به گزارش سرویس ترجمه ایمنا، کرونا یک فاجعه بی‌سابقه برای بشریت و یک شوک بیرونی برای اقتصاد جهانی محسوب می‌شود که در گذشته نمونه مشابهی برای آن وجود نداشته است. این بحران به‌اندازه‌ای جدید و شدید بوده است که اگر در اواخر سال گذشته فردی پیش‌بینی می‌کرد در سال جدید ویروسی در سراسر جهان گسترده می‌شود که منجر به بزرگ‌ترین و شدیدترین رکود اقتصادی موجود از دهه ۱۹۴۰ به بعد می‌شود بدون شک هیچ‌کس حرف او را جدی نمی‌گرفت، حال آن که با شیوع این ویروس اقتصاد جهانی کاملاً غافلگیر شد.
در وهله کنونی با وجود اینکه بسیاری از کشورهای جهان در جستجوی راهکاری برای کاهش اثرات ناگوار ناشی از قرنطینه‌های خانگی و تعطیلات اجباری به منظور مهار شیوع کرونا بدون قرار گرفتن در معرض آسیب‌های ناشی از شیوع موج دوم عفونت هستند، بازگشت به حالت عادی یک فرآیند طولانی‌مدت و دشوار به نظر می‌رسد.
با این حال هنوز مشخص نیست که مفهوم کلمه "عادی" برای دوران پساکرونا شباهتی به مفهوم آن در گذشته خواهد داشت یا نه. تأثیر همه‌گیری رخ داده روی جنبه‌های اقتصادی، اجتماعی و سیاسی همچنان گنگ و غیر قابل پیش‌بینی است تا جایی که قوی‌ترین برنامه‌ریزان جهانی نیز توانایی خود برای سنجش عواقب ناشی از شیوع کرونا بر جهان و تغییرات ایجاد شده به‌دنبال آن را از دست داده و هیچ‌گونه دیدگاه آینده‌نگرانه‌ای درباره امکان تسریع یا تضعیف روندهای توسعه فعلی ندارند.
در این میان عده‌ای کرونا را عاملی واسطه برای بهبود شرایط موجود و تبدیل جهان به مکانی بهتر می‌دانند چرا که با وجود تعطیلی‌های اجباری، زمین فرصتی برای احیای مجدد خود را به دست آورد و عده‌ای از آن به‌عنوان کاهنده‌ای یاد می‌کنند که راه پیشرفت بشر برای دستیابی به برترین فن‌آوری‌های پیش‌بینی شده برای سال ۲۰۲۰ را مسدود کرد و باعث شد در دنیایی که آغاز دهه جدید خود را با ماشین‌های پرنده و اتومبیل‌های خودران تصور می‌کرد، بخش عمده‌ای از زمان مردم در نگرانی از ابتلای به بیماری صرف رعایت نکات بهداشتی اولیه و فاصله گرفتن از دیگران شود.
با این حال قدرتمندترین پیش‌بینی موجود در رابطه با تأثیرات کووید -۱۹، بهبود و سرعت بخشیدن به روندهای موجود است و نه ایجاد انواع جدید فعالیت؛ چرا که هزینه‌های مالی و جانی گسترده ایجاد شده در راستای مقابله با این مشکل و صدمات جبران‌ناپذیر ناشی از آن بر بسیاری از بخش‌های موجود بسیار سنگین‌تر از آن است که بتواند از محل درآمدهای از دست رفته فعلی جهان تأمین شود چه برسد به آن‌که بتوان از محل این درآمدها به ایجاد روندهای توسعه جدید پرداخت. بنابراین چه به لحاظ اقتصادی، چه اجتماعی و چه سیاسی، دست‌وپنجه نرم کردن با این هزینه‌ها اولین گام برای شکل‌گیری شرایط آینده محسوب می‌شود زیرا تلاش برای بازگشت به شرایط پیشین حتی اگر غیرممکن هم نباشد به میزان قابل توجهی شکل دهنده چشم‌اندازهای اقتصادی، اجتماعی و سیاسی ملی در آینده خواهد بود که با توجه به شرایط موجود و ناتمام ماندن روند توسعه برنامه‌های پیشین راه را برای ارائه برنامه‌های جدید مسدود کرده است.
نظر شما