به گزارش سرویس ترجمه ایمنا، تغییرات شکل‌گرفته به دنبال شیوع جهانی کووید -۱۹ و نیز کاهش تردد در شهرها باعث شد تا بسیاری از کارگران مهاجر ساکن در کلانشهرها و حتی کارمندان ادارات و کارخانه‌های گوناگون، محل سکونت خود را به مقصد زادگاه خود و یا زندگی در حومه‌های شهری ترک کنند. در این میان برخی از این افراد درحالی‌که تاکنون همکاران و حتی کارفرمایان خود را ملاقات نکرده‌اند از همان محل سکونت جدید به دورکاری روی آورده‌اند. این امر باعث شده است که آمار دورکاری در اکثر کشورهای جهان با افزایش چشمگیری مواجه شود چراکه با وجود شرایط جاری در جهان، کار از محلی دورتر از مراکز شهری به یک ضرورت تبدیل شده است. نکته جالب توجه آن‌که بررسی‌های انجام گرفته در این دوره نشان داد نگرانی در مورد "فرار از خانه" در طول همه‌گیری ویروس کرونا بی‌اساس بوده است و حتی بررسی‌های انجام گرفته روی ۳۱ کشور حاکی از وجود عملکردی مشابه با دوران کار در دفاتر و یا حتی بهبود کارایی کارمندان در ۷۷ درصد از آن‌ها بوده است تا جایی که ۸۶ درصد از مدیران این مناطق خواهان ادامه این روند در دوران پساکرونا نیز هستند.
دائمی شدن این روند، چه برای مشاغلی که تنها چند ساعت در هفته شاهد حضور کارمندان در محل کار هستند و چه برای شهرهایی که به‌طور ناگهانی خالی از سکنه شدند، بازتاب گسترده‌ای خواهد داشت تا جایی که بنا بر پیش‌بینی بعضی از اقتصاددانان، در دروان پساکرونا کارمندان به دو بخش تقسیم می‌شوند، یک بخش افرادی که تنها هفته‌ای یک یا دو بار به ادارات خود مراجعه می‌کنند و دومی آن دسته از افراد که تنها یک هفته از ماه خود را صرف مشارکت در کنفرانس‌های کاری می‌نمایند. پیش‌بینی می‌شود که این گروه دوم در جستجوی مساکن ارزان‌قیمت‌تر، فضاهای بزرگ‌تر و نزدیکی بیشتر با طبیعت، بیش از دیگران از شهرها و محیط‌های شهری فاصله بگیرند. در حال حاضر نیز تقریباً ۵۰ درصد از هفت‌هزار نمونه مورد بررسی در ژاپن، زندگی به دور از توکیو را انتخاب کرده‌اند و کارمندان دورکار در سوئیس، به‌عنوانی کشوری که دورکاری را در حجمی وسیع پذیرفته است، به‌طور متوسط در فاصله ۲۵ کیلومتری از محل کار خود زندگی می‌کنند. تغییراتی از این قبیل می‌تواند به معنای کاهش ۴۰ تا ۶۰ درصدی در مدت‌زمانی باشد که کارمندان ماهر شهرهایی هم‌چون مونیخ، سیاتل، آمستردام و سایر "خوشه‌های نوآوری" برای کار در دفاتر مرکزی ادارات خود می‌گذرانند.
در حال حاضر، اجاره املاک خصوصی در شهری هم‌چون لندن در حال سقوط مداوم است چرا که مستأجران به دنبال دستیابی به فضای وسیع‌تر، از زندگی در شهرها به سکونت در حومه‌ها روی آورده‌اند تا جایی که به اعتقاد انگلستان، لندن در حال تبدیل شدن به "شهر ارواح" است. بااین‌حال اقتصاددانان این روند را پدیده‌ای دو سر برد (برد-برد) می‌دانند چراکه کاهش تراکم در شهرها و پایین آمدن اجاره املاک تجاری می‌تواند با جذب نوآوری و ثروت همراه باشد و به گسترش بهتر سرمایه انسانی منجر شود. اقتصاددانان معتقدند که این امر می‌تواند به ایجاد تعادل مجدد میان شهرهای بزرگ و مناطق دیگر منجر شود که راهی برای رفع اختلافات موجود است. در این میان ممکن است فرصت‌هایی برای تقویت شهرهای اصطلاحاً ثانویه، یعنی شهرها و مناطق روستایی که در جایگاه دوم پس از مراکز بزرگ شهری قرار دارند، فراهم آید.
برای مثال ایالت مینه‌سوتا در آمریکا برای تبدیل کارمندان دورکار خود به سنگ‌بنای اقتصادی قوی در حال سرمایه‌گذاری‌های گسترده روی پهنای باند ( broadband) است. این ایالات در طول ماه گذشته ۲۳ مورد از شهرهای زیرمجموعه خود را "دوستدار دورکاری" معرفی و شبکه‌ای برای ردیابی و بهبود سرعت پهنای باند خود، همچنین مقایسه نحوه جذب و پشتیبانی کارمندان از راه دور ایجاد کرده است. هدف نهایی مسئولین مینه‌سوتا، ترویج فرهنگ دورکاری در سراسر مرزهای این ایالت است چراکه معتقدند مناطق روستایی مینه‌سوتا پتانسیل بالایی برای سکونت با کیفیت دارد ولی زمینه‌های چندانی برای اشتغال در آن‌ها دیده نمی‌شود. بنابراین رونق دورکاری می‌تواند روند کار و زندگی را ارتقا ببخشد که البته، موفقیت این بخش نیازمند سیاست‌های حمایتی است.
بااین‌وجود نکته حائز اهمیت این که کار از راه دور تا پیش از همه‌گیری جهانی کووید -۱۹ یک مزیت شغلی محسوب می‌شد و در کشوری هم‌چون آمریکا تحت سلطه صنایع حرفه‌ای پر درآمد و افرادی با تحصیلات عالیه قرار داشت. بدین‌ترتیب حمایت نکردن از فرهنگ دورکاری می‌تواند تا میزان چشمگیری منجر به تشدید نابرابری‌ها و تبعیضات نژادی در این کشور شود. از سوی دیگر مهاجرت ثروتمندان (اغلب جمعیت سفیدپوست) از شهرهای بزرگ می‌تواند به اعیان‌سازی (مدرن‌سازی یا جایگزینی طبقات اجتماعی در بافت شهری) و جانشین‌سازی (جابه‌جاسازی) در مکان‌هایی شود که به آن نقل مکان کرده‌اند که این امر نابرابری و گرانی را در این جوامع ترویج می‌دهد. علاوه بر این افزایش میزان تردد اتومبیل‌ها در این نواحی نیز باعث می‌شود که از مزایای آب‌وهوایی متداولی که به دنبال دورکار شدن به دست می‌آید اثری باقی نماند.
در حال حاضر نیز نشانه‌هایی از بروز این نابرابری‌ها در سراسر جهان به چشم می‌خورد. برای مثال با وجود از رونق افتادن مراکز بزرگ شهری به دنبال قرنطینه و تعطیلی‌های ناشی از کرونا، کمتر از یک پنجم کارگران انگلیسی در محل کار خود حضور فیزیکی دارند که این امر با کاهش حمل‌ونقل عمومی همراه بوده است. چنین کاهشی بیشترین ضربات را به افراد کم‌درآمد و رنگین‌پوست جامعه وارد کرده و منجر به از دست دادن مشاغل آن‌ها در صنایعی هم‌چون فروش عمده قهوه شده است. در آمریکا نیز با وجود ثروتمندانی که برای عبور از بحران به سکونت در مناطق ساحلی روی آروده‌اند قیمت مسکن افزایش چشمگیری داشته است که این امر به ضرر افراد ضعیف‌تر تمام می‌شود. از سوی دیگر شرکت‌ها فعالیت خود برای کاهش هزینه‌های مالی را آغاز کرده‌اند که به‌طور بالقوه تأثیر منفی این عملکرد روی کارمندان است و با وجود این‌که هر جامعه‌ای قادر به بهره‌مندی از مزایای دورکاری نخواهد بود، تنها افرادی که برای پیاده‌سازی آن در بهترین شرایط قرار دارند، با سرمایه‌گذاری روی این بخش از مدارس با کیفیت خوب، خدمات بهداشتی و درمانی و نیز حمل‌ونقل مناسب برخوردار خواهند شد.
بااین‌حال، سیاست‌های قوی شهری هم‌چون بهبود زیرساخت‌ها، کیفیت مسکن و قابلیت دسترسی، همچنین تغییرات آب و هوایی، نه تنها از دورکاری پشتیبانی می‌کند که به کاهش نابرابری اجتماعی نیز منجر می‌شود. نکته حائز اهمیت این که اصلی‌ترین مانع کار از راه دور در سراسر جهان، در دسترس نبودن اینترنت سریع و قابل اعتماد حتی در مراکز شهری است که این امر در گذشته یک نگرانی بوده ولی در شرایط فعلی یک اولویت اصلی است و برطرف کردن آن نقش بسزایی در برخورداری از مزایای دورکاری ایفا خواهد کرد.
نظر شما