به گزارش خبرنگار ایمنا، توی دنیای آدم‌ها میگویند؛ هیچوقت نفر سوم یک رابطه نشوید. اما توی دنیای فوتبال هیچ مرز و محدوده‌ای برای دخالت کردن توی سرنوشت دیگران قرار ندادند.
برای همین است که چلسی توی سال‌هایی که خودش شانسی برای قهرمانی ندارد، می‌آید و سرنوشت قهرمانی را عوض می‌کند. درست مثل سال ۲۰۱۶ که با تساوی برابر تاتنهام، قهرمانی لستر را تثبیت کرد.
البته که امسال نقش آنها بسیار کم رنگ‌تر از فصول قبل بوده و اگر آنها بازی مقابل سیتی را نمی‌بردند باز هم تفاوت آنچنانی توی قهرمانی لیورپول ایجاد نمی‌شد.
اما مثلث سیتی- چلسی- لیورپول مطمئناً همه را به یک روز خاص می‌برد. ۲۷ آوریل ۲۰۱۴. بعد از ظهر فراموش نشدنی آنفیلد و داستان روزی که پرنده‌های بندر لیورپول به دست مورینیو و تیمش شکار شدند.
توی آن تاریخ باز هم این چلسی بود که بدون اینکه شانسی برای بردن لیگ داشته باشد یک تیم را ناکام گذاشت و قهرمانی را به سیتی هدیه داد. و حالا تاریخ به عکس تکرار شد تا چلسی جامی که چند سال قبل از لیورپول ربوده بود را به آنها پس بدهد.
توی این گیر و دار اما خیلی چیزها عوض شدند. لمپارد که آن روزها کاپیتان چلسی بود به سرمربی آبی‌ها تبدیل شده. رحیم استرلینگ و میلنر جایشان را باهم عوض کردند تا باز هم میلنر طعم قهرمانی را بچشد و استرلینگ هم مثل دفعه‌ی قبل باز توی جبهه‌ی شکست خورده قرار بگیرد.
و محمدصلاح هم که یک بازیکن بی‌نام و نشان در ترکیب چلسی بود حالا می‌تواند قهرمانی لیگ را به عنوان یک ستاره‌ی تأثیرگذار جشن بگیرد.
توی بندر لیورپول اما دیگر همه چیز عوض شده. دیگر کسی از حسرت صحبت نمی‌کند. همه‌ی بچه‌هایی که از آخرین دهه‌ی قرن ۲۰ به دنیا آمده بودند و جام لیگ را توی دست رقبا می‌دیدند حالا می‌توانند جام را توی تالار افتخارات باشگاهشون ببینند و بابت این سی‌سال عمری که به پای عشقشان صرف کردند به خودشان افتخار کنند.
قهرمانی لیگ آنقدر برای قرمزها مهم هست که ترس از کرونا، غم باخت برابر اتلتیکو و حتی داستان غم‌انگیز کاپیتان جرارد را برایشان بی‌اهمیت کند.
آنها از این به بعد به تنها چیزی که اهمیت می‌دهند تیمی است که مرد آلمانی ساخته. مردی که در راه اسطوره شدن برای بندرنشین‌ها قدم بزرگی برداشته است.
نظر شما