به گزارش سرویس ترجمه ایمنا، شهرها موتورهای رشد اقتصادی بشمار می‌روند که از طریق کار، خدمات و امکانات متنوع رونق می‌یابند. بدیهی است هر چه بر تعداد شهرنشینان افزایش یابد، نیاز به مسکن به همان میزان بیشتر می‌شود.
در پی افزایش چشمگیر جمعیت در اغلب شهرهای جهان، نیاز به مسکن افزایش می‌یابد و شهر به سمت استفاده از زمین‌های حومه‌ای پیش می‌رود. البته شیوع بیماری کووید -۱۹ نوعی اختلال در شهرنشینی به وجود آورده و شهر و طراحی شهری کنونی را زیر سوال برده است. شکی نیست که سرعت انتشار ویروس‌ها و بیماری‌ها در شهرهای متراکم بیشتر از سایر نقاط است و همین امر انسان را به تأمل برای انتخاب شهرنشینی یا گریز به حومه‌های شهری که حالت محله‌ای دارند، سوق می‌دهد. البته در این بین نیز بسیاری از محققان شهری بر این باورند ترک شهرها برای کاهش انتشار بیماری‌ها نمی‌تواند واکنش مناسبی باشد و باید استراتژی‌های کارآمدتری در این خصوص اتخاذ شود.
به عنوان مثال در کشورهای ژاپن و تایوان با وجود تراکم بالای جمعیت در شهرها، انتشار ویروس کرونا به طور چشمگیری کاهش یافته و باعث شگفتی بسیاری از محققان شهری شده است. شاید بتوان رعایت بهداشت عمومی و اقداماتی نظیر پوشیدن ماسک و رعایت فاصله اجتماعی را مهم‌ترین عوامل سهیم در موفقیت مردم این دو کشور در مهار بیماری کووید -۱۹ دانست.
در شهرهای متراکم محله محور، مردم بهتر و بیشتر به مراکز شهری و فرصت‌های شغلی دسترسی دارند. اگرچه این امر به ایجاد یک سبک زندگی پرتکاپو منجر می‌شود با این حال دسترسی شهرنشینان را به خدمات عمومی راحت‌تر می‌کند. این در حالی است که برخی از مردم سکونت در حومه‌های شهری با بیشترین دسترسی به فضای سبز را بر زندگی در مراکز متراکم شهری ترجیح می‌دهند.
بدون شک یکی از بهترین راه‌حل‌ها در این زمینه، ایجاد شهرک‌های کوچکی است که از مراکز شلوغ شهری فاصله دارد و در عین حال تمام خدمات شهری را در خود جای داده است. این کار از طریق افزایش دسترسی به خدمات اینترنتی و بزرگراه‌های شهری امکان‌پذیر است و به توسعه سایر مناطق شهری کمک زیادی می‌کند. البته اگر توسعه‌های جدید شهری بخوبی طراحی نشود، شهرنشینی و محیط زیست را به طور قابل توجهی با خطر مواجه خواهد کرد. در واقع طراحی شهری مهم‌ترین عاملی است که می‌تواند بین مناطق متراکم شهری و مرکزگریزی تعادل برقرار کند.
شیوع بیماری کووید -۱۹ نگرش بسیاری از مردم در سراسر جهان را نسبت به شهرنشینی تغییر داده است؛ بسیاری از مردم به این باور رسیده‌اند که دورکاری و مهاجرت از مراکز شلوغ شهری در آن‌ها حس آزادی به وجود آورده و قابلیت کار کردن را در آن‌ها افزایش داده است. این در حالی است که بسیاری نیز همچنان زندگی در مراکز پرجمعیت شهری و دسترسی به تمام خدمات را جذاب می‌دانند و به هیچ وجه حاضر به سکونت در حومه‌ها نیستند.
طراحی و توسعه شهری در پساکرونا
طراحی و بکارگیری استراتژی‌هایی برای رفع نواقص مناطق شهری در طول تاریخ، مورد بحث برنامه‌ریزان بوده که البته با شیوع بیماری کووید -۱۹ از شدت بیشتری برخوردار شده است. بسیاری از بحث‌هایی که در دوران کرونا در خصوص طراحی شهری مطرح شده، ادامه مذاکراتی است که پیش از ظهور پاندمی نیز در بین برنامه‌ریزان شهری وجود داشت اما انتشار ویروس جدید نیاز به بررسی آن‌ها را بیش از پیش ضروری کرده است. بدون شک یکی از مهم‌ترین تغییراتی که شهرها در دوران پساکرونا متحمل خواهند شد، ایجاد مناطق شهری خودکفا و متراکم خواهد بود که در آن‌ها، ایجاد فضاهای روباز، مسقف و عمومی به طور ویژه‌ای مورد توجه قرار می‌گیرد. تمایل بیشتر مردم به دورکاری، زندگی در داخل شهر یا حومه‌های اطراف، افزایش پیاده‌راه‌ها و جداسازی مسیرهای تردد وسایل حمل و نقل موتوری از پیاده‌راه‌ها و مسیرهای دوچرخه‌سواری از دیگر تغییراتی است که پیش روی شهرنشینان در دوران پساکرونا خواهد بود.
ویروس کرونا نشان داد که انجام بسیاری از فعالیت‌های انسانی از طریق اینترنت امکان‌پذیر است؛ بسیاری از مردم به کار در منزل روی آورده‌اند، فروشندگان پس از ممنوعیت فعالیت در مرکز کار خود، به فروش محصولات به صورت آنلاین روی آورده‌اند و دانش‌آموزان به صورت مجازی در کلاس‌های درسی خود شرکت می‌کنند. در همین راستا پیش‌بینی می‌شود در آینده‌ای نه چندان دور، بسیاری از مراکز اداری و تجاری جای خود را به خانه‌هایی برای سکونت مردم بدهند که این کار برابری مردم فقیر و غنی را بیشتر در پی خواهد داشت.
نظر شما