مطبوعات و رسانه‌های آزاد و شفاف در هر جامعه‌ای، از ارکان توسعه و دموکراسی محسوب می‌شود، لذا خبرگزاری ایمنا، مرور بر بخشی از عناوین مطبوعات کشور را به صورت روزانه در دستور کار خود دارد.
روزنامه آرمان ملی، در صفحه نخست امروز خود با تیتر «خودروسازان در بن‌بست دلالان» به بررسی افزایش قیمت خودروهای داخلی پرداخت و نوشت: در حالی که از سال ۹۷ بدین‌سو نرخ دلار همواره در مسیر صعودی قرار داشته، اما با این حال قیمت خودروی کارخانه بدون تغییر مانده است. نوسانات نرخ ارز و تورم در حالی رخ می‌دهند که یکی از بزرگترین صنایع خودروسازی جهان در حال حاضر با زیان انباشته روبه‌رو شده و سود حاصل از تولید و عرضه محصولات آن در بازار، به جیب دلالان می‌رود. کارشناسان بر این باورند که خودروسازان ایران با این حجم بالا از بدهی به قطعه‌سازان و زیان انباشته این سال‌ها، در خطر جدی قرار گرفته‌اند. در این میان قیمت‌گذاری دستوری نیز مانع از حرکت قیمت خودرو در هماهنگی با تورم تولید شده و از همین رو بر زیان آنان افزوده است. اکنون صاحب‌نظران ابراز می‌کنند با توجه به هزینه‌های تولید و نرخ تورم ۴۰ درصدی که در سال گذشته پشت سر گذاشته‌ایم، قیمت‌ها باید با در نظر گرفتن متغیرهای واقعی گفته‌شده، منطقی شوند. زیرا تداوم این مسیر و قیمت‌گذاری غلط باعث افزایش زیان خودروسازان و سود دلالان و نیز هدایت صنعت خودروسازی کشور به سوی ورشکستگی می‌شود.
روزنامه ابتکار، در صفحه نخست امروز خود با تیتر «تهران در هراس شبانه» به بررسی سیاست‌های تکراری مدیریت بحران کشور در برابر زلزله همزمان با کرونا در تهران پرداخت و نوشت: شبی که ماه کامل شد، ۷ نقطه از ایران لرزید. شروعش با تهران بود با قدرت ۵.۱ ریشتر، خیلی زود اما زلزله پس از تهران به مازندران، قم و البرز، خرم‌آباد، کرمان و اردبیل رسید، هرچند قدرت‌شان در حد زلزله تهران نبود. پس‌لرزه‌ها اما در تهران پایان نداشت، اگرچه قدرت لرزه‌ها به قدری نبود که تهرانی‌ها آن را به راحتی درک کنند. با این حال اما ثبت زمین‌لرزه‌های پی‌درپی، تهرانی‌ها را به خیابان کشاند؛ خیابانی که جای امنی برای مراقبت از خود و خانواده در مقابل کرونا نبود. به سرعت صف خودروها پشت پمپ بنزین نمایان شد و نشان داد که استراتژی تهرانی‌ها در برابر زلزله حتی با وجود بیماری کرونا تغییری با گذشته نکرده است. درهای ورزشگاه‌ها و بوستان‌هایی که چند ماهی است به خاطر شیوع کرونا بسته مانده، به دستور متولیان برای اسکان شهروندان باز شد و با اعلام اینکه «توصیه نمی‌کنیم مردم به خانه‌هایشان بروند، اما فاصله‌گذاری اجتماعی را رعایت کنند»، نشان داد که سیاست مسئولان در قبال حفظ جان و سلامتی مردم در برابر زلزله تفاوت چندانی با مدیریت بیماری کرونا در ایران ندارد. سیاست یک بام و دو هوایی که مسئولیت عواقب انتخاب بد و بدتر را بر عهده خود مردم می‌گذارد.
روزنامه اعتماد، در صفحه نخست امروز خود با تیتر «ای دیو سپید پای در بند لطفاً در بند بمان لطفاً» به بررسی لرزیدن تهران در میانه جدال با لشکریان ناپیدای کرونا پرداخت و نوشت: ۴۸ دقیقه که از بامداد شنبه، ۱۹ اردیبهشت ماه گذشت، تهران - این پنجمین شهر خطرناک از نظر زلزله در جهان - لرزید. کابوس غرش لایه‌های سنگ و خاک تهران، کابوس فرو ریختن دیوارهای پوشالی ساختمان‌های هزار مرتبه سال‌ها جایی پس ذهن تهرانی‌ها داشت. حالا که پنجره‌ها و ستون‌های خانه با ۵.۱ ریشتر می‌لرزیدند، در خلال هراس برآمدن موش‌های آدم خوار از پستوی فاضلاب‌های تهران، آنها که ذوق شاعرانه داشتند با دیدن نام دماوند به عنوان محل اصلی وقوع زلزله زیر لب خواندند: «ای دیو سپید پای دربند / ای گنبد گیتی‌ای دماوند…» با این تفاوت که در این زمزمه، از «دل زمانه»، از «قلب فسرده زمین» از «مشت دادخواهی زمین به سوی آسمان» خواستند تا دادخواهی را به یک روز دیگر حواله کند، همچنان خاموش باشد و چو «شرزه شیر ارغند» نخروشد. با این حال در روزهایی که لشکری از جنگجویان ناپیدا به نام «کرونا» در شهرهای ایران قربانی می‌گیرند و مردم در خانه‌ها سنگر گرفته بودند، بیم خروش دماوند و بیم گریختن ضحاک از بند تهرانی‌ها را از پشت سد خانه‌های امن به کوچه و برزن کشاند، بعضی‌ها همراه با نگرانی از پس‌لرزه‌های بعدی با همسایه‌های خود بعد از ماه‌ها دیدار می‌کردند. اگر کرونا توانسته بود برای چند ماه دیدارها را به تعویق بیندازد، حالا لرزیدن زمین تهرانی‌ها را سوار اتومبیل‌هایشان کرد تا از ترس غرش دماوند به سوی خانه و خانواده بروند. در این میان نیز این شوخی لب به لب می‌چرخید که «کرونا» به «زلزله» می‌گوید: «تو از خونه بیرون بیارشون، من می‌کشمشون.» ترس از غرش دماوند، ترس از دهان واکردن زمین و بلعیدن ساختمان‌ها و بزرگراه‌ها و خیابان‌ها بعد از مدت‌ها ترس از ویروس موذی کرونا را پشت سر گذاشت و حالا لب‌ها یک صدا از پشت ماسک‌ها از دماوند می‌خواستند تا بر خشم خود چیره شود و پشت غبارهای گوگرد خود، همچنان دادخواهی را به روز دیگری واگذار کند و لااقل، «حالا» غرش نکند. تا آنجا که محسن رضایی در توئیتر خود نوشت: «پروردگارا، به ملت ما آرامش و به بیماران ما شفا و به جوانان ما شغل و به ما مسئولان ترس از آخرت عطا کن.»
روزنامه دنیای اقتصاد، در صفحه نخست امروز خود با تیتر «زلزله اصلی یا پیش‌لرزه؟» نوشت: زمین‌لرزه‌ای به بزرگی ۱. ۵ ریشتر، دقایق اولیه بامداد جمعه -۴۸ دقیقه و ۲۳ ثانیه صبح- مجموعه شهری تهران را تکان داد. کانون زلزله، روستای مشاء -۶ کیلومتری دماوند- بود؛ اما در مناطق مختلف پایتخت با شدت زیاد و برای حداقل ۵ ثانیه احساس شد. وقوع این زلزله در ابتدا یک ابهام بزرگ در ذهن شهروندان پیرامون نوع لرزش به‌وجود آورد و «اظهارنظرهای بی‌پایه در فضای مجازی»، ۲۲۰ دقیقه پراسترس را برای مردم شهر رقم زد. بررسی‌های «دنیای‌اقتصاد» درباره دو فرضیه مرتبط با تکان دیروز تهران مشخص می‌کند: زلزله ۱. ۵ ریشتری به احتمال زیاد، «زلزله اصلی» بوده است. سه نشانه وجود دارد که اثبات می‌کند پایتخت صبح دیروز زلزله اصلی را پشت‌سر گذاشت. مهمترین نشانه «ریز لرزه» ۹. ۲ ریشتری در ساعت ۲۳ و ۳۰ دقیقه پنج‌شنبه در همان منطقه دماوند است که در عمل، «پیش‌لرزه» بوده و حدود یک ساعت و ۱۸ دقیقه بعد از آن، زلزله اصلی با بزرگای ۱. ۵ ریشتر رخ می‌دهد. با این حال طبق اعلام زلزله‌شناسان هر لحظه احتمال زلزله در هر نقطه از کشور وجود دارد. آخرین لرزش شدید تهران پیش از اولین زلزله سال ۹۹، به زمین‌لرزه ۲۹ آذر ۹۶ برمی‌گردد که تفاوت‌هایی بین آنها وجود دارد.
نظر شما