به گزارش سرویس ترجمه ایمنا، جهان کرونایی با ناکارایی زیرساخت‌های رفاهی و بهداشتی و پیامدهای حاصل از مکانیسم‌های بهداشتی پیشگیرانه‌ای که به طور نابرابر در بین مردم به خصوص در آسیب‌پذیرترین جوامع توزیع شده است، دست و پنجه نرم می‌کند. در واقع در بحران کووید -۱۹ دو متغیر یعنی شهرسازی و نابرابری خود را به خوبی تمام به تصویر کشید و ناکارآمدی بعضی مدیران شهری را بیش از پیش آشکار کرد.
اگرچه مراکز شهری موتورهای رشد اقتصادی به حساب می‌آید با این حال برای بسیاری از مردم مشکلات جسمی و روحی زیادی را به وجود می‌آورد. رژیم‌های غذایی نامناسب، نبود فعالیت‌های جسمی کافی، شرایط زیست‌محیطی و مؤلفه‌های استرس‌زای اجتماعی از جمله مواردی است که به دنبال شهرنشینی شرایط بیماری کووید -۱۹ را تشدید کرده است. از آنجا که فقرای شهری به طور غیرمنصفانه‌ای تحت تأثیر تبعات ویروس کرونا قرار گرفته‌اند، چالش‌های شهرسازی و دسترسی عموم مردم به زندگی سالم، در رأس موضوعات رسانه‌ای قرار گرفته است.
حتی قبل از شیوع بیماری کووید -۱۹، افزایش فشار خون، افسردگی شدید و قند خون بالا از جمله مشکلاتی بوده که بیشترین تأثیر را بر کیفیت زندگی در شهرهای و حومه‌های ایالات متحده آمریکا بر جای گذاشته است و متأسفانه با گسترش ویروس کرونا وضعیت افراد مبتلا به این بیماری‌ها وخیم‌تر از قبل شده است.
در هندوستان نیز ساکنان مناطق شهری پرجمعیت، به طور فزاینده‌ای زندگی‌های ناسالمی را به واسطه رژیم‌های غذایی و سبک زندگی نامناسب تجربه کرده‌اند و همین امر منجر به افزایش بیماری‌های غیر واگیر در بین آنان شده است. نبود بهداشت بین فقرای شهری عامل مهم دیگری است که در بحران کرونا زندگی این افراد را با تهدید مواجه کرده است.
با مروری بر این مشکلات و پیامدهای ناشی از بحران کرونا، پرسش‌های متعددی ذهن همه ما را به خود درگیر می‌کند؛ اینکه پس از بحران کرونا، طراحی شهرها چه تغییراتی را باید متحمل شود تا خطر بیماری را به حداقل برساند و دسترسی برابر همه شهرنشینان به مراقبت سلامت را تضمین کند؟ شاید بهترین پاسخ به سوال فوق این باشد که باید شهری سالم‌تر و عادلانه‌تر از قبل ایجاد کرد اما این کار چگونه ممکن می‌شود؟
برنامه‌ریزان شهری باید به این نکته توجه کنند که شهرها نه تنها محرک‌های رشد اقتصادی هستند، بلکه مراکز سلامت نیز به شمار می‌روند. این افراد همزمان با افزایش تلاش خود جهت توسعه شهری به نفع اقتصاد، باید ارتقای سلامت جوامع را نیز به طور جدی مورد توجه قرار دهند و هر چه بیشتر در از میان برداشتن موانع موجود بر سر راه سلامت مردم، نظیر تغییرات آب و هوایی و فروپاشی اجتماعی اقدامات کارآمد در پیش گیرند.
مجمع اقتصاد جهانی با همکاری مقامات رسمی اخیراً تلاش کرده است طی یک پروژه، سلامت جسمی و رفاه روانی شهروندان را تا سال ۲۰۳۰ بهبود بخشد به این صورت که از طریق ارائه دستورالعمل‌های مربوط به تغذیه سالم، بهداشت، انجام فعالیت‌های جسمی، خواب و استراحت، به مصرف‌کنندگان در شهرها کمک می‌کنند به یک سلامت جسمی دست یابند و رفاه ذهنی خود را چه از نظر عاطفی و چه مالی، زیست‌محیطی، اجتماعی و اشتغال تضمین کنند.
جرزی سیتی، واقع در ایالات نیوجرسی آمریکا، اولین شهری بود که پروژه فوق در آن به اجرا درآمد؛ در این شهر، سرمایه‌گذاران عمومی و خصوصی در کمتر از ۹ ماه، از طریق مزارع سبز عمودی شهری یک زنجیره امن مواد غذایی در اختیار شهروندان قرار دادند. این افراد همچنین با نصب دوش‌های سیار در سراسر شهر، به افزایش بهداشت عمومی کمک شایانی کردند. پیش از این نیز برنامه ریزان شهری نشان دادند که طراحی اصولی یک شهر می‌تواند اثر بسیار پیشگیرانه‌ای برای مهار بیماری‌های واگیرداری نظیر کرونا بر جای بگذارد. برای مثال احداث پارک‌های مارپیچی، روباز کردن سالن‌های ورزشی و ایجاد محله‌هایی با خیابان‌های وسیع از جمله راهکارهایی بوده که برای شهر ایمن در برابر کرونا انجام شده است.
در کل برنامه ریزان سلامت شهری بر این باور هستند که شهرهای گسترده می‌توانند گزینه‌های سالمی برای نجات از شرایطی نظیر کرونا باشند؛ برای مثال ساختمان‌هایی با سالن بزرگ و پنجره‌های بسیار، خیابان‌ها و محله‌های عریض که تمامی امکانات رفاهی را یکجا دارند، پارک‌هایی با پیاده‌راه‌های مجزا و آلاچیق‌های شخصی، شهربازی‌هایی با صندلی‌های خصوصی، استخرها و سینماهای روباز و بناهایی که با طراحی پله‌های مارپیچی نیاز به آسانسور را از میان برداشته‌اند، از جمله ایده‌های شهری مقابله با شیوع کروناست.
نظر شما