به گزارش سرویس ترجمه ایمنا، بحران انسانی و اقتصادی امروز که به واسطه پاندمی کرونا به وجود آمده است توفیقی اجباری برای بسیاری از کشورهای جهان بشمار می‌رود تا برای مهار سریع کووید -۱۹ جریان‌های ساختاری اقتصادی خود را به‌طور کامل مورد بررسی قرار دهند. در این راستا سران بسیاری از کشورها حتی بسته‌ها و محرک‌های کمکی پرداختی خود در این دوران را به جریانی دائمی در آینده تبدیل کرده‌اند چراکه رهبران جهانی معتقدند این بحران فرصتی گرانبها برای ایجاد جهانی پایدار و یکپارچه محسوب می‌شود که دستیابی به آن تنها در گرو پایان دادن به فقر جهانی است. با این‌حال مسأله نگران کننده در رابطه با بحران کرونا وجود احتمال از دست رفتن دستاوردهای کشورهای مختلف و تبعات ناشی از آن محسوب می‌شود. با وجود این مدیریت بحران کووید -۱۹ مستلزم وجود تعهد جهانی و رهبران ملی است تا علاوه بر حفظ پیشرفت‌هایی که با مشقت زیاد به دست آمده است، در اتحاد با یکدیگر فقر جهانی را ریشه‌کن کنند. بدیهی است که به راحتی این کار نمی‌شود به خصوص اینکه پاندمی کرونا نابرابری‌های موجود را روزبروز بیشتر می‌کند.
شاید پایان یافتن فقر تنها یک رؤیای شیرین باشد ولی باید توجه داشت که در گذشته نیز بردگی و برده‌داری شرایطی مشابه با فقر امروزی را بر مردم تحمیل کرده بود. از سوی دیگر بنا بر یک افسانه قدیمی، همه انسان‌ها در یک کشتی شناور روی دریا هستند، با این تفاوت که عده‌ای روی عرشه و مجهز به قایق‌های نجات هستند و عده‌ای دیگر به کف کشتی چسبیده و هیچ وسیله نجاتی در اختیار ندارند. بر طبق این افسانه تنها چیزی که برای نجات کشتی بشری نیاز است، کمک به فقیرانی محسوب می‌شود که هم‌زمان با چند مشکل دست و پنجه نرم می‌کنند و در شرایط فعلی نیز کووید -۱۹ بر بار سنگین مشکلات آن‌ها افزوده است چراکه اگر کشتی غرق شود، فقیر و غنی با هم زیر آب می‌روند و قایق‌های نجات برای حفظ تعدادی از مردم در طولانی‌مدت توانایی بالایی ندارند.
اخبار امیدوار کننده آن که شاخص چند بعدی ۲۰۲۰ فقر که اخیراً توسط برنامه توسعه سازمان ملل متحد منتشر شده است نشان می‌دهد که ۶۵ مورد از ۷۵ کشور مورد مطالعه توانسته‌اند در طول یک دهه اخیر به‌میزان چشمگیری فقر موجود در سرزمین‌های خود را کم کنند. کشور آفریقایی سیرالئون نیز بیشترین و سریع‌ترین کاهش میزان فقر در دهه گذشته را داشته که این کاهش از مواجهه موفق آن در برابر ابولا به دست آمده است. شاخص مذکور هم‌زمان با آشکارسازی کمبود دسترسی فقرا به مراقبت‌های سلامت، آموزش و استانداردهای زندگی، تصویری جامع از مشکلات متعدد آن‌ها در زندگی روزانه را نیز ارائه می‌دهد. دانستن این اطلاعات می‌تواند نقش بسزایی در ارائه راهکارهای کاستن بار تحمیل شده روی یک‌میلیارد و ۳۰۰ میلیون انسانی داشته باشد که در وضعیت فقر چند بعدی بسر می‌برند و هم‌زمان بتوان از ایجاد شرایطی مشابه برای دیگران پیشگیری کرد. احتمالاً بهترین استراتژی کارآمد در این زمینه، شناسایی افراد آسیب‌پذیر و ارائه خدمات مورد نیاز به آن‌ها باشد که این کار در برقراری صلح در جامعه نیز کمک می‌کند.
به‌منظور تحقق این هدف لازم است که مقامات رسمی کشورها به ایجاد شاخص‌های این چنینی در سطح ملی اقدام کنند و درنتیجه استراتژی‌هایی کارآمد برای حل بحران فقر را در پیش گیرند که البته با توجه به وجود شاخص‌های مخصوص در بسیاری از کشورهای جهان، امید است مقامات ارشد توانایی استفاده از این ابزارهای قدرتمند را برای مقابله مؤثر با شیوع کووید -۱۹ داشته باشند و سطح فقر موجود در مرزهای خود را تا بیشترین حد ممکن کاهش دهند. البته تنها تکیه بر اقدامات سران یک کشور برای کاهش فقر کافی نیست بلکه باید یک تعهد جهانی در این زمینه شکل گیرد تا بتواند این بحران گسترده را به مرور زمان رفع کند. کشورهایی که از شاخص فقر چندبعدی برای تعیین کمبودها استفاده نمی‌کنند نیز باید با توجه به شاخص جهانی و ارائه استراتژی‌های مناسبی که در تدوین آن‌ها منزلت و قابلیت‌های انسانی به‌طور جدی مدنظر قرار گرفته است، در این اقدام سهیم شوند تا از این طریق جهانی پایدار و یکپارچه ایجاد کنند.
نظر شما