امیر حسین شبانی در گفت‌وگو با خبرنگار ایمنا اظهار کرد: چشم اندازی که نظام برنامه ریزی شهری برای یک شهر به عنوان یک مجموعه زیستی دنبال می‌کند، بسیار مهم است؛ نکته مهم این است که این نظام از چه ابزاری برای رسیدن به آن چشم‌انداز استفاده می‌کند و چقدر زمینه‌ها و پیش زمینه‌های اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی و زیست محیطی برای نیل به آن مهیاست.
وی افزود: در این میان تمامی اجزای سیستم شهری باید در هماهنگی و هم آوایی با هم قرار داشته باشند تا آن چشم‌انداز محقق شود.
این دکترای شهرسازی خاطرنشان کرد: در نظام‌های برنامه‌ریزی مختلف به واسطه جهان‌بینی‌ها و تلقی‌های مختلفی که از شهرها وجود دارد، می‌توان اشکال متفاوتی از برخورد با مسئله شهر را دید.
شبانی با بیان اینکه این چشم‌اندازها باید برآمده از زمینه‌ها و بسترهای بومی باشد، تصریح کرد: هرچقدر توانایی و ظرفیت‌های درونی و ذاتی به درستی شناخته شود و هماهنگی در چشم‌انداز آرمانی که در راستای روند طبیعی تکامل یک مجموعه زیستی و شهر است، بیشتر باشد، نظام برنامه‌ریزی در دستیابی به اهداف خود بیشتر موفق شده است.
وی ادامه داد: از طرفی هرچقدر این موضوع تحت تأثیر نگاه‌های از بیرون و نسخه‌های وارداتی باشد، چالش‌ها و دست اندازهای بیشتری پیش روی این ابزار تغییر اجتماعی قرار می‌گیرد.
این دکترای شهرسازی عنوان کرد: مهم‌ترین دیدگاه اصلاح‌گرایانه در نظام برنامه‌ریزی شهری این است که تلقی از برنامه و برنامه‌ریزی را هم در ابعاد مفهومی و نظری و هم در ابعاد عملیاتی و کاربردی به یک ساختار کاملاً اندیشیده شده درونگرا نزدیک کنیم.
شبانی تاکید کرد: ما نیازمند بازگشت به فلسفه برنامه‌ریزی و نگاه به مسئله برنامه‌ریزی در قابل یک اصلاح اجتماعی هستیم، نیاز است با فهم درست ساختار شهر، مدیریت شهری و شهروندان را برای قرار گرفتن در این مسیر آماده کنیم و به یک همگرایی همه جانبه برسانیم.
نظر شما