به گزارش خبرنگار ایمنا، تحقیقات نشان می‌دهد که وضعیت میکروبیوم شما می‌تواند بر خلق و خوی شما و توانایی شما برای جلوگیری از بیماری تأثیر بگذارد. اگرچه بازار از پروبیوتیک‌های گران قیمت اشباع شده است که می‌تواند باعث افزایش میکروبیوم شما شود، اما به نظر می‌رسد شما می‌توانید با تطبیق سبک زندگی خود، اکوسیستم داخلی بدن خود را تغییر دهید.
اکثر افراد مبتلا به بیماری مرتبط با روده یا حتی سایر بیماری‌ها مانند دیابت و آلرژی یک نکته مشترک دارند: عدم تنوع در جمعیت میکروبی روده آنها و واضح است که روده سالم یک روده با جمعیت باکتری متنوع است و یکی از بهترین راه‌ها برای ایجاد یک جامعه باکتریایی متنوع، خوردن طیف گسترده‌ای از غذاهای سالم است.
مصرف لبنیات کشت شده، مانند ماست و کفیر، باکتری‌های سالم را در روده وارد می‌کند. این باکتری‌ها ممکن است در روده اقامت دائم نداشته باشند، اما حتی هنگام عبور از آن می‌توانند اثرات مثبتی داشته باشند. یک مطالعه در سال ۲۰۱۱ نشان داد که وقتی یک نوع باکتری مشترک در ماست توسط موش‌ها بلعیده می‌شود، وضعیت روحی آنها را تنظیم کرد، همین امر دانشمندان را به این باور سوق داده است که باکتری‌ها می‌توانند افسردگی در انسان را درمان کنند.
پنیر می‌تواند برای سلامت روده مفید باشد و به نظر می‌رسد به طور فزاینده‌ای محتمل است. مطالعه‌ای که توسط انجمن شیمی آمریکا انجام شد نشان داد افرادی که پنیر می‌خورند دارای مقدار بیشتری از باکتری‌های روده هستند که با کاهش کلسترول مرتبط است.
ممکن است ذکر بهداشت دهان و دندان هنگام بحث در مورد چگونگی بهبود سلامت روده عجیب به نظر برسد، اما همه این‌ها با هم مرتبط هستند. مطالعات متعدد، از جمله یک تحقیق توسط دانشگاه کرنل و دانشگاه گوتنبرگ، سوئد، نشان داده است که اشکال مضر باکتری‌هایی که در دهان رشد می‌کنند اغلب به روده یا حتی جریان خون راه می‌یابند. مسواک زدن منظم می‌تواند آن میکروب‌های بالقوه مضر را در باکتری‌های روده شما متعادل نگه دارد.
شکلات تلخ حاوی فیبر و مولکول‌های گیاهی به نام پلی فنول است. از آنجا که هضم هر دو این ترکیبات برای روده‌ها دشوار است، می‌توانند به عمق روده شما بروند و در آنجا توسط میکروب‌ها تخمیر و متابولیزه شوند. این فرآیند به نوبه خود مواد شیمیایی ضد التهابی سلامت را آزاد می‌کند.
بهترین ویتامین‌ها برای رشد موها
برخی ویتامین‌هایی به رشد موها کمک می‌کند و این ویتامین‌ها عبارتند از: ویتامین B به این دلیل به رشد موها کمک می‌کند که نقش کلیدی‌ای در تولید گلبول‌های قرمز خون دارد، سلول‌هایی که اکسیژن را به پوست سر می‌رسانند و به این ترتیب فولیکول‌های مو می‌توانند موهای جدیدی بسازند. از آنجایی که ویتامین B در بسیاری از مواد غذایی وجود دارد، کمبود این ویتامین به ندرت رخ می‌دهد. با این حال، پزشکان می‌گویند اگر گیاهخوار یا وگان هستید، بهتر است مکمل ویتامین B۱۲ مصرف کنید، چون این ویتامین فقط در محصولات حیوانی وجود دارد.
ویتامین A بیشتر به نقشش در بهبود سلامت چشم‌ها و کمک به سیستم ایمنی شهرت دارد، اما این ویتامین در رشد موها هم نقشی کلیدی دارد. کمبود ویتامین A می‌تواند باعث آسیب دیدن فولیکول‌های مو و غدد تعریق، ریزش مو و بسیاری مشکلات دیگر شود. چون کمبود این ویتامین می‌تواند سرعت فرآیند تولید سلول‌های جدید در بدن را کاهش دهد. همه سلول‌ها برای رشد خود به ویتامین A نیاز دارند. این مسأله شامل موها هم می‌شود که بالاترین سرعت رشد را در میان بافت‌های بدن دارند. ویتامین A به دلیل نقشی که در ساخت سلول دارد، گاهی در تولید محصولاتی به کار می‌رود که برای بهبود سلامت پوست سر و بدن هستند.
ویتامین D بیشتر با نقش خود در کمک به جذب کلسیم و منیزیم برای بهبود سلامت استخوان شناخته می‌شود. این ویتامین در رشد موها هم نقش دارد که کمتر به آن پرداخته شده است. ویتامین D با افزایش تعداد فولیکول‌های مو در پوست سر به رفع مشکل ریزش مو کمک می‌کند.
ویتامین E خانواده‌ای از هشت ماده مغذی محلول در چربی را در بر می‌گیرد. این مواد در بدن مانند آنتی اکسیدان عمل می‌کنند. آنتی اکسیدان‌ها کمک می‌کنند سلول‌ها از تنش اکسیداتیو در امان بمانند، امری که با ریزش و سفید شدن موها مرتبط است.
عوارض مصرف بیش از حد کافئین چیست؟
کافئین بیشترین محرک روانشناختی در جهان است و تنها ماده‌ای است که مقدار آن در هیچ کجا اعم از چای، قهوه و نوشیدنی‌های انرژی‌زا تنظیم نمی‌شود. اما در حالی که بیشتر مردم کافئین را در دوزهای ایمن و تعدیل شده مصرف می‌کنند، اما پودر خالص و غلیظ آن بسیار قدرتمند بوده و در صورت مصرف بیش از حد آن بسیار خطرناک خواهد بود.
به گفته سازمان جهانی غذا و دارو (FDA) یک قاشق از پودر کافئین معادل ۲۸ فنجان قهوه است و به همین دلیل فروش مکمل‌های کافئین دار در بسیاری از کشورهای جهان ممنوع شده است. این ممنوعیت به دلیل مرگ‌های متعدد در سال‌های اخیر به وجود آمده است.
گزارشی جدید به سرپرستی دکتر "ربکا هارستن" نشان می‌دهد که در صورت مصرف زیاد کافئین چه اتفاقی می‌افتد. این گزارش در مورد یک بیمار ۲۶ ساله که مقدار دو قاشق چایخوری (تقریباً ۲۰ گرم) پودر کافئین مصرف کرده است. این میزان معادل ۵۰ تا ۶۰ فنجان قهوه است که به گفته هارستن و همکارانش این میزان بیشتر از مقدار لازم برای کشتن یک فرد است.
به گفته محققان مصرف بیش از یک تا دو گرم باعث ایجاد اثرات سمی چشمگیری در بدن می‌شود. در اثر مصرف بیش از پنج گرم کافئین یا غلظت خون بیش از ۸۰ میلیگرم بر لیتر، اثرات کشنده آن ظاهر می‌شود. در بیمار میزان کافئین به ۱۴۷ میلیگرم بر لیتر و دوز کشنده رسید. پیش از درمان فرد بیمار دچار علائمی چون تنگی نفس، تعریق، اضطراب و مشکلات تنفسی ضربان قلب غیرطبیعی و بالا و فشار خون پایین بود که تحت درمان پزشکان قرار گرفت. نوار قلب او نشان داد که نوعی آریتمی غیرطبیعی در قلب به نام تاکی کاردی بطنی چند مورفیک وجود دارد و آزمایشات نشان می‌دهد که نوعی اسید به نام اسیدوز متابولیک به همراه آلکالوز تنفسی (عدم تعادل دی اکسید کربن و اکسیژن در خون) وجود دارد. تعداد گلبول‌های سفید خون نیز افزایش یافته بود.
بیمار پس از مراجعه به بیمارستان به منظور از بین بردن مسمومیت ناشی از کافئین تحت مراقبت‌های شدید قرار گرفت. به گفته محققان، با اینکه هیچ دستورالعمل رسمی مبنی بر مصرف بیش از حد کافئین وجود ندارد، اما با توجه به چنین مواردی مصرف زیاد کافئین بسیار خطرناک است.
نحوه درمان پرخوری عصبی
یک متخصص داخلی، اظهار کرد: افرادی که دچار اختلال پرخوری عصبی می‌شوند کنترلی بر نوع و مقدار غذای که می‌خورند ندارند که می‌تواند عوارض متعدد، جدی و مرگ‌آوری در پی داشته باشد.
امیر زندی درباره کم شدن آب بدن، افزود: کم شدن آب بدن می‌تواند منجر به نارسایی کلیه شود، مشکلات قلبی، مانند نامنظم شدن ضربان قلب و نارسایی قلبی، پوسیدگی دندان و بیماری لثه، اختلال در دستگاه گوارش و اضطراب و افسردگی از دیگر عوارض این اختلال است.
این متخصص داخلی با تاکید بر اینکه پرخوری عصبی اختلالی است که از دوران بلوغ آغاز شده و جنبه ژنتیکی دارد، گفت: افرادی که دچار این اختلال هستند کنترلی بر قطع خوردن یا کنترل بر نوع و مقدار غذای خود ندارند، از مواد شیرین، پرکالری و نرم مثل کیک یا کلوچه استفاده می‌کند، بعضی بیماران بدون توجه به مزه غذا علاقه به غذاهای پر حجم دارند و غذا را سریع خورده و گاهی نیز خوب جویده نمی‌شود.
زندی تصریح کرد: پرخوری عصبی به طور متوسط حداقل هفته‌ای دو بار و به مدت سه ماه رخ می‌دهد و بیشتر بیماران مبتلا به پراشت‌هایی عصبی وزن طبیعی دارند، ولی وزن برخی از آنها ممکن است بالاتر یا پایین‌تر از حد طبیعی باشد.
به گفته وی، این بیماران در مورد اینکه در نظر دیگران چگونه جلوه می‌کنند برایشان مهم است و نگران تصور دیگران در مورد خودشان هستند، همچنین میزان اختلالات خلقی و اضطرابی در آنها بالا است و این گونه افراد ترس از چاق شدن داشته و به طور بی وقفه تمایل به لاغر شدن دارند.
این متخصص داخلی گفت: اغلب پس از پایان پرخوری، شخص دچار احساس گناه، افسردگی یا نفرت از خود می‌شود و به این منظور برای جلوگیری از افزایش وزن، به استفراغ عمدی، روزه گرفتن یا رژیم‌های سخت روی می‌آورند.
زندی اضافه کرد: بسیاری از بیماران مبتلا به پرخوری عصبی بدون عارضه، نیازی به بستری شدن ندارند، آنها باید الگوهای تغذیه‌ای خود را تغییر دهند و درمانگر با تغییر باورها و افکار منفی شخص مبتلا، رفتارهای ناسالم و باورهای اشتباه او را شناسایی کرده و به فرد کمک می‌کند تا مجموعه‌ای از باورهای سالم را جایگزین کند.
به گفته این متخصص داخلی، هر چند که این بیماری قابل درمان است، اما خطر بازگشت آن همواره برای فرد وجود دارد و هر لحظه ممکن است فرد به واسطه تنش‌های روانی کنترل خود را از دست بدهد و غذا خوردن افراطی را راهی برای کاهش تنش‌ها در نظر بگیرد.
وی تاکید کرد: در صورتی که علائمی از بازگشت بیماری را حس کردید حتماً با مشاور و پزشک خود در میان بگذارید و یادگیری و تقویت مهارت‌های حل مساله و کنترل استرس می‌تواند احتمال عود بیماری را کاهش دهد.
سه روش راحت برای کاهش مصرف نمک
افراد بزرگسال مجاز به مصرف بیش از ۲۳۰۰ میلی گرم سدیم در یک روز نیستند، اما بیشتر مردم در آمریکا حدود ۵۰ درصد بیش از مقدار تعیین شده سدیم مصرف می‌کنند. میزان قابل توجهی از سدیم مصرفی از مواد غذایی فرآوری شده ناشی می‌شود به همین دلیل طبخ غذای خانگی می‌تواند میزان نمک دریافتی را کاهش دهد.
به گفته متخصصان سلامت در آمریکا، بدن برای حفظ عملکرد طبیعی ماهیچه‌ها و عصب‌ها به مصرف سدیم نیاز دارد. هرچند، ۹۰ درصد از بزرگسالان در آمریکا میزان زیادی نمک مصرف می‌کنند که می‌تواند خطر ابتلاء به عارضه فشار خون بالا، سکته مغزی و دیگر بیماری‌های خطرناک را افزایش دهد. کاهش میزان سدیم مصرفی به نسبت زیادی به نوع غذای فرد بستگی دارد. راهکارهایی است که با کمک آنها می‌توان میزان مناسب مصرف نمک را رعایت کرد که عبارتند از:
کنترل رژیم غذایی: با یادداشت نوع غذای مصرفی، میزان آن و مقدار نمک موجود در هر خوراکی یا استفاده از نرم افزارهای رژیم غذایی می‌توان مصرف روزانه نمک را کنترل کرد.
انتخاب مواد غذایی حاوی سدیم پایین: محصولات خوراکی متعددی وجود دارند که حاوی میزان ناچیزی از سدیم یا فاقد آن هستند. پیش از مصرف مواد غذایی می‌توان به برچسب ارزش غذایی هر محصول مراجعه کرد و با توجه به میزان سدیم موجود در محصول و ارزش روزانه آن نسبت به انتخاب ماده غذایی و مصرف آن اقدام کرد.
محدود کردن مصرف مواد غذایی فرآوری شده: میزان سدیم موجود در مواد غذایی فرآوری شده یا آماده بیشتر از حد تصور است. برخی افراد بر این باورند افزودن نمک سر سفره و میز غذا موضوع مساله ساز است در حالی که انتخاب مواد غذایی فرآوری شده نیز شاید به شکلی نامحسوس حجم قابل توجهی از سدیم مصرفی را تشکیل می‌دهد.
نظر شما