به گزارش سرویس ترجمه ایمنا، اولین مؤلفه در ارزیابی میزان قابلیت پیاده‌روی یک منطقه این است که ساکنان آن تا چه مسافتی نیاز دارند پیاده طی کنند. شاید بسیاری از افراد بخواهند تنها برای تأمین مواد ضروری خود به یک مسیر دسترسی پیدا کنند در حالی‌که بسیاری نیز مایل باشند تمام امکانات، مراکز تفریحی، محل کار و ادارات را در نزدیکی منزل خود داشته باشند. از نظر بسیاری از مردم، مناطق خودکفا با قابلیت پیاده‌روی مفاهیم مختلفی در بر می‌گیرد، به طوری که برخی حتی گردشگران و دانشجویان را نیز در این راستا مورد توجه قرار می‌دهند و بر این باورند که این افراد در یک منطقه باید به تمام امکانات نظیر هتل، جاذبه‌ها، دانشگاه‌ها و مراکز تفریحی از طریق پیاده‌روی دسترسی داشته باشند. تعریف افراد مختلف از مناطق قابل پیاده‌روی هرچه باشد، انتظار همه آن‌ها از چنین مکان‌هایی یکسان است.
امنیت
قدم زدن به مدت ۲۰ دقیقه در بزرگراهی بدون پیاده‌رو یا در خیابان‌های عریض با محدودیت سرعت بالای ۵۰ کیلومتر بر ساعت بدون شک تلفات جانی بسیاری را بین عابران پیاده خواهد داشت. بدیهی است که شهروندان از قدم گذاشتن در خیابان‌های پرتردد، بدون پل یا خط کشی عابر پیاده هراس دارند و همین امر ممکن است آن‌ها را حتی از طی کردن مسافت‌های خیلی کوتاه برای انجام امور باز دارد و به سمت استفاده از خودروی شخصی یا وسایل حمل و نقل عمومی سوق دهد. بنابراین در وهله اول، تأمین ایمنی عابران پیاده برای ایجاد مناطق خودکفا از اهمیت بسیار بالایی برخوردار است و باید به طور جدی مورد توجه طراحان شهری قرار گیرد.
مسافت
مقصد عابران پیاده نباید از محل زندگی آنان خیلی دور باشد؛ در حالت استاندارد مردم در مناطق خودکفا بیشترین مسافتی را که باید به صورت پیاده طی کنند تا به تمام امکانات دسترسی داشته باشند، حداکثر ۲۰ دقیقه خواهد بود. به همین دلیل این مناطق را اغلب محله‌های ۲۰ دقیقه‌ای می‌نامند زیرا مردم با طی کردن مسیری به مدت نهایتاً ۲۰ دقیقه تمام مایحتاج خود را فراهم می‌آورند، به محل کار خود می‌رسند، امور اداری را انجام می‌دهند و به مراکز تفریحی و رفاهی دسترسی پیدا می‌کنند.
سهولت و راحتی
پیاده‌روی برای ساکنان یک منطقه باید با سهولت و راحتی همراه باشد که این می‌تواند تا حد زیادی با مسافت پیاده‌روی در ارتباط باشد. از سوی دیگر، نبود راحتی کافی در سایر روش‌های تردد نظیر استفاده از خودروی شخصی باعث می‌شود مردم سهولت پیاده‌روی را بسیار بیشتر از خودروهای شخصی تلقی کنند و همین امر آن‌ها را به پیاده طی کردن مسیرها ترغیب کند. به عنوان مثا، اگر در یک منطقه پارک خودروها سخت باشد و زمان زیادی لازم داشته باشد، ترافیک خیابان‌ها سنگین باشد یا هزینه پارکینگ بالا باشد، مردم پیاده‌روی را بر استفاده از خودروهای شخصی ترجیح می‌دهند.
آرامش
در بسیاری از موارد مردم پیاده‌روی را به استفاده از وسایل حمل و نقل موتوری ترجیح می‌دهند چرا که زیرساخت‌های پیاده‌روی به حدی خوب طراحی شده است که مردم را با اشتیاق به سمت طی کردن مسیر از این طریق سوق می‌دهد. به عنوان مثال در بسیاری از شهرهای جهان پیاده راه‌هایی بزرگ وجود دارد که شهروندان را به دور از وجود هر گونه سر و صدا و دود وسایل نقلیه موتوری به مقاصد خود می‌رساند. در بسیاری از شهرها نیز وجود پارکلت‌ها، سیستم‌های روشنایی و سایر ویژگی‌ها در یک خیابان ایمنی پیاده‌روی حتی تا پاسی از شب را برای عابران فراهم می‌آورد.
نظر شما