امیر حسین شبانی در گفت‌وگو با خبرنگار ایمنا اظهار کرد: شهر دوستدار کودک به دنبال این است به اقشاری از جامعه که در برنامه ریزی‌ها و طراحی‌ها به آنان توجه نشده است، نقشی بدهد، زمانی به دنبال سراغ شهر دوستدار کودک یا شهر دوستدار سایر اقشار جامعه می‌رویم و در موردشان صحبت می‌کنیم که نقش چنین اقشاری در برنامه ریزی‌های ما کمرنگ شده باشد.
وی افزود: به منظور ایجاد تعادل و حفظ عدالت اجتماعی باید در برنامه ریزی و طراحی شهری، قاعدتاً برای همه اقشار، سنین و جنسیت‌هایی که در شهر هستند، سهم و ارزش قائل شد.
این دکترای شهرسازی خاطرنشان کرد: شهر دوستدار کودک به دنبال این است تا حقی را که مدت زمان زیادی از طرف برنامه ریزان و مدیران شهری از کودکان گرفته شده است، به آنان برگرداند و کودکان را در فرایندهای شهر، برنامه ریزی و طراحی شهری دخیل کند.
شبانی ادامه داد: شهر دوستدار کودک یا شهری که دوستدار هرکدام از اقشار جامعه باشد، اساساً ساختاری مشارکتی دارد و می‌تواند پاسخگوی همه اقشار جامعه باشد.
وی گفت: رسیدن به شهر دوستدار کودک در صورتی محقق می‌شود که ما به یک شهر دوستدار انسان یا شهری انسان مدار برسیم، این نگاهی جامع است در حالی که هنوز حق کودکان، زنان، سالمندان، اقشار کم توان ذهنی و جسمی در شهر ادا نشده و این افراد جایگاه خودشان را ندارند.
این استاد دانشگاه تاکید کرد: قاعدتاً برای رسیدن به چنین مرحله‌ای باید بازنگری اساسی در نگاه مدیران صورت پذیرد و آنان نسبت به سهم اجتماعی این افراد در نظام مدیریت شهری ارزش قائل باشند.
شبانی با اشاره به نحوه مشارکت کودکان در شهر، تصریح کرد: لازم نیست که کودکان در خصوص مسائل تخصصی که بزرگسالان با آنها دست و پنجه نرم می‌کنند، اظهار نظر کنند اما آنان می‌توانند در فرایند آموزش پذیری و در مراحل ابتدایی، نحوه مشارکت کردن را یاد بگیرند، چنانچه کودک مفهوم مشارکت و فایده آن را عملاً یاد بگیرد، زمانی که به عنوان یک شهروند بالغ در شهر ظاهر می‌شود، فایده و نحوه مشارکت کردن را می‌داند.
شبانی تاکید کرد: بزرگ‌ترین معضل در دستیابی به شهر دوستدار کودک، نبود آموزش مرتبط در حوزه شهروندی و نبود فضاهایی است که به صورت تخصصی بتواند زیرساخت‌هایی امن، شاد و باکیفیت را برای کودکان مهیا کند.
نظر شما