به گزارش سرویس ترجمه ایمنا، پیلور غشای نازکی است که سطح ریه‌ها و قسمت داخلی دیواره قفسه سینه را می‌پوشاند و به‌طور معمول مایع بسیار اندکی در آن وجود دارد که امکان حرکت راحت ریه‌ها در زمان تنفس را فراهم می‌کند، اما درصورتی‌که فضای میان لایه‌ها به‌طور غیرمعمولی با مایع پر شود، پلورال افیوژن رخ می‌دهد. این اتفاق دلایل مختلفی دارد به همین دلیل حتی در صورت تخلیه مایع، پزشک بیمار را به گذراندن دوره درمانی طولانی‌تر ملزم می‌کند. در ادامه شما را با علل بروز این بیماری، راه‌های تشخیص و درمان آن بیشتر آشنا می‌کنیم:
علل آب آوردن غشای ریه چیست؟
آب آوردن غشای ریه‌ها دلایل متعددی دارد که رایج‌ترین آن‌ها شامل نشت از اندام‌های دیگر، سرطان، عفونت، شرایط خود ایمنی و آمبولی ریوی است. نشت معمولاً در صورت نارسایی احتقانی قلب رخ می‌دهد؛ یعنی زمانی که قلب نمی‌تواند به درستی خون را به سایر اندام‌های بدن پمپاژ کند. بیماری‌های کبدی و کلیوی نیز در صورت تولید مایعات در بدن و نفوذ آن‌ها به فضای پیلور منجر به آب آوردن غشای ریه می‌شوند.
در اغلب موارد سرطان ریه می‌تواند مشکل‌آفرین باشد. ازآنجایی‌که احتمال گسترش سایر سرطان‌ها تا بافت ریه وجود دارد، نمی‌توان تنها یک نوع از آن‌ها را به عنوان علت رایج این مشکل معرفی کرد. نفوذ عفونت به ریه‌ها و ایجاد بیماری‌هایی همچون سل و ذات‌الریه، وجود بیماری‌های خود ایمنی مانند لوپوس یا آرتریت روماتوئید و در نهایت مسدود شدن یکی از شریان‌های ریوی که به آن آمبولی ریه گفته می‌شود از دیگر علل رایج آب آوردن غشای ریه محسوب می‌شود.
افراد درگیر با این مشکل ممکن است هیچ علائمی نداشته باشند و تنها در صورت شدت یافتن این بیماری به میزان متوسط و شدید یا در صورت بروز تورم در ریه‌ها دچار علائمی چون تنگی‌نفس، درد قفسه سینه خصوصاً در زمان تنفس عمیق، تب و سرفه شوند.
انواع پلورال افیوژن
به‌طورکلی پزشکان در توصیف انواع رایج این بیماری از دو اصطلاح "ترانسوداتیو" و "اگزوداتیو" استفاده می‌کنند که در نوع اول مایع تجمع یافته در غشای ریه شبیه به مایعی است که به‌طور معمول در آن یافت می‌شود و آب آوردن غشای ریه نیز در اثر نشت همین مایع اتفاق افتاده است. نوع ترانسوداتیو به ندرت نیاز به تخلیه دارد و شایع‌ترین علت بروز آن نارسایی احتقانی قلب محسوب می‌شود. در نوع دوم که بسته به اندازه و میزان التهاب رؤیت شده ممکن است نیاز به تخلیه داشته باشد، مایع تجمع یافته در غشای ریه شامل پروتئین، خون، سلول‌های التهابی یا در بعضی موارد باکتری‌هایی است که از رگ‌های خونی آسیب دیده به داخل پیلور نشت می‌کنند. دلایل بروز این نوع آب آودن ریه، ذات‌الریه و سرطان ریه است.
تشخیص پلورال افیوژن
در صورت وجود هر یک از علائم ذکر شده در بالا، پزشک ابتدا با ضربه زدن به قفسه سینه و گوش دادن با استتوسکوپ (گوشی پزشکی) به معاینه فیزیکی فرد می‌پردازد و پس از آن برای حصول اطمینان از وجود یا نبود مشکل در ریه‌ها به کمک اشعه ایکس، سی‌تی‌اسکن و سونوگرافی اولتراسوند به عکسبرداری و فیلمبرداری از قفسه سینه می‌پردازد.
آب آوردن ریه در عکسبرداری با استفاده از اشعه ایکس به صورت ناحیه‌ای سفید در فضای تاریک ریه‌ها نشان داده می‌شود و گاهی پزشک برای حصول اطمینان، پس از عکس گرفتن تا چند دقیقه با استفاده از همان دستگاه از وضعیت ریه‌ها فیلم می‌گیرد. این فیلم وجود جریان آزادانه مایعات در فضای پیلور را نشان می‌دهد. گاهی برای آگاهی دقیق از وضعیت ریه‌ها پزشکان از توموگرافی کامپیوتری یا سی‌تی اسکن استفاده می‌کنند، چراکه اسکنرهای سی‌تی می‌توانند در مدت زمانی کوتاه یک تصویر کامپیوتری کامل از تمامی بخش‌های خارجی و داخلی قفسه سینه ایجاد کرده و نسبت به پرتوهای ایکس جزئیات بیشتری را ارائه کنند.
در سونوگرافی اولتراسوند یا آزمایشات آوانگاری نیز با حرکت پروب دستگاه (مبدل) روی قفسه سینه، تصویری جامع از درون بدن روی صفحه مانیتور نمایش داده می‌شود که پزشکان از آن برای به دست آوردن نمونه‌های مورد نیاز به منظور تجزیه و تحلیل مایعات بهره می‌گیرند. در مواردی معدود نیز ممکن است پزشک از روشی به نام "توراسنتز"(Thoracentesis) استفاده کند که در آن به کمک عبور یک سوزن و لوله‌ای به نام کاتتر یا میل از میان دنده‌ها از مایع موجود در فضای پیلور نمونه‌برداری شده و از آن برای آزمایش استفاده می‌کنند.
آب آوردن ریه چگونه درمان می‌شود؟
درمان این مشکل ممکن است تنها با برطرف کردن مشکلی که باعث بروز آن شده امکان‌پذیر باشد. برای مثال چنانچه آب‌آوری به‌دنبال بیماری ذات‌الریه ایجاد شود، با درمان این مشکل بیماری برطرف خواهد شد. به منظور پیشگیری از بروز مشکلات بیشتر، پیلورهای بزرگ، آلوده و ملتهب باید تخلیه شوند. در صورتی که میزان آب‌آوری زیاد باشد، در مرحله توراسنتز پزشک اقدام به تخلیه حجم بشتری از مایع می‌کند یا ممکن است با ایجاد برشی کوچک در دیواره قفسه سینه و وارد کردن یک لوله پلاستیکی (لوله توراکوستومی) به غشای ریه برای مدت چند روز این مایع را تخلیه کند. به منظور پیشگیری از بازگشت این مشکل، پزشک با استفاده از یک لوله پلاستیکی از طریق قفسه سینه یک ماده محرک چون داکسی‌سایکلین را به فضای پیلور تزریق می‌کند که باعث باد شدن قفسه سینه و پیلور می‌شود؛ به این مرحله پلورودزیس گفته می‌شود.
چنانچه پس از تخلیه، ریه‌های فرد بیمار مجدداً آب آورد پزشک از طریق پوست یک لوله به فضای پیلور وارد می‌کند که لازم است برای مدت طولانی در آن بماند. بدین‌ترتیب بیمار خود می‌تواند در منزل به تخلیه مایع موجود در غشای ریه اقدام کند که زمان و نحوه انجام این کار توسط پزشک تعیین می‌شود. جراحان می‌توانند به منظور از بین بردن خطر التهاب بالقوه با جراحی فضای پیلور، اقدام به برداشتن بافت ناسالم ریه کنند که این عمل می‌تواند در برش‌های کوچک (توراکوسکوپی) یا بزرگ (توراکوتومی) انجام شود.
نظر شما