سید احمد حسینی‌نیا در گفت و گو با خبرنگار ایمنا، اظهار کرد: امروزه با توجه به روند فزاینده شهرنشینی که بیش از نیمی از جمعیت دنیا در شهرها زندگی می‌کنند، انتظار می‌رود تا سال ۲۰۵۰ این جمعیت ۷۰ درصد (از ۹ میلیارد و ۷۰۰ میلیون نفر) افزایش یابد.
وی افزود: روند گسترش شهرنشینی به مثابه شمشیری دو لبه عمل می‌کند که فرصت‌ها و چالش‌های بسیاری در برابر کلانشهرها قرار می‌دهد.
معاون شهرسازی و معماری شهردار اصفهان با اشاره به فرصت‌های فراروی کلانشهرها با توجه به افزایش آمار شهرنشینی، تصریح کرد: کلانشهرها ظرفیت منحصر به فردی در توسعه سرمایه‌های انسانی و فیزیکی، تولید ناخالص داخلی (سهم ۸۰ درصدی از تولید ناخالص داخلی و جهانی)، ایجاد فرصت‌هایی برای مشارکت مدنی با توسعه فضاهای پویا و ارائه خدمات اجتماعی و سیستم‌های آموزشی قابل دسترس، توسعه نوآوری و ارزش افزوده بیشتر، توسعه قابلیت‌های رفع مسئله با زیرساخت‌های هوشمند دارد.
وی در ارتباط با چالش‌های روند فزاینده شهرنشینی در کلانشهرها نیز اظهار کرد: امروزه با توجه به ماهیت نظام سرمایه‌داری و تلاش در بسط آن به عنوان چارچوب اقتصاد سیاسی حاکم بر توسعه کلانشهرها و همچنین ماهیت متمرکز گرای ساختار اجتماعی، اقتصادی و سیاسی با چالش‌های بسیاری از جمله ظهور و گسترش آسیب‌های اجتماعی و تنزل امنیت، تخریب ثروت‌های فرهنگی، طبیعی و انسان ساخت ،تنزل شدید کیفیت زندگی، ناکارآمدی نظام جا به جایی، تحرک، جنبش و پویایی شهری در یک نظام ساختاری و یکپارچه شهری، بحران هویت، تنزل ارزش‌ها، افت منزلت اجتماعی- مکانی و بی‌توجهی به حفاظت و حراست از میراث معنوی، طبیعی و ملموس، تاب‌آوری پایین شهرها در مواجهه با بلایا و مخاطرات (سیل، زلزله و …)، کاهش ایمنی، خطر پذیری و ریسک و تنزل کیفی محیط زیست، بحران آب، آلودگی‌های زیست محیطی، تخریب زیست بوم‌ها، کمبودها و توزیع نامناسب فضای سبز مواجه هستند.
حسینی‌نیا ادامه داد: از سوی دیگر توزیع نامتعادل و نامتوازن فعالیت و اشتغال، امکانات، زیرساخت‌ها، و جمعیت در کلانشهرها موجب شکل گیری جدایی گزینی فضایی، اجتماعی و اقتصادی در کلانشهرها شده، بدان معنا که افراد گرفتار در تله فقر (فقر در همه ابعاد مسکن، زیرساخت و خدمات شهری، فقر درآمدی، آموزش و رفاه شهروندان) در یک دور باطل به کلانشهرها مهاجرت می‌کنند.
وی با بیان اینکه به دلیل توان مالی بسیار پایین و هزینه‌های بالای مسکن و نبود برنامه‌های مشخص برای تأمین مسکن اقشار کم درآمد، لاجرم آنها به بافت‌های فرسوده نابسامان، ناکارآمد، حاشیه‌ای یا مناطق حاشیه شهرها رانده می‌شوند که در قالب جدایی گزینی فضایی رخساره می‌کند، گفت: شکل گیری جدایی گزینی فضایی موجب می‌شود بسیاری از افراد در روند سیاست گذاری، تصمیم‌سازی و تصمیم‌گیری مشارکت داده نشوند و در نتیجه به طرد اجتماعی- قضائی گرفتار شوند.
معاون شهرسازی و معماری شهردار اصفهان اظهار کرد: در نتیجه طرد اجتماعی و قطبش اجتماعی، نوعی جدایی گزینی فضایی (منزوی شدن (گاهی خودخواسته) سکونتگاه‌های گروه‌های اجتماعی در درون نواحی شهری) شکل می‌گیرد که غالباً اساس شکل گیری آنها مبنی بر تفاوت‌های نژادی، قومی، مذهبی و درآمدی است.
وی خاطرنشان کرد: در مواجهه با چالش‌های مذکور و استفاده از فرصت‌ها و ظرفیت‌های کلانشهری، شهرداری اصفهان با همت مدیران و کارشناسان حوزه‌های مختلف تلاش کرده تا در چارچوب رویکردهای نوین برنامه‌ریزی و توسعه شهری از جمله حکمروایی خوب شهری، حق به شهر، رقابت پذیری شهری، تاب‌آوری شهری، بازآفرینی شهری، گردشگری شهری و اکوسیستم نوآوری شهری در قالب برنامه سنجش پذیر مبتنی بر ۹ هدف کلان، مسیر دستیابی به توسعه پایدار شهری را هموار سازد.
نظر شما