به گزارش ایمنا، هرچند برخی کارشناسان حوزه ترافیک معتقدند اجرای این طرح در خیابان‌های شهرهای ایران بدون توجه به تأمین زیرساخت‌های آن امکان پذیر نیست. این گزارش را که پیش‌تر در «سیزدهمین شماره مجله الکترونیک شهرگاه» منتشر شده است، در ادامه می‌خوانید:
کاوه عین‌الهی، کارشناس ارشد طراحی شهری دانشگاه شهید بهشتی در خصوص طراحی سه بعدی خط عابر پیاده با بیان این‌که حرکت‌هایی از این جنس به نوعی پابلیک‌آرت محسوب می‌شوند، گفت: اگر پابلیک‌آرت در جایگاه و الگوی مناسب فرهنگی به درستی قرار نگیرد نمی‌تواند عملکرد موفقی داشته باشد؛ چراکه هر بستری مناسب اجرا این طرح نیست و ممکن است اجرای یک طرح جذاب در یک بستر نامناسب منجر به ایجاد نتایج ناموفق در سطح معابر شهر شود.
عین‌الهی افزود: بستر مناسب پابلیک‌آرت باید از پیش اندیشیده و طراحی شده باشد یا این‌که یک امکان‌سنجی در سطح شهر همانند شهر تهران یا سایر شهرهای بزرگ کشور انجام شود؛ پیاده‌روها، حجم جمعیت، طیف سنی مخاطبان و… همگی بررسی شود تا شرایط مناسب برای اجرا پابلیک‌آرت یا هنر همگانی فراهم شود.
به گفته این کارشناس ارشد طراحی شهری، این هنر همگانی یا پابلیک‌آرت شرایط خاصی دارد، مثلاً در بسیاری کشورها برای یک گروه سنی خاص و فقط برای کودکان اجرا می‌شود. در برخی از فضاها البته همه شمول‌تر است به این معنا که بزرگ‌سال‌ها هم با آن ارتباط برقرار می‌کنند. در نتیجه از یک طرف مخاطب باید مشخص شود و از طرف دیگر فضا اجرا طرح باید مشخص باشد، چرا که باید یک سری ویژگی‌ها را داشته باشد.
وی با تاکید بر این‌که نمی‌توان به صورت عام این کار را رد یا تأیید کرد، گفت: طرح‌های این چنینی باید در بستری مناسب مورد ارزیابی قرار بگیرد. اما اگر سوال این است که اجرای این طرح در سطح شهرهای کشور مناسب یا غیر مناسب است باید گفت که می‌شود نقاطی را به عنوان پایلوت مشخص و این طرح را در آن مناطق اجرا کرد، اما این کار پایلوت هم باید موقت باشد. باید توجه داشت که برخی از طرح‌ها سه بعدی موقتی و البته برخی به راحتی قابل پاک کردن نیستند.
عین‌الهی مخاطب‌شناسی، مکان‌شناسی و.... را از جمله بسترهای مهم اجرا این طرح دانست و اظهار کرد: در بسیاری مواقع این هنرهای همگانی پیام‌های سیاسی و اجتماعی دارند. در نتیجه این‌که پیام سیاسی یا اجتماعی در کجای شهر باشد، بسیار مهم است. اما در شهری همانند تهران می‌توان در فضاها و حوزه‌ها مناسب این طرح را مورد آزمایش قرار داد.
این کارشناس شهری در پاسخ به این سوال که طرح‌های سه بعدی در محلات یک شهر و حتی شهرها با یکدیگر متفاوت است، تاکید کرد: قطعاً طرح‌های محلات و شهرها با هم متفاوت بوده. بحث فرهنگی و مخاطب‌شناسی باعث می‌شود که طرح سه بعدی در محلات مختلف متفاوت باشد. رنگ‌هایی که انتخاب می‌شود با فضا باید همخوانی داشته باشد و تمامی جهات آن باید سنجیده شود تا یک طرح موفق یا ناموفق باشد.
عین‌الهی در مورد کلیت طرح و قابلیت آن برای شهرها یادآور شد: اساساً طرح‌هایی از این جنس به نظر من بنا به ضرورت نیست و بیشتر یک آپشن یا ویژگی است که به یک شهر یا محله اضافه می‌شود.
این کارشناس حوزه طراحی شهری تصریح کرد: اگر فضای یک شهر به لحاظ منظر، رنگ و … کیفیت خیلی مناسبی داشت اجرا طرح سه بعدی هم مناسب خواهد بود. وقتی که بسترهای اولیه شهر مثل پیاده‌روها که حتی برای پیاده‌روی هم مناسب نیست، مهیا نبوده، در نتیجه نمی‌توان از هنر همگانی و آن هنر سه بعدی صحبت کرد. تنها اگر جایی مناسب باشد متناسب با شرایط می‌توان به صورت پایلوت طرحی را پیاده کرد.
عین‌الهی با اشاره به اجرای طرح خط عابرپیاده سه بعدی، گفت: اصفهان یک شهر توریستی متفاوت با مخاطبان متفاوت است. هنرهای پابلیک‌آرت هم بیشتر در شهرهای توریستی پیاده می‌شود تا مخاطب را جذب و در یک فضا نگه دارد و از کنار آن حتی یک سودآوری اقتصادی هم داشته باشد، اما در شهری همچون تهران با وضعیت منظر کنونی ضرورت ندارد.
نظر شما