مجید عموچی در گفت‌وگو با خبرنگار ایمنا اظهار کرد: نحوه توسعه شهرها از نظر حمل و نقلی به دو نوع آمریکایی و اروپایی تقسیم می‌شود، شهرهای آمریکایی عمدتاً بر اساس مالکیت خودرو ساخته شده‌اند و خانه‌های بزرگ به فاصله زیاد و با تراکم کم در کنار یکدیگر قرار دارند.
وی افزود: خانه‌های سه تا چهار طبقه در شهرهای آمریکایی کمتر دیده می‌شود و تنها در شهرهای خاصی مثل واشنگتن و نیویورک قرار دارد، اما در بیشتر شهرهای آمریکا مثل کالیفرنیا شهر ابعاد بزرگ‌تری دارد بنابراین سیستم حمل و نقل عمومی چندان توسعه پیدا نکرده است.
این کارشناس ارشد راه و ترابری با بیان اینکه توسعه شهرهای اروپایی در اطراف خطوط حمل و نقل عمومی بوده است، خاطرنشان کرد: اروپایی‌ها خود صاحب تکنولوژی بوده‌اند در شهرهای اروپایی نخست سیستم حمل و نقلی، قطار و تراموا راه اندازی شد و بعداً در امتداد ایستگاه قطار و مسیر تراموا مناطق مسکونی، تجاری و اداری رشد پیدا کردند.
عموچی با اشاره به وضعیت شهرهای ایران از نظر حمل و نقلی تصریح کرد: نوع سیستم‌های حمل و نقل در ایران بخصوص از اوایل دهه ۵۰، عمدتاً سیستم‌های اتوبوسی بوده است، اما تراکم داخل شهری در ایران به واسطه گرانی قیمت زمین، ساخت ساختمان‌های چندین طبقه، همینطور تراکم بالای ساختمان‌ها زیاد است.
وی ادامه داد: از آنجایی که ما خود صاحب تکنولوژی نبودیم، سیستم‌های حمل و نقل عمومی را متناسب با این تراکم چندان توسعه ندادیم و توسعه حمل و نقل در شهرهای ما بیشتر مبتنی بر توسعه سیستم‌های اتوبوسی بوده است.
این کارشناس ارشد راه و ترابری با بیان اینکه از دهه هفتاد و با افتتاح مترو تهران، مدیریت شهری به سمت سیستم‌های ریلی روی آورد، عنوان کرد: سیستم‌های ریلی دسته بندی دارد و بسته به اینکه جمعیت شهرها به چه میزان باشد باید از سیستم‌های مختلف استفاده کنیم.
عموچی تاکید کرد: شهرهایی که جمعیت آنها تا ۷۰۰ هزار نفر است نیاز به سیستم حمل و نقل ریلی ندارند و سیستم اتوبوسی و اتوبوس‌های تندرو (BRT ) برای آنها کافی است اما هرچقدر جمعیت شهر بیشتر شود نیازمندی آن به قطار سبک شهری یا تراموا (LRT) و قطار سنگین یا مترو(MRT) بیشتر می‌شود.
نظر شما