به گزارش خبرنگار ایمنا، محمد سرنجی گلبالیست کشور با ۱۵ سال سابقه حضور در تیم ملی گلبال است. وی در کارنامه خود پنج قهرمانی در مسابقات آسیایی و کلکسیونی از افتخارات ملی و آسیایی و جهانی و پاراآسیایی دارد. وی همچنین دبیر هیأت ورزش نابینایان شهرستان کاشان است.
ادامه گفت و گوی خبرنگار ایمنا با این نابینای ملی پوش گلبال ایران را به مناسبت روز جهانی نابینایان می‌خوانید:
چگونه ورزش را شروع کردی و با گلبال آشنا شدی؟
از زمان تولد مشکل بینایی داشتم تا سن ۱۵ سالگی در مدارس عادی درس می‌خواندم. زمانی که بینایی‌ام کمتر شد برای ادامه تحصیل به مدرسه نابینایان رفتم. ورزش را با دو میدانی نابینایان و ورزش رزمی شروع کردم و بعد رشته گلبال را انتخاب کردم. در ابتدا با تیم تهران در مسابقات کشوری گلبال شرکت می‌کردم تا این‌که به تیم ملی دعوت شدم؛ چند سالی است برای تیم کاشان و استان اصفهان فعالیت می‌کنم.
چه کسی در کسب موفقیت شما نقش مهمی داشته است؟
موفقیتم را مدیون خانواده‌ام و همسرم هستم زیرا در راه ورزش همیشه مشوق و حامی من بوده‌اند.
کدامیک از مدال‌ها و مسابقات برایتان خاطره‌سازتر و شیرین‌تر است؟
دو دوره پشت سر هم قهرمان بازی‌های آسیایی شدم و با توجه به حضور کشورهای چین، کره و ژاپن با تمام امکاناتی که نسبت به ما دارند، گرفتن مدال طلای بازی‌های آسیایی در دو دوره پشت سر هم کار سختی است. ما توانستیم در بازی‌های آسیایی جاکارتا و اینچئون قهرمان شویم. من ۵ قهرمانی آسیا در کارنامه دارم اما این دو قهرمانی برایم شیرین‌ترند. در زمان مسابقات آسیایی اینچئون اولین فرزند من متولد شد و هم زمانی قهرمانی و تولد فرزندم برایم خیلی دلچسب بود.
رسیدگی به وضع ورزش نابینایان چگونه است؟
اکثر ورزشکاران گلایه دارند زیرا ورزشکاران نابینا فقط به اسم حرفه‌ای هستند و شرایط و امکاناتشان به ورزش حرفه‌ای شباهتی ندارد. وضعیت در ورزش گلبال نسبت به ورزش‌های شناخته شده، سخت‌تر است. چه از لحاظ امکانات و اعزام‌ها و چه حمایت‌های قبل و بعد مسابقات، قابل مقایسه با دیگر ورزش‌ها و ورزشکاران نیستیم.
در فدراسیون نابینایان هشت رشته ورزشی به طور حرفه‌ای دنبال می‌شود، اما متأسفانه بودجه‌ای که به فدراسیون تعلق می‌گیرد بودجه‌ای است که به فدراسیون‌های تک رشته‌ای داده می‌شود. این بودجه کفاف مدیریت هشت رشته را نمی‌دهد. شرایط اردوهای تیم ملی اصلاً خوب نیست و مجبور هستیم در مکان‌های بی‌کیفیت با امکانات بسیار پایین تمرین کنیم. مسابقات رشته ما در مکان‌هایی برگزار می‌شود که حرفه‌ای و مناسب نیستند. علاوه بر کمبود بودجه، کاستی حمایت‌های دیگر نیز از ورزشکاران نابینا وجود دارد. مسئولین بیشتر دنبال حمایت رشته‌های مطرح هستند، اما ورزشکاران رشته گلبال شاید چند برابر رشته فوتبال مدال و قهرمانی کسب می‌کنند و مورد بی توجهی و بی مهری هستند.
اداره بهزیستی و تربیت بدنی به ورزشکاران نابینا رسیدگی می‌کنند؟
بخش کوچکی از اداره بهزیستی به ورزش مربوط است و نمی‌شود خرده گرفت، در حد خودشان حمایت می‌کنند. اما اداره تربیت بدنی خیلی بهتر از این می‌تواند رسیدگی کند و امکانات در اختیار ورزش نابینایان قرار دهد.
شرایط مسابقات کشوری چگونه است؟
تا قبل از شیوع کرونا مسابقات برگزار می‌شد، اما در حال حاضر مسابقه و لیگی نداریم.
دو لیگ فعال کشوری در گلبال داریم. مسابقه قهرمانی کشور که همه ورزشکاران با نام استان خودشان در آن شرکت می‌کنند و دیگری مسابقات باشگاهی که به صورت متمرکز در دو یا سه دوره برگزار می‌شود.
وضعیت پرداختی پاداش‌ها چطور است؟
پاداش‌های کشوری که از سمت وزارتخانه داده می‌شود کم است و بدقولی در پرداختی وجود دارد. در ابتدا قرار بود پاداش‌ها به صورت سکه داده شود، اما به دلیل نوسانات قیمت سکه و گرانی، پاداش‌ها به صورت نقدی تغییر کرد. در اکثر مواقع پاداش مسابقات از هزینه‌ای که یک ورزشکار برای شرکت در مسابقات کرده، کمتر است و جوابگو نیست. در شهرستان‌ها نیز تجلیلی نمی‌شود. من اهل کاشان هستم ولی در کاشان هیچ حمایتی از من تا الان نشده است. مسئولان کاشان فقط از چند ورزشکار اسم و رسم دار تا حد کمی حمایت می‌کنند و از ورزشکارانی مثل من که کمتر شناخته شده‌اند هیچ حمایتی نشده است.
شیوع کرونا چه تأثیری روی تمرینات ورزشی شما داشته است؟
در روزهای اول که همه تمرینات و مراکز ورزشی تعطیل بود در بحث تمرینات به مشکل برخوردیم. تا جایی که توانستم شرایط بدنی و تمریناتم را داشته باشم تا افت ورزشی‌ام را به حداقل برسانم البته در خانه تا حدی می‌شود تمرین کرد.
بجز ورزش به کار دیگری مشغول هستید؟
ورزش کفاف زندگی‌ام را نمی‌دهد. من در دانشگاه علوم پزشکی کاشان مشغول کار هستم. اگر درآمد من از دانشگاه علوم پزشکی نباشد، نمی‌توانم با ورزش زندگی‌ام را اداره کنم.
دانشگاه علوم پزشکی با توجه به شرایطی که دارم خیلی با من همکاری می‌کند. بخاطر قوانین و سیاست‌هایی که در کشور وجود دارد من و معلولان دیگر امکان استخدام شدن نداریم و من بعد از چندین سال تلاش نتوانستم استخدام شوم.
چه مشکلاتی برای روشندلان وجود دارد؟
بزرگ‌ترین مشکل ما نبود مناسب سازی است چه در معابر شهری چه ادارات است. وضعیت تهران و شهرستان‌های بزرگ بهتر است، اما در شهرستان‌هایی مثل کاشان مناسب سازی وجود ندارد. همچنین معلولین از حداقل‌های حقوقی و مالی برخوردار نیستند. برای تعداد زیادی از معلولین امکان اشتغال وجود ندارد، در بسیاری از کشورها معلولین از حقوق کمی برخوردار هستند که با آن گذران زندگی کنند، اما در ایران اینطور نیست. در ورزش نیز تبعیض‌ها و دیده نشدن‌های زیادی برای نابینایان وجود دارد و افتخاراتشان را نمی‌بینند.
توصیه‌ای برای نابینایان دارید؟
ورزش می‌تواند آن‌ها را از شرایط سخت و فشارهای روحی برای زمان کوتاهی در روز دور کند و استرس‌ها و فشارهای جامعه، بیکاری، گرانی‌ها و اقتصاد نابسامان را کم کند. امیدوارم بخاطر کمبود بودجه و امکانات استعداد زیادی که در ورزشکاران نابینا وجود دارد از بین نرود.
حرف آخر؟
من به عنوان مسئول ورزش نابینایان کاشان از حضور نابینان در ورزش استقبال می‌کنم و از آنان خواهش می‌کنم به سمت ورزش بیایند و بتوانیم از استعدادهای آنان در مسابقات استفاده کنیم.
نظر شما