ناصر یارمحمدیان در گفت‌وگو با خبرنگار ایمنا اظهار کرد: ممکن است در یک شهر مراکز اشتغال و اسکان زیادی به دلیل فرم شهری و تحت تأثیر نیروهای بازار وجود داشته باشد و وجود دو یا چند مرکز اشتغال و دو یا چند محل سکونت موجب جابجایی میان این مکان‌ها می‌شود.
وی خاطرنشان کرد: چنانچه در پژوهش‌ها واحد مطالعه را از فرد به خانوار تغییر دهیم مشخص می‌شود که بسیاری از رفتارهای شهروندان اجتناب ناپذیر و بهینه است؛ به طور مثال خانواری بر اساس محل اشتغال مادر خانواده مکان سکونت را انتخاب می‌کند و پدر خانواده نیز مسیری طولانی را برای رفتن به سر کار طی می‌کند.
این دکترای اقتصاد شهری ادامه داد: در خانواده‌ای که پدر و مادر هر دو شاغل هستند، اعضای خانواده سعی می‌کنند محل سکونت خود را نزدیک به محل کار یکی از آن‌ها انتخاب کنند.
یارمحمدیان تاکید کرد: وابستگی‌های محلی و وابستگی به جنبه‌های مثبت شهری نیز از عوامل اجتناب ناپذیری است که موجب تعلق خاطر به مکانی خاص می‌شود، به طور مثال محل سکونت قدیمی افراد خانواده در یک نقطه و محل اشتغال آنان در نقطه دیگری از شهر سبب وابستگی و تعلق خاطر آنان به محل سکونت و در نتیجه رفت و آمدها می‌شود.
وی با بیان اینکه بی‌ثباتی اقتصادی در زندگی شهری نیز می‌تواند موجب چنین رفت و آمدهایی شود، تصریح کرد: زمانی که افراد خانواده نسبت به ثبات اشتغال خود در آینده مطمئن نباشند، انتخاب بهینه محل سکونت آنان ممکن نیست.
این دکترای اقتصاد شهری با بیان اینکه گروه دیگری از علل جابجایی شهروندان در شهرها مربوط به نوع رویکرد و نگرش به توسعه شهرها است، گفت: دو رویکرد توسعه یکنواخت شهر و توسعه منطقه‌ای در این زمینه وجود دارد؛ در توسعه یکنواخت شهر الگو یا کاربری‌های مختلف شهری به صورت یکنواخت در سطح شهر توزیع می‌شود یعنی در هر نقطه از شهر و با طی حداقل مسافت، امکان دسترسی به کاربری‌های مسکونی، تجاری، ورزشی و آموزشی وجود دارد.
یارمحمدیان اضافه کرد: نحوه توسعه شهر در شهرهای کشورهای اروپایی به صورت یکنواخت و دسترسی به مناطق مختلف مسکونی و تجاری در همه نقاط شهر ممکن است، در این شهرها قرارگیری ساختمان‌ها، چگالی جمعیت و تراکم فعالیت‌های اقتصادی معمولاً یکنواخت است.
وی با اشاره به نوع دیگری از الگوی توسعه شهری به نام رویکرد توسعه منطقه‌ای شهر، افزود: طبق این نگرش، مناطق تجاری از مناطق مسکونی، مناطق مرتفع و بلندمرتبه‌سازی‌ها در شهر از مناطق کم ارتفاع و مناطقی با کاربری‌های مختلف آموزشی بهداشتی و فضای سبز از یکدیگر تفکیک می‌شود.
استاد اقتصاد شهری خاطرنشان کرد: شهری با این نوع از الگوی توسعه دارای شهرک‌های دانشگاهی، بهداشتی و تجاری است و برج‌های تجاری در یک منطقه مرتفع واقع شده و مناطق حومه‌ای مسکونی از مناطق مرکزی تجاری تفکیک شده است.
یارمحمدیان گفت: در ایران رویکردی خاص و مدلی یکنواخت برای توسعه شهرها وجود ندارد و نوعی به هم ریختگی، تورفتگی و بیرون زدگی میان کاربری‌های مختلف وجود دارد.
نظر شما