به گزارش سرویس ترجمه ایمنا، تحقیقات حاکی است که مناطق متراکم شهری، سکونتگاه‌هایی با کمترین دسترسی به امکانات زیرساختی پایه، محله‌هایی نیازمند به زیرساخت‌های جدید و محیط‌هایی با ساختمان کافی اما مستلزم بهبود زیرساخت‌ها، زمینه را برای افزایش سرعت انتشار پاندمی‌ها فراهم می‌آورند. کشور سری‌لانکا، در آسیای جنوبی از این واقعیات مستثنی نیست چرا که در محله‌ها، زاغه‌ها و شهرهای پرجمعیت آن، بیشترین نرخ انتشار ویروس کرونا اتفاق افتاده است. این در حالی است که مناطق شهری با طراحی مناسب، در واکنش پاندمی کووید -۱۹ بسیار سریع واکنش نشان داده و با موفقیت توانسته است سرعت انتشار بیماری را کاهش دهد.
تأثیرپذیری بافت‌های شهری از کرونا
کشور سری‌لانکا در واکنش به شیوع بیماری کووید -۱۹، درست مشابه با پاندمی‌های گذشته، توانست با موفقیت موج اول انتشار ویروس را کنترل کند. اقداماتی نظیر رعایت فاصله اجتماعی، اثریابی بیماران مبتلا به کرونا، برقراری حکومت‌نظامی‌ها و قرنطینه‌ها، که در همان ابتدای ظهور بیماری توسط مقامات رسمی در سراسر کشور اعمال شد، به خوبی کنترل وضعیت انتشار ویروس را در پی داشت. با این حال اگر شهرها بهتر طراحی شده بود، کنترل ویروس کرونا با موفقیت بیشتری همراه بود و افراد کمتری به این بیماری خطرناک آلوده می‌شدند.
شیوع بیماری در منطقه Bandaranayake Mawatha ، واقع در شهر کلمبو پایتخت سری‌لانکا، یکی از بارزترین مثال‌ها است که به خاطر طراحی نادرست شهری، بیشترین آسیب را از انتشار ویروس کرونا متحمل شد. این منطقه در مجموع تعداد ۶۲ خانواده را در خود جای داده است که علاوه بر کمبود دسترسی ساکنان به امکانات بهداشتی، آب سالم و تهویه مناسب، امکان رعایت فاصله اجتماعی بین آنان وجود ندارد. از سوی دیگر ساکنان منطقه گرایش زیادی به تجمع در مکان‌های عمومی و ملاقات یکدیگر دارند که همه این شرایط در کنار هم، سرعت باورنکردنی انتشار ویروس کرونا را باعث شده است.
شواهد حاکی است که نه تنها منطقه Bandaranayake Mawatha ، بلکه سایر مناطق کلمبو و حتی نقاط دیگر سری‌لانکا، از اصول مناسب شهرسازی برخوردار نیستند و اغلب مردم در زاغه‌ها و محله‌های پرجمعیت سکونت دارند. شرایط زندگی برای این افراد به گونه‌ای است که امکان رعایت فاصله استاندارد بین آن‌ها وجود ندارد و از سوی دیگر، امکانات بهداشتی و خدمات درمانی در سطح بسیار پایینی قرار دارد.
وضعیت اشتغال مردم این کشور، شرایط آن‌ها در دوران کرونا را بحرانی‌تر کرده است چرا که اغلب آن‌ها به کارهای غیررسمی با درآمد بسیار پایین مشغول هستند. از آنجا که خانواده‌های کم‌درآمد از سوی دولت نیز مورد حمایت مالی خاصی قرار نگرفته‌اند، روز به روز بر نگرانی آن‌ها برای تأمین مایحتاج زندگی افزوده می‌شود و ممکن است به زودی با کمبود مواد غذایی مواجه شوند.
نوآوری‌هایی برای بهبود سکونتگاه‌هایی با طراحی نامناسب
دولت‌های موفق، در دوران حکومت خود اقدامات بسیاری برای بهبود شرایط زاغه‌ها، مناطق فقیرنشین و دیگر سکونتگاه‌های دارای طراحی نامناسب انجام داده‌اند. پس از جنگ سری‌لانکا، اداره توسعه شهری به منظور زیباسازی پایتخت تلاش کرد خانه‌های متروکه و سکونتگاه‌های ویران را از نو بسازد و روحی دوباره به مناطق جنگ‌زده ببخشد.
علاوه بر این در مقررات شهرنشینی اصلاحات زیادی شد؛ به عنوان مثال در سال ۲۰۱۰ تعداد ۶۶ هزار نفر شهروند کم‌درآمد از مناطق محروم به سکونتگاه‌هایی با خانه‌های مجهز منتقل شدند. همچنین دولت طی یک برنامه خانه‌سازی ملی دستور داد از سال ۲۰۱۰ تا ۲۰۱۵ یک میلیون خانه جدید ساخته شود و با قیمت مناسب در اختیار افراد کم‌درآمد قرار گیرد. اقدامات دولت سری‌لانکا ادامه یافت تا اینکه در سال ۲۰۱۸ تعداد ۳۰ هزار واحد مسکونی برای افراد فقیر ساخته شد و پس از آن مقامات از احداث ۴۰ هزار واحد دیگر تا سه سال آینده خبر دادند. پاندمی کرونا مقامات رسمی در سراسر کشور را به اعمال اقدامات بیشتر برای پایدارسازی شهر در مقابل پاندمی‌های مشابه با کرونا در آینده سوق داده است.
نظر شما