیش از ۴.۵ میلیارد سال پیش تشکیل شده در اختیار محققان قرار دهد. با یادگیری اینکه چگونه خورشید این گرد و غبار را پردازش می‌کند، می‌توانیم به راز روند پردازش این جریان در دیگر اجرام منظومه شمسی پی ببریم تا درباره روند تشکیل سیاره و چگونگی تبدیل ابر غبار به منظومه شمسی بیشتر بدانیم.

این فیزیکدان پلاسمای فضایی ادامه داد: محیط اطراف خورشید گرم و غنی از تابش است. این محیط دارای گرد و غبار زیادی است که نمی‌توانید تصور کنید و دارای دانه‌های گرد و غبار بیشتری نسبت به سایر مکان‌های منظومه شمسی است. این موضوع به این دلیل است که خورشید از طریق نیروی جاذبه و سایر نیروها همانند جاروبرقی، گرد و غبار را از فاصله میلیون‌ها و میلیاردها مایل دورتر از خود به سمت خود می‌کشد.

مالاسپینا تصریح کرد: البته این جارو برقی ناقص است. هرچه ذرات گرد و غبار به خورشید نزدیک‌تر می‌شوند، تابش آن بیشتر شده و بیشتر به آنها فشار می‌آورد و سپس برخی از آن دانه‌های گرد و غبار شروع به حرکت در جهت دیگر می‌کنند و حتی می‌توانند به طور کامل از منظومه شمسی خارج شوند. ابزار تصویربرداری میدان گسترده برای کاوش خورشید(WISPR) تعبیه شده بر روی کاوشگر پارکر اولین شواهد از وجود یک منطقه خالی از گرد و غبار، معروف به "منطقه بدون گرد و غبار"(dust-free zone) را بیش از ۹۰ سال پس از پیش بینی حضور چنین منطقه‌ای، پیدا کرد.

وی ادامه داد: آنچه در خورشید مشاهد می‌شود هیجان‌انگیز است؛ زیرا همه این ذرات به سمت خورشید حرکت می‌کنند، اما هنگامی که به محیط نزدیک به خورشید می‌رسند، از بین می‌روند. محققان امیدوار بودند که با بررسی این گرد و غبار بتوانند نقطه‌ای را که در آن گرد و غبار به منظومه شمسی وارد می‌شوند و سپس از مرکز آن دور می‌شوند را شناسایی کنند. اما موضوعی در روند این کار برای آنها گیج کننده بود چرا که غلظت گرد و غباری که محققان طی ششمین ملاقات پارکر به مدار خورشید ثبت کردند نشان داد غلظت گرد و غبار می‌تواند تا ۵۰ درصد متفاوت باشد.

این فیزیکدان پلاسمای فضایی تصریح کرد: این جالب است زیرا مدت زمانی که طول می‌کشد تا گرد و غبار به سمت خورشید برود، هزاران تا میلیون‌ها سال است بنابراین چرا ما این تغییرات را تنها در سه تا چهار ماه مشاهده کردیم؟ به عبارت دیگر این محیط غبارآلود، ممکن است بسیار پیچیده‌تر و سریع‌تر از آنچه دانشمندان تصور می‌کردند، باشد. محققان باید منتظر بمانند تا پارکر ملاقات‌های بیشتری را با خورشید انجام دهد تا دریابند دقیقاً چه اتفاقی در حال رخ دادن است.