به گزارش سرویس ترجمه ایمنا، نقش دولت‌ها به عنوان اقتدارهای سیاستگذاری در پیشگیری و کنترل بیماری‌های مسری و غیرمسری، بر هیچکس پوشیده نیست. این روزها بیماری‌های کشنده‌ای چون امراض قلبی_عروقی، دیابت، سرطان‌های بدخیم و بیماری‌های مزمن انسداد ریه به وفور در میان مردم سراسر جهان شایع است اما مردم و دولت‌ها تا کنون برای کنترل آن چه اقدام بارزی کرده‌اند؟ البته نمی‌توان اقداماتی را که بعضی از دولت‌ها برای پیشگیری از ابتلای این بیماری‌ها انجام داده‌اند نادیده گرفت، با این حال، تا کنون هیچ سیاست جهانی و ملی موفق به متوقف کردن شیوع بیماری‌های واگیر نشده و در نتیجه این امراض به نوعی پاندمی تبدیل شده است.
سیاست‌گذاران نقش مهمی در تامین تغذیه مردم کشور خود ایفا می‌کنند که نوع عملکرد در این زمینه می‌تواند منجر به حفظ سلامت یا شیوع بیماری‌های مزمن در بین شهروندان شود. تصمیم‌هایی که در یک کشور توسط مقامات ارشد در خصوص تغذیه گرفته می‌شود می‌تواند برای الگوی آماده‌سازی یا توزیع غذا پیامدهایی مثبت یا منفی داشته باشد. اگر سیاستمداران آگاهانه و با همفکری هم تصمیم درستی اتخاذ کنند، آنگاه حفظ سلامت مردم بیش از پیش تضمین می‌شود اما چنانچه عکس این قضیه اتفاق بیفتد، موانع زیادی بر سر راه مردم برای داشتن رژیم غذایی سالم قرار می‌گیرد. دولت‌ها می‌توانند به خوبی موانعی را که منجر به نابرابری دستیابی به سلامت و بهداشت در بین شهروندان می‌شود، از میان بردارند و نرخ مرگ و میر ناشی از بیماری‌های مزمن را به حداقل برسانند.
نمونه دیگر، نقش دولت در تنظیم مقررات برای کاهش مصرف سدیم است که این ماده به سهم خود می‌تواند عامل مهمی در وقوع خطرات ناشی از بیماری‌های مزمن در بسیاری از نقاط جهان باشد. راهکارهای کم‌هزینه با بیشترین اثربخشی جهت پیشگیری از شیوع بیماری‌های مزمن در حال حاضر به وفور در دسترس است اما اینکه به مرحله اجرا نمی‌رسد، بیش از کاستی های فنی، جنبه نقص سیاستگذاری دارد.
در زمینه کنترل پاندمی کووید -۱۹ نیز مانند سایر بیماری‌های واگیر و غیرواگیر، مردم و جوامع نقش اصلی را در توقف انتشار بیماری ایفا می‌کنند اما تفاوتی که بین ویروس کرونا و سایر بیماری‌ها وجود دارد این است که موفقیت مهار شیوع کووید -۱۹ یک مزیت سیاسی برای هر کشور به شمار می‌رود و کمتر به عنوان یک مسئولیت اجتماعی در نظر گرفته می‌شود. در واقع، کنترل یک اپیدمی، نه تنها کووید -۱۹ بلکه تمام بیماری‌های مزمن، باید یک اولویت اساسی در دولت‌ها به حساب آید و تمام اقدامات برای مهار آن صورت گیرد.
آنچه ما از پاندمی کووید -۱۹ درک کرده‌ایم نشان می‌دهد که اقدامات موفق در خصوص پیشگیری و کنترل به طور جدی بر مشارکت مردمی تکیه می‌کند و هر یک از افراد جامعه خواه با اجبار مقامات رسمی یا داوطلبانه می‌توانند با اقدامات پیشگیرانه گام بلندی در مهار این ویروس کشنده بردارند.
به طور کلی، پیشگیری و کنترل عوامل مؤثر بر نرخ مرگ و میر در سراسر جهان اولویت کارکنان بخش سلامت است و به تلاش‌های بی وقفه افراد متخصص در همکاری بین بخشی یا اتحاد بین کل بخش‌های یک کشور نیاز دارد. البته نباید نقش رسانه‌های اجتماعی را در موفقیت و پیشرفت یک جامعه نادیده گرفت؛ تشکیل یک جامعه متحد بدون تلاش‌های دولت برای آموزش، آگاه‌سازی و ترویج مردم امکان‌پذیر نیست که این کار از طریق رسانه‌های اجتماعی صورت می‌گیرد.
اینکه مردم خطرات ناشی از بعضی بیماری‌های مزمن را نادیده می‌گیرند اغلب مربوط به کاستی در اطلاع‌رسانی رسانه‌ها و مقامات رسمی است و می‌تواند جنبه سیاسی داشته باشد؛ این روزها رسانه‌ها مملو از خبرها در مورد ویروس کرونا است و همین امر مردم را به سمت احساس خطر و انجام اقدامات پیشگیرانه سوق داده است، اما بیماری‌های مزمنی چون دیابت از دید رسانه‌ها تقریباً پنهان مانده است و به همین دلیل مرگبار بودن آن‌ها به اندازه کووید -۱۹ احساس نمی‌شود.
نظر شما