به گزارش خبرنگار ایمنا، بهاره نصیری در وبینار "والدگری رسانهای" که شب گذشته (یکم شهریورماه) برگزار شد، در خصوص نقش رسانهها در عصر امروز، اظهار کرد: امروزه فناوری تبدیل به محیط و زمینه زندگی همگان شده است. فناوری شیوه خواندن، دیدن، شنیدن، اندیشیدن و به طور کل بودن ما را تغییر داده و هیچ کس نمیتواند از عواقب توسعه تکنولوژی در امان باشد. فرار از پیامهای رسانهها مانند این است که بخاطر فرار از خطر آلودگی هوا نفس نکشیم.
وی افزود: برای پرورش روحیه مقاومت در خود نباید در دام مقایسه خودمان با تطبیقهای ساختگی که توسط رسانهها ارائه میشود بیفتیم. رسانهها از انتشار پیامها سود میبرند و باید به یاد داشته باشیم همه جا میتوان رد پای پول و ثروت را در پیامهای رسانهای دنبال کنیم، خانوادهها و فرزندان، روزانه در معرض صدها آگهی قرار میگیرند و معتقدند که این تبلیغات تأثیری روی آنها ندارد. اما تأثیر آگهی رسانهها بیشتر از فروش کالاهاست، چرا که آگهیها مفهوم عشق، دوست داشتن، شهرت، موفقیت، سبک زندگی و ماهیت یک زندگی خوب را به ما القا میکند و به ما میگوید ما چه کسی هستیم و بهتر است چه کسی باشیم در حالی که خودمان باید به زندگیمان هدف و معنا بدهیم.
این استاد دانشگاه تصریح کرد: برای معنا بخشیدن به زندگی باید از سطحینگری فاصله گرفته و در رابطه با پیامهای پیرامون تأمل بیشتری داشته باشیم. اگر صرفاً پذیرنده منفعل باشیم تعیین معنا و هدف زندگی را به رسانهها سپرده و خود را گم میکنیم. زندگی نباید دیکته رسانهها باشد، بلکه باید انشایی باشد که خود آن را مینویسیم و چهارچوب و هدف زندگیمان را مشخص میکنیم. همانگونه که برای انتخاب مسیر و کمتر بودن ترافیک و خرید لباس وسواس به خرج میدهیم برای انتخاب رسانهها نیز باید دقت به خرج دهیم.
مفید یا مضر بودن رسانه به ظرفیت فکری افراد بستگی دارد
نصیری ادامه داد: پررنگ شدن سهم رسانه در خانهها باعث شده اعضای خانواده مخاطب آن باشند و اگر با کاهش روابط عاطفی میان والدین و فرزندان گره خورده باشد صدای درهم شکستن بنیان خانواده به گوش میرسد. سواد رسانهای شناخت انواع رسانهها و توانایی درک تفسیر و تحلیل پیامهای مختلف را میسر میسازد و انتخاب درست و آگاهانه اطلاعات و پیامها چیستی سواد رسانهای است. همچنین سواد رسانهای قابلیت تصمیمگیری و مدیریت اطلاعات دریافتی و سازماندهی و پردازش اطلاعات و پیامهاست. سواد رسانهای مانند یک رژیم غذایی است که هوشمندانه مراقب است چه موادی مضر و چه موادی مفید است و چه چیزی را و به چه میزان باید مصرف کرد.
وی با بیان اینکه رسانه یک شمشیر دو لبه است گفت: مفید یا مضر بودن رسانه به ظرفیت فکری افراد و قابلیت تصمیمگیری و مدیریت کسانی بستگی دارد که اطلاعات دریافتی را سازماندهی و پردازش میکنند. والدین همواره الگوی رفتاری فرزندان خویش در تمام وجوه زندگی محسوب میشوند، بنابراین آنها باید نقش خود را در زندگی رسانهای فرزندانشان درک کرده و به سادگی از این موضوع عبور نکنند. بهتر است والدین بدانند که رسانه به عنوان والدین مجازی شبانه روزی به ایفای نقش خود و رقابت با والدین دنیای حقیقی میپردازد. برای اولین بار والدین در مقامی قرار گرفتهاند که مدل تربیتی سابقشان ناکارآمد شده است.
حرکت از دوران رسانه جمعی به رسانه فردی
این استاد دانشگاه ادامه داد: ما از دوران رسانههای جمعی به دوران رسانههای فردی در حال حرکت هستیم. تعداد رسانههای فردی از تعداد انسانهای ساکن بر روی زمین بیشتر است و هر فرد رسانه شخصی خود را دارد و به همین علت نیازمند بازنگری تربیتی هستیم. در بسیاری از موارد فرزندان داناتر از والدین شدهاند به این معنا که در ۱۰ سالگی فرزندان در زمان گذشته برتری اطلاعاتی نسبت به والدین وجود نداشت، اما در حال حاضر به اقتضای دسترسی به اینترنت و شبکههای اجتماعی فرزندان دقیقتر و عمیقتر از والدین اطلاعات دارند و میتوانند والدین را دور بزنند ضمن اینکه آنها سطح دسترسی و هم سطح توقع بیشتری دارند و میزان علاقه و پشتکارشان برای حضور در این فضا بیشتر است.
نصیری تصریح کرد: صرفاً نمیتوان با اعمال محدودیت بدون در نظر گرفتن جایگزین، فرزند را مجبور به انجام کاری کرد و یکی از راهکارهایی که شاید بتوان فرزندان را از وسایل ارتباطی فاصله دهیم حضور در طبیعت است. کودک با تصویری از روابط اشخاص روبرو است و با تماشای چنین تصاویری همزاد پنداری میکند و با زندگی خود تشابه سازی میکند. فیلمی را میبیند که پدر فرزند را در آغوش میکشد و میبوسد؛ اما واقعاً چند درصد از پدرها با همه خستگیها یک رفتار محبتآمیز با فرزندشان دارند. به خصوص پدرانی که ممکن است چندشغله نیز باشند، اما فرزند در سریالها دیده که چقدر رفتار پدر محبتآمیز بوده و این منجر به یک رفتار محقق نشده در ذهن کودک میشود و کم کم دلخوریهای کوچک به وجود میاورد که هیچ کس نمیداند منشأ آن کجاست و این مسئله میتواند تبعات روحی ذهنی همراه داشته باشد.
وی افزود: خانواده متأسفانه آخر هفتهها دیگر ناهار و شام درکنار هم میل نمیکنند و یکی صبح زود بیدار میشود دیگری ساعت ۱۲ بلند میشود و این گردهمایی سر سفره ناهار و شام میتواند خیلی ارزشمند باشد، اما خستگی ناشی از کار بیوقفه باعث کاهش این دورهم بودن شده است.
والدین به جای رویایی در کنار فرزند باشند
این استاد دانشگاه خاطرنشان کرد: محور بحثها در خانوادهها بیشتر از جنس مدرسه، درس و کنکور است که فرزند تنها قسمتهای مثبت را بیان و خودسانسوری میکند. آنها تصور میکنند که خبرهای ناراحت کننده والدین را مأیوس کرده و به همین علت فقط خبر خوب را به والدین میرسانند. اما این ارتباط والدین و فرزندان کیفیت خوبی ندارد، چرا که خانواده نامحرم شده و دیگری به فرزندانمان محرم میشود.
نصیری افزود: والدین باید سعی کنند به جای قرار گرفتن روبروی فرزند خود کنار آنها قرار بگیرند و آرزوها و آمالهایش را حمایت و تشویق کنند. فرزندان فقط کیف پول نمیخواهند و تمام زحمتها را متحمل میشویم که رفاه بیشتری برای فرزندان خود فراهم کنیم بلکه به درک همدلانه ما نیاز دارند. ابراز احساسات کنید که باعث تبادل انرژی میان والدین و فرزند میشود.
نظر شما