به گزارش سرویس ترجمه ایمنا، به نظر می‌رسد که تبعات بحران امروزی کرونا شهرهای متراکم را به بدترین شکل ممکن تحت تاثیر قرار داده به طوری که کلانشهرهایی نظیر نیویورک و سانفرانسیسکو با کاهش ۲۰ درصدی درآمد خالص مواجه بوده است. این در حالی است که عدد فوق در شهرهای کوچک‌تر مانند جکسون‌ویل و سالت لیک سیتی در ایالت یوتا آمریکا، حومه‌های شهر و روستاها، افزایش چشمگیری داشته است. مقامات رسمی برای حل این مشکل باید " پایداری شهری" را افزایش دهند که این اصطلاح از نظر بسیاری از محققان به عنوان "توانایی شهرها برای نجات، سازگاری و رشد، با وجود تهدیدهایی که پیش روی آن‌ها است" تعریف شده است.
اگرچه شهرها تغییرات زیادی را متحمل می‌شود با این حال سکونت در مناطق شهری متراکم همچنان ادامه می‌یابد. پیش از ظهور ویروس کرونا ۸۰ درصد از تولید ناخالص داخلی در شهرهای جهان شکل می‌گرفت و بیش از ۵۵ درصد از جمعیت جهان نیز در شهرها سکونت داشتند. بدیهی است که نادیده گرفتن این سهم از تولید و سرمایه‌گذاری‌های کلانی که در مراکز شهری انجام گرفته است کار ساده‌ای نیست. بسیاری از منتقدان شهری بر این باورند که نرخ شهرنشینی در سراسر جهان کاهش نخواهد یافت و با پایان کرونا شهرها یک بار دیگر به عنوان موتورهای تولید ثروت، نوآوری و فرهنگ عمل خواهند کرد. اما آیا طراحی شهری برای رشد بیشتر اقتصاد، در دوران پسا کرونا تغییر پیدا خواهد کرد؟
پس از وقوع حادثه یازدهم سپتامبر سال ۲۰۰۱ هیچ کس فکر نمی‌کرد که نیویورک با این سرعت وصف ناشدنی بهبود یابد و آسمان‌خراش‌های شگفت‌انگیز جای ساختمان تخریب شده را بگیرد. طی ۲۰ سال اخیر جهان تغییرات بسیار زیادی به خصوص در زمینه تکنولوژی متحمل شده است و ترویج دورکاری ناشی از انتشار ویروس کرونا می‌تواند یکی از بهترین تغییرات ممکن جهان تا امروز باشد. این تغییر به خصوص برای خلاقان، نوآوران و سازندگانی شگفت‌انگیز خواهد بود که مایل به انجام کارهای خود به صورت فردی و گروهی هستند. دورکاری ممکن است منجر به کاهش ارزش املاک شود که این اتفاق به سهم خود فرصت گرانبهایی برای بازگرداندن شور و نشاط به مراکز شهری خواهد بود.
وقوع یک رنسانس فرهنگی نیز ساکنان یک شهر را به جستجوی هیجان دعوت خواهد کرد که این امر می‌تواند بازار سکونت را به طور قابل توجهی تحت تاثیر قرار دهد. این امر احتمالا کاهش قیمت‌ها را در پی دارد و شانس تهیه محل سکونت را در اختیار افرادی قرار می‌دهد که تا پیش از این از وضعیت مالی نامناسبی برخوردار بوده‌اند. بسیاری از منتقدان شهری بر برآورده کردن نیازهای جوامع آسیب‌پذیر بیش از سایرین، توسعه مدیریت کارآمد در کنار سرمایه‌گذاران متعدد، ترویج اقتصاد برابر و متنوع از طریق افزایش شغل‌های ساده و حمایت از جوامع متحد در دوران پساکرونا تاکید می‌کنند. اگر یک شهر تمام این اقدامات را با موفقیت انجام دهد، آنگاه خواهد توانست به یک بحران نظیر کرونا واکنش نشان دهد، آن را مهار کند و به بهبودی پس از آن دست یابد.
هر بحران می‌تواند نقص‌های زندگی بشریت را با تمام جزئیات به تصویر بکشد و فرصتی گرانبها برای رفع آن‌ها و ایجاد تغییرات مثبت در تمام جنبه‌های زندگی بشریت بشمار می‌رود. در واقع هر اتفاق یا بحران به افزایش انگیزه نوآوری در میان مردم کمک می‌کند و چه بسا آینده‌ای پایدارتر و رضایت‌بخش‌تر از قبل برای شهر و شهرنشینان در پی داشته باشد. در این بین مدیران شهری باید تدابیری اندیشمندانه بکار گیرند تا بتوانند بهترین و کارآمدترین تغییرات را برای شهروندان خود رقم زنند.
نظر شما