شهره سجادیه در گفت‌وگو با خبرنگار ایمنا اظهار کرد: "یک زن، یک شهر" درباره زن کارآفرینی است که نوعی "سیستم ارزیابی مدیران" طراحی کرده و توانسته است جوایز کارآفرینی دریافت کند. به طور سنتی ارزشیابی مدیران به صورت دستی اتفاق می‌افتاد و بنابراین نظر اشخاص روی آن مهم بود، اما با استفاده از نرم افزار این زن کارآفرین، دخالت عنصر انسانی در ارزشیابی مدیران به کم‌ترین حد می‌رسد. این فیلم بخشی از پروژه‌ای است که بر اساس آن، مستند ۱۰ زن کار آفرین به وسیله ۱۰ فیلم ساز زن اصفهانی ساخته می‌شود.
وی در خصوص انتخاب زن کارآفرین برای سوژه مستند خود، افزود: هنوز محدودیت‌هایی برای زنان مطرح است که با ذات انسانی آنها جور در نمی‌آید، بنابراین سوژه‌های مربوط به زنان همیشه جای کار دارد و زنان کارآفرین الگوهای آرمانی مناسبی هستند از کسانی که این محدودیت‌ها را کنار گذاشته و افق‌های جدیدی را ایجاد کرده‌اند. در همه کشورها نهضت‌هایی برای حمایت از زن داریم، بنابراین به نظر می‌رسد که مساله زنان به ایران باز نمی‌گردد و یک امر جهانی است.
این مستند ساز ادامه داد: کار ما هنر است، ممکن است هیچ کمک مالی به زنان نکنیم و شرایطی نیز برای آنها فراهم نیاوریم اما زنان نمونه‌ای که نشان می‌دهیم، می‌توانند الگوهایی برای دختران جوان و زنان دارای محدودیت باشند. فکر می‌کنم صحبت کردن درباره زنان کارآفرین نقش بسیار پر رنگی در الگو دادن به زنان و ایجاد این تفکر که محدودیت‌ها نباید آنها را متوقف کند دارد. در واقع با وجود اینکه من به عنوان یک فیلمساز به دختران و زنانی که در روستاها زندگی می‌کنند دسترسی ندارم، اما شاید پخش فیلم من از رسانه بتواند برای آنها ایجاد انگیزه کند.
سینمای مستند نقطه درخشان سینمای ایران است
سجادیه با اشاره به مسائل سینمای مستند، گفت: مستند سازی شغل بسیار دشواری است، چراکه گاهی باید اسناد و مدارکی را نشان دهیم که ممکن است برخی افراد و مخصوصاً ادارات دولتی تمایلی به آشکار شدن آن نداشته باشند. در واقع لازم است مستندساز چیزی ارائه کند که سندیت داشته باشد، پس باید به ارگان‌های مرتبط با موضوع و اسناد آنها در کار خود ارجاع دهد، اما معمولاً همکاری‌های لازم نمی‌شود. برای پروژه آخرم دو ماه نامه‌نگاری کرده و منتظر ماندم تا پاسخ دهند آیا می‌توانم از بخشی از یک سازمان فیلمبرداری کنم یا نه! در حالی که موضوع نه نقد آن سازمان بود و نه اتفاقاتی که در آن رخ می‌داد و تنها به دلیل اینکه شخصیت مستند من به آن محیط ارتباط داشت، نیاز به فیلمبرداری داشتیم. ممکن است در دو ماه یک فیلم سینمایی ساخته شود اما ما همین زمان را منتظر یک مجوز می‌مانیم. از طرفی سینمای مستند اکران ندارد به همین دلیل بازگشت سرمایه برای مستندسازان دشوار است و معمولاً در فشار مالی قرار دارند.
وی تصریح کرد: این در حالی است که اگر به تاریخ سینمای ایران نگاه کنیم، متوجه می‌شویم که سینمای مستند نقطه درخشان آن است. در واقع سینمای مستند همپای سینمای داستانی و گاهی بالاتر از آن درخشیده است. بنابراین جایگاه آن در سینمای ایران به شدت برجسته است.
این مستند ساز اضافه کرد: با وجود اینکه پس از انقلاب این درخشش کمی رو به افول رفت اما هنوز هم مستندسازان ما فیلم‌های بسیار خوبی می‌سازند که در سطح جهان مطرح می‌شوند و جوایز جهانی می‌گیرند. مساله این است که هنوز به آن نقطه اوجی که باید دست می‌یافتیم، نرسیده‌ایم. این امر ارتباط جهانی بیشتری میان مستندسازان ایران و جهان را می‌طلبد، جشنواره‌های داخلی و مراکز فرهنگی باید تلاش کنند این امر را تسهیل کنند تا بتوانیم با تحولاتی که در سینمای مستند جهان رخ داده، همراه شویم.
سینما بدون جشنواره معنی پیدا نمی‌کند
سجادیه با اشاره به اهمیت جشنواره‌های فیلم گفت: معتقدم که سینما بدون جشنواره معنی پیدا نمی‌کند. جشنواره‌ها همیشه انگیزه‌ای برای فیلمسازان بوده‌اند تا خود را در قالب رقابت قرار دهند و رقابت یعنی پیشرفت. به برخی از فیلم‌های ایرانی فیلم‌های جشنواره‌ای گفته می‌شود، به این معنی که الزاماً برای مطرح شدن در جشنواره ساخته شده‌اند و انتقاد می‌شود که فیلمساز بسیاری از مسائل و حد و حدودهای جامعه را مراعات نکرده تنها به دلیل اینکه می‌خواهد فیلمش در جشنواره قرار بگیرد؛ من با این صحبت موافق نیستم، اما باید بپذیریم که هر چیزی آفت‌های خود را دارد. آفت جشنواره‌ها به شدت کم تراز مزیت‌های آن بوده است.
وی ادامه داد: در واقع جشنواره جایی است که توانایی‌ها نشان داده می‌شود و روش‌های نو به چشم می‌آید. از طرفی برگزاری آنها می‌تواند الگویی برای فیلم سازان جوان باشد که از قالب‌های کهنه در آمده و قالب‌های نو را آزمایش کنند. بنابراین جشنواره‌ها در انگیزه دادن به فیلم سازان بسیار مؤثر هستند.
این مستندساز با اشاره به جشنواره سینما حقیقت، خاطر نشان کرد: مستندسازان یک سال کار می‌کنند تا فیلم خود را به جشنواره حقیقت برسانند. اگر این جشنواره نباشد، با وجود این شرایط سخت کاری و هزینه‌ای که باز نمی‌گردد، آیا انگیزه‌ای برای ساخت مستند وجود خواهد داشت؟ فکر می‌کنم که تمام کشورها در الگو دادن، پیشرفت زبان سینما و عرضه فیلم به مخاطبان، مدیون جشنواره‌های فیلم هستند.
سجادیه در خصوص برگزاری آنلاین جشنواره سینما حقیقت، گفت: ما نمی‌دانیم چه چیزی در آینده ممکن است رخ دهد، پس باید محدودیت‌ها را بپذیریم، اما نکته مهم برخورد خلاقانه با آنهاست. برگزاری مجازی جشنواره سینما حقیقت نوعی مقابله و متوقف نشدن در برابر محدودیت‌هایی است که ایجاد شد. از طرفی برخورد خلاقانه با محدودیت‌ها باعث شکل‌گیری الگوهای تازه‌ای شد که می‌تواند در آینده برخی از مشکلات دسترسی مخاطبان به جشنواره‌ها را کم کند.
نظر شما