محمدرضا رضایی در گفت و گو با خبرنگار ایمنا، اظهار کرد: با توجه به اینکه هر شهری دارای ویژگی‌های منحصر به فرد است، نوع تاب آوری با توجه به ویژگی‌های جغرافیایی، اقتصادی، فرهنگی و محیط زیستی آن با سایر شهرها متفاوت خواهد بود.
وی افزود: به عنوان مثال تاب‌آوری شهرهای گردشگری با شهرهای صنعتی، بندری و سیاسی متفاوت است و به طور کلی در شهرهای گردشگری سوانح و بحران‌ها معمولاً تأثیرات منفی شگرفی بر توسعه گردشگری آنها بر جای می‌گذارد.
این دانش آموخته دوره دکتری جغرافیا و برنامه‌ریزی شهری دانشگاه تربیت مدرس تهران با بیان اینکه تبیین رابطه تاب آوری در برابر سوانح، در واقع نحوه تأثیر گذاری ظرفیت‌های اجتماعی، اقتصادی، نهادی، سیاسی و اجرایی جوامع در افزایش تاب‌آوری و شناخت ابعاد آن در اجتماع است، تصریح کرد: هدف از این رویکرد کاهش آسیب‌پذیری جوامع و تقویت توانایی و ظرفیت‌های مردم برای مقابله با خطرات ناشی از وقوع سوانح و بحران‌ها است، بنابراین برای جلوگیری از افزایش آسیب‌پذیری، شناخت تاب آوری جامعه محلی و اینکه بدانیم چه نقاط قوت موجود در جامعه‌ای که دستخوش سانحه است وجود دارد برای ساختن مسیر امن توسعه در آینده ضروری است.
وی ادامه داد: در سطح جهانی، شاهد تغییرات چشمگیری در نگرش نسبت به سوانح دیده می‌شود، به طوری که دیدگاه غالب از تمرکز بر روی صرفاً کاهش آسیب‌پذیری به افزایش و تقویت تاب‌آوری در مقابل سوانح تغییر پیدا کرده و بر اساس این نگرش برنامه‌های کاهش خطر، باید به دنبال ایجاد و تقویت جوامع تاب آور باشد و در زنجیره مدیریت سوانح به مفهوم تاب‌آوری نیز توجه کند.
رضایی با بیان اینکه ورود واژه تاب‌آوری به مباحث مدیریت سوانح از سال ۲۰۰۵ و در کنفرانس هیوگو مطرح شد و به تدریج توانست جایگاه بیشتری را به خود اختصاص دهد، تصریح کرد: تاب‌آوری از بعد اجتماعی ظرفیت افراد برای سالم ماندن و مقاومت و تحمل در شرایط سخت و پر خطر است، در واقع تاب‌آوری به مفهوم توان بازسازی و بازگشت به حالت عادی بعد از یک حادثه است.
وی تاکید کرد: شهر تاب‌آور می‌تواند در مقابل حوادث طبیعی شدید به دور از تخریب زیاد، کاهش تولیدات یا کیفیت زندگی و نیز بدون گرفتن کمک زیاد از بیرون شهر به حیات خود ادامه دهد.
عضو هیئت علمی دانشگاه یزد با بیان اینکه شهرهای تاب آور شهرهای آماده است، گفت: در شهرهای تاب آور ساختمان‌های کمتری فرو می‌ریزند و قطعی برق کمتر رخ می‌دهد؛ تعداد کمتری از خانواده‌ها و مراکز تجاری در معرض خطر قرار می‌گیرند همچنین تعداد کمتری مرگ و میر و آسیب دیدگی اتفاق می‌افتد و ناهماهنگی و مشکلات ارتباطی کمتری روی می‌دهد.
وی با اشاره به فعالیت‌های ایجاد تاب آوری در جامعه، گفت: در بخش برنامه ریزی فعالیت‌هایی همچون هدایت ارزیابی‌های مشارکتی از مخاطرات، منابع، زیرساخت‌ها و ظرفیت نظارتی، شناسایی مخاطرات و راهبردهای های کاهش خطرات آنها، توسعه کاربری زمین؛ مدیریت طرح‌های بازیابی که ارزیابی خطرات را در خود دارند، باید انجام شود.
رضایی ادامه داد: در بخش اجرا نیز بهبود خدمات اساسی در سلامتی، تحصیلات، آب، توسعه برنامه‌های متنوع معیشتی، حفاظت و احیای منابع و سکونتگاه‌ها، اجباری کردن قوانین ساخت و ساز و محدودیت‌های کاربری زمین، انجام تسهیلات معمول و فعالیت‌های توسعه‌ای، توسعه سیستم هشدار فوری؛ شناسایی مسیرهای تخلیه و انجام آموزش و ایجاد مهارت‌های تخلیه و تمرین‌های واکنش‌های فوری مورد توجه است.
نظر شما