به گزارش سرویس ترجمه ایمنا، به نظر می‌رسد که معماران و برنامه‌ریزان تا ظهور ویروس کرونا در طراحی‌های جدید شهری احتمال انتقال بیماری در بافت اجتماعی را نادیده گرفته‌اند و همین امر منجر به سرعت گرفتن انتقال این بیماری خطرناک در میان مردم شده است. ما در محیط شهری زندگی می‌کنیم و سرنوشتمان در گرو اتفاقاتی است که در آن رخ می‌دهد پس باید در بهبود کیفیت زندگی شهری بکوشیم. پاندمی کووید -۱۹ فرصتی است تا بر لزوم ایجاد تغییراتی در بافت و ارزیابی دوباره زندگی شهری توجه بیشتری شود.
برنامه‌ریزان در بسیاری از شهرهای جهان هم‌اینک در حال ایجاد تغییراتی در طراحی شهری هستند تا در نتیجه از انتشار بیشتر ویروس کرونا در میان مردم پیشگیری کنند. برخی از آن‌ها خیابان‌های شهر را روی تردد وسایل حمل و نقل موتوری بسته‌اند و به منظور ترویج جداسازی اجتماعی در میان مردم، پیاده‌روی و دوچرخه‌سواری را در این خیابان‌ها گسترش داده‌اند. این در حالی است که برخی دیگر نیز پناهگاه‌های شهر را برای افراد بی‌خانمان افزایش داده‌اند تا از این طریق انتشار ویروس کرونا را به حداقل برسانند. اما چیزی که عیان است این که خودداری از ظهور یک بیماری بسیار کارآمدتر از مبارزه برای مهار آن است.
بسیاری از بیماری‌های همه‌گیر به عنوان عوامل بیماری‌زای جانوری ظهور پیدا کرده‌اند با این حال چنین بیماری‌هایی از جمعیت حیوانات وحشی به انسان انتقال نیافته است. پاندمی‌ها از پاتوژن‌هایی ناشی می‌شود که بر حیوانات اهلی تأثیر می‌گذارد؛ به عنوان مثال آنفولانزای مرغی از پرندگان، سندرم تنفسی خاورمیانه از شتر و آنفولانزای خوکی از خوک به انسان منتقل شده است. هنوز محققان به اتفاق نظر برای منشأ ظهور ویروس آنفولانزای اسپانیایی ۱۹۱۸ نرسیده‌اند با این حال، تقریباً همه به این نتیجه رسیده‌اند که بیماری فوق یک انتقال بین گونه‌ای بود که شاید از یک پرنده یا اسب به انسان منتقل شده باشد.
بسیاری از طراحان شهری بر این عقیده‌اند که به منظور پیشگیری از وقوع پاندمی‌ها باید تغییرات سریع در فضاهایی که شهرسازی و کشاورزی همزمان در حال وقوع است، به خوبی مدیریت شود. به عنوان مثال در اغلب نقاط کشور چین، توسعه شهری و گسترش مزارع به طور همزمان در حال اتفاق است که همین امر می‌تواند گسترش کرونا را تشدید کند.
محققان با بررسی بیماری‌های فراگیر مختلف به این نتیجه رسیده‌اند که این بیماری‌ها تنها در شهرهایی با کم‌ترین دسترسی به زیرساخت‌های بهداشتی یا مناطق فقیرنشین گسترش پیدا نمی‌کند، بلکه شهرهایی که در حال احداث زیرساخت‌های اولیه هستند، بیشتر در معرض انتشار یک ویروس همه‌گیر نظیر کرونا قرار می‌گیرند. بنابراین در طراحی شهری تنها توجه به زیرساخت‌های مسکونی، اداری و تفریحی کفایت نمی‌کند، بلکه باید چگونگی احداث مزارع شهری و زیرساخت‌ها برای نگهداری حیوانات از توجه ویژه‌ای برخوردار باشد.
نابرابری مردم در دسترسی به منابع بهداشتی و زیرساخت‌های مسکونی نیز به سهم خود نقش مهمی در سرعت یافتن انتقال یک بیماری ایفا می‌کند. در شهرهای آمریکایی امکانات بهداشتی ابتدا در اختیار افرادی قرار می‌گیرد که از توانایی مالی بیشتری برخوردار هستند و افراد فقیری که بیشتر به این امکانات نیاز دارند، اغلب نادیده گرفته می‌شوند یا در اولویت‌های بعدی برای دریافت خدمات قرار می‌گیرند. تراکم، آلودگی و نبود امکانات بهداشتی در کنار شرایط جسمی از پیش نامساعد آن‌ها، که به واسطه وضعیت زندگی‌شان به وجود آمده است، به طور ملالت‌باری گسترش ویروس کرونا را سرعت بخشیده است.
بر این اساس منتقدان استدلال می‌کنند که با ایجاد برابری از طریق اختصاص بودجه‌های بیشتر برای زیباسازی مناطق فقیرنشین و بهبود شرایط بهداشتی این مناطق با قاطعیت می‌توان گفت که انتشار بیماری‌های فراگیر به حداقل ممکن خواهد رسید.
افزایش خانه‌سازی اجتماعی برای افراد نیازمند یا بی‌خانمان و مراکز مشاوره درمانی از راه دور و ترویج سبک زندگی سالم از طریق گسترش مسیرهای دوچرخه‌سواری و پیاده‌روی از جمله اقداماتی است که در صورت انجام می‌تواند از انتشار بیماری‌های همه‌گیر در آینده خودداری کند.
نظر شما