به گزارش خبرنگار ایمنا، در طول تاریخ هنر، مجموعه هنرهای نمایشی که موسیقی زنده هم جزئی از آن است، از جمله مردمی‌ترین هنرها بوده که هر قشر و طبقه‌ای نماینده‌ای در این هنرها داشته است. اجراهای خیابانی از جمله اجراهای وابسته به مکان است و در نتیجه عناصر تأثیر گذاری خود را بر اساس مکان انتخابی بر می‌گزیند و طراحی می‌کند. با توجه به همین خصیصه، موسیقی خیابانی صرفاً جنبه اقتصادی ندارد بلکه نوعی حق انتخاب است که هنرمند می‌تواند از آن استفاده کند. در بسیاری از کشورها که به اهمیت و ضرورت موسیقی به عنوان موضوعی اجتماعی، فرهنگی و حتی اقتصادی پی برده‌اند موسیقی خیابانی به عنوان گونه‌ای از موسیقی دسته بندی شده است که جشنواره‌های مخصوص خود را دارد و دولت‌ها سرمایه گذاری‌هایی را در این زمینه کرده‌اند و بازدهی خوبی هم برای هنرمندان داشته است.
نظریه پردازان پست مدرن در هنر طرفداران جدی این نوع اجراها هستند، چراکه در اجرای خیابانی دیگر خبری از آن طبقه بندی‌های خاص اجتماعی برای مخاطبان و تشریفات ویژه دوران مدرن نیست. اجراهایی که در نهایت سادگی اجرا می‌شود و از ویژگی‌های ذاتی مکان استفاده می‌کند تا مفهومی را مطرح و به علاوه به مخاطب به عنوان بخشی از اجرا نگاه می‌کنند و نه جدای از آن.
از زاویه‌ای دیگر در بحث معماری منظر و برنامه‌ریزی شهری و به تبع گردشگری شهری، موسیقی به عنوان پدیده‌ای پر اهمیت محسوب می‌شود. این موضوع تا جایی است که فضای ایجاد شده در شهر در ازای اجراهای پرشور خیابانی عامل اصلی جذب گردشگران است. نمونه آن اجرای خیابانی موسیقی فلامنکو و شب نشینی‌های طولانی و همچنین برگزاری جشنواره‌های خاص این نوع موسیقی در اسپانیاست که سالانه گردشگران قابل توجهی را به خود جذب کرده است.
حتی در شهری مانند اصفهان تقریباً تمام شهروندان تجربه گوش دادن و لذت بردن از اجراهای خیابانی را داشته‌اند. منظور همان اجراهای معروفی است که زیر پل خواجو شاهد آن بوده‌ایم. ممکن است انتقادهای زیادی به این نوع اجراها باشد از جمله زیر پا گذاشتن شئونات اسلامی و حتی صدمه زدن به آثار باستانی و مسائل دیگر، اما مسئولان می‌توانند به عنوان فرصتی برای پیشرفت و ارتقای شهر استفاده از آن کنند و با ارائه چندین پروتکل و ساماندهی‌های خاص از اثرات منفی آن بکاهند.
با همه این اوصاف نکته دیگری که متأسفانه در کشور ما به عنوان تفکر غالب در بین مردم و حتی در بین متولیان فرهنگ و هنر وجود دارد، این است که موسیقی خیابانی بیش از آنکه گونه‌ای از موسیقی و یک حق انتخاب برای هنرمندان باشد به عنوان آخرین گزینه انتخابی برای ارتزاق هنرمندان بی بضاعت و فقیری است که از همه جا بریده و با نهایت درماندگی تن به اجرای خیابانی داده‌اند!
شاید واقعاً افرادی وجود داشته باشند که از فقر و نبود امکانات، اجرای موسیقی در خیابان را انتخاب کنند ولی این زاییده همان دیدگاهی است که مردم به این دسته از هنرمندان دارند. در نتیجه عزت نفس هنرمندان خیابانی را هم خدشه‌دار خواهد کرد. بیش از هر چیز باید بستر مناسب به وسیله فرهنگ‌سازی و آموزش برای این‌گونه اجراها فراهم شود و مردم باید بپذیرند که جای هنرمندان فقط روی صحنه سالن‌های مجلل و مشهور نیست، بلکه در بین خود مردم و نزدیک به آن‌هاست. بی شک در دنیای فوق رقابتی امروز نیاز به چنین نگاه‌هایی برای تلطیف و داشتن جهانی شادتر و زیباتر ضروری است.
نظر شما