به گزارش سرویس ترجمه ایمنا، کهکشان‌ها، مجموعه‌هایی بزرگ از ستارگان، بقایای ستاره‌های متلاشی‌شده، گازها و ماده تاریک هستند که به کمک نیروهای گرانشی در کنار یکدیگر قرار گرفته و به دور مرکز جرمی خود در گردش هستند. این اجرام آسمانی دارای عرض‌هایی از چند صد تا چندین میلیارد سال نوری بوده و به‌طورکلی بر اساس ویژگی‌های ریخت‌شناسی نامگذاری و دسته‌بندی می‌شوند.
چهار دسته‌بندی شناخته‌شده برای کهکشان‌ها شامل کهکشان‌های نامنظم یا بی‌قاعده که فاقد شکل و ساختاری ساماندهی‌شده هستند، کهکشان‌های بیضوی با ساختارهای بیضی یا کروی شکل، کهکشان‌های مارپیچی که بازوهایی مارپیچی در اطراف هسته مرکزی خود دارند و کهکشان‌های مارپیچی میله‌ای که دارای یک هسته مرکزی برآمده و میله مانند هستند.
"NGC 5861"، یک کهکشان مارپیچی میانی زیبا و درخشان در صورت فلکی ترازو است که در فاصله ۸۵ میلیون سال نوری از زمین قرار دارد. این نوع از کهکشان‌ها در طبقه‌بندی‌های ریخت‌شناسی در میان کهکشان‌های مارپیچی بسته و انواع بدون محدودیت (فاقد ساختار مرکزی میله‌ای) قرار گرفته‌اند و بر اساس برجستگی نسبی برآمدگی مرکزی و میزان چسبندگی بازوها، خود به چند زیرگروه تقسیم می‌شوند.
بنابر شواهد، NGC 5861 دارای دو بازوی مارپیچ بلند است که یکی از آن‌ها بدون وجود هیچ‌گونه انشعاب، یک دور و نیم و دیگری با وجود الگویی نسبتاً آشفته، یک دور به دور هسته مرکزی چرخش داشته‌اند. این کهکشان مهم‌ترین عضو یک گروه کهکشانی کوچک و میزبان دو ابرنواختر به نام‌های SN 1971D و SN 2017erp است.
ابرنواخترها، انفجارهای قدرتمند و درخشانی هستند که می‌توانند به طور موقت، روشن‌تر از هر ستاره دیگری در آسمان شب بدرخشند. این انفجارها در لحظه مرگ ستارگان پر جرم اتفاق می‌افتد که با تولید نور بسیار زیاد و بر جای گذاشتن یک هسته نوترونی کوچک همراه است. تا این لحظه SN 1006 در صورت فلکی گرگ، با تابشی بیش از ۱۶ برابر سیاره ناهید، درخشان‌ترین ابرنواختر ثبت شده در تاریخ است که از سی آوریل تا یکم ماه می سال ۱۰۰۶ میلادی در آسمان مشاهده شد و نام "ستاره مهمان" را به خود اختصاص داد.
درخشش بی‌اندازه این ابرنواختر به اندازه‌ای زیاد بوده است که حتی گزارشاتی مبنی بر مشاهده آن در طول روز نیز وجود دارد و هنوز هم در طیف‌های گسترده الکترومغناطیسی، نمایشی باشکوه از نورپردازی کیهانی را به نمایش می‌گذارد. در سال ۲۰۱۴، رصدخانه پرتو ایکس چاندرا موفق به ثبت تصویری از این بقایا شد که به صورت ابری بنفش با حدود ۶۰ سال نوری وسعت، بقایای یک ستاره کوتوله سفید (آخرین مرحله تکامل ستاره‌ها) را نشان می‌دهد.
اخترشناسان مدرن فاصله کنونی این ابر نواختر از زمین را حدود هفت‌هزار و ۲۰۰ سال نوری تخمین زده‌اند. دو ابرنواختر خیره‌کننده‌ای که در کهکشان بی‌نظیر و چشمگیر NGC 5861 از نگاه نافذ هابل دور نمانده است، چنین درخششی را ندارند، اما هر دو از جمله درخشان‌ترین ابرنواخترهای مشاهده شده محسوب می‌شوند که هنوز هم در مرحله بررسی قرار دارند.
نظر شما