کهکشان NGC 5643 در قاب تلسکوپ هابل

تلسکوپ فضایی هابل تصویری خیره‌ کننده از کهکشان مارپیچی شگفت‌انگیز NGC 5643 گرفته است که جزئی‌ترین ویژگی‌های آن را نیز در معرض نمایش قرار می‌دهد.

به گزارش سرویس ترجمه ایمنا، ۹ ساعت کاوش تلسکوپ فضایی هابل و قرار گرفتن آن در ۳۰ موقعیت مختلف، تصویری با وضوح بسیار بالا فراهم آورده است که ریزترین جزئیات و زیباترین ویژگی‌های کهکشان شگفت‌انگیز NGC 5643 را در معرض نمایش قرار می‌دهد. این کهکشان مارپیچی که با نام‌های ESO 272-16 و LEDA 51969 نیز شناخته می‌شود، در صورت فلکی لوپوس (گرگ) واقع شده است و با داشتن حدود صد هزار سال نوری مساحت در فاصله ۶۰ میلیون سال نوری از زمین قرار دارد.

لوپوس یکی از ۴۸ صورت فلکی ثبت‌ شده توسط بطلمیوس، اخترشناس قرن دوم و همچنین یکی از ۸۸ صورت فلکی مدرن است که در جنوب خط استوایی آسمانی قرار دارد و در گذشته یک سیارک در همسایگی صورت فلکی قنطورس بوده است. NGC 5643 از کهکشان‌های سیفرت نوع II و دارای یک هسته کهکشانی فعال بوده که اخیراً میزبان یک رویداد ابرنواختر به نام SN2017cbv است.

کهکشان‌های سیفرت در اصل کهکشان‌های مارپیچی با هسته‌های فعالی هستند که مهم‌ترین ویژگی آن‌ها وجود یک هسته مرکزی روشن نقطه‌ای و طیف‌های نشری ناشی از گازهای یونیده است که بر اساس باریک و پهن بودن این نشر به نوع I و II تقسیم می‌شوند. به هسته‌های فعال سیفرت‌ها اختروش یا کوازار گفته می‌شود که اجرام نقطه‌ای و به شدت نورانی بسیار اسرارآمیز و شبیه به ستاره‌ها هستند و هاله متراکم موادی محسوب می‌شوند که ابر سیاه‌چاله‌های کهکشان‌های جوان را احاطه می‌کند و انرژی خود را از بلعیده شدن مواد توسط این ابرسیاه‌چاله می‌گیرد.

تفاوت کهکشان‌های سیفرت با کهکشان‌های مارپیچی معمولی در عکسبرداری از آن‌ها در طیف نورمرئی یا دیگر طول موج‌ها مشخص می‌شود که در نور مرئی تفاوتی میان این دو وجود ندارد و در طول موج‌های دیگر درخشندگی بالای هسته کهکشان‌های سیفرت کاملاً مشخص است. SN2017cbv نوع خاصی از انفجارهای ابرنواختری بود که در آن‌ها یک کوتوله سفید با جذب بیش‌ از حد جرم ستاره همدم خود، ناپایدار و در نهایت منفجر می‌شود و مقدار انرژی قابل‌توجهی که از آن آزاد می‌گردد قسمتی از کهکشان را که رویداد در آن به وقوع می‌پیوندد روشن می‌کند.

ستاره‌های همدم، سامانه‌های دو یا چندستاره‌ای محسوب می‌شوند که در آن ستاره‌ها به دور یک مرکز ثقل سراسری مشترک می‌چرخند و در بعضی موارد با تبادل جرم‌های خود تکامل می‌یابند. چنانچه یکی از این ستاره‌ها جرمی بالا و بیش‌تر از میزان ظرفیت خود را از ستاره همراهش دریافت کند، هسته آن ناپایدار و در نهایت منفجر می‌شود.

کد خبر 448041

برچسب‌ها

نظر شما

شما در حال پاسخ به نظر «» هستید.