به گزارش سرویس ترجمه ایمنا، باتوجه به ضرورت ناشی از ماندن در خانه که به‌دنبال شیوع کووید ۱۹ رخ داده و به جز کارگران ضروری همه را از رفتن به ساختمان‌های اداری منع کرده است، درحال‌حاضر مجتمع‌های برجسته و قابل‌توجه لندن کاملا سوت‌وکور هستند. انجام این کار به معنای افزایش خطر قرار گرفتن در معرض ویروس است که تاکنون بیش از ۱۸۲ هزار و ۲۶۰ نفر را در انگلستان آلوده کرده و باعث مرگ حدودا ۲۸ هزار و ۱۳۱ نفر شده است.
در شرایط فعلی خیابان‌های قلب مالی پایتخت انگلستان تنها شاهد عبور اتفاقی عابران پیاده ماسک‌پوش و نامه‌رسان‌های دوچرخه‌سواری است که همه‌جا دیده می‌شوند. بااین‌حال بعضی از افراد هنوز هم به اجبار صبح‌ها پیش از طلوع آفتاب سوار بر اتوبوس، راهی محل کار خود در لندن می‌شوند و در انگلستان قرنطینه و تعطیل‌شده، مثلا به نظافت اماکنی می‌پردازند که به انجام بعضی از فعالیت‌های اجرایی اصلی خود ادامه می‌دهند.
این افراد که در هر صورت امنیت شغلی پایینی دارند و بیشتر شامل مهاجران و پناهندگان سیاسی، اجتماعی و اقتصادی می‌شوند، از زمان آغاز بحران بیش از هر زمان دیگر با وضعیت اشتغال متزلزل روبه‌رو بوده‌اند. علاوه‌براین درحالی‌که دولت انگلستان برنامه‌ای به‌منظور پوشش ۸۰ درصد از دستمزد کارگران در طول بحران تنظیم کرده است، شاغلان در چنین بخش‌هایی هرگز مشمول خدمات دولتی نبوده‌اند. این کارگران از جمله افرادی هستند که در طول پیاده‌سازی برنامه‌های طراحی‌شده دولت انگلستان به‌منظور محافظت از معیشت مردم طی بیماری همه‌گیر کووید ۱۹ کاملا مورد بی‌توجهی و غفلت قرار گرفته‌اند. ازسوی‌دیگر کمبود نیروی نظارت بر کارها در کنار محدودیت‌های تحمیلی شیوع ویروس، دست کارفرمایان این دسته از افراد را برای آزار و اذیت و سوءاستفاده از آن‌ها کاملا باز گذاشته است بدین‌ترتیب‌که برخی از کارگران با دستمزد پایین که در شرایط عادی نیز در معرض خطر استثمار هستند، در طول همه‌گیری با شرایط دشوارتری مواجه شده‌اند.
برای مثال در شرایط فعلی کارگران خدماتی باید پیش از رسیدن سایر کارمندان، دفاتر کاری را به‌طورکامل ضدعفونی کنند و بقیه روز خود را به پاک کردن دستگیره‌های درب‌ها، دکمه‌های آسانسور و سایر منابع احتمالی آلودگی بگذرانند که این شامل تقریبا ۱۱ ساعت و نیم کار در طول روز می‌شود زیرا شرکت‌های خدماتی استخدام‌کننده آن‌ها بیشترین شیفت کاری را در نظر می‌گیرند، خصوصا در دورانی که حفظ سلامتی سایرین وابسته به اقدامات آن‌ها باشد. حال‌آن‌که پیش از قرنطینه همین کارگران با چهار ساعت کار در طول یک قرارداد پاره‌وقت و دو ساعت اضافه‌کاری با حقوق، درآمد قابل‌قبولی برای تأمین نیازهای غذایی، مسکن، حمل و نقل و سایر مایحتاج ضروری زندگی خود به دست می‌آوردند. شیوع ویروس همه‌چیز را دگرگون کرد و ساعات اضافه‌کاری این قشر را تا هفت ساعت افزایش داد، درحالی‌که پرداخت حقوق بدون افزایش آن‌ها از زمان شیوع کووید ۱۹ تاکنون به تأخیر افتاده است.
علاوه‌براین کارفرمایان این بخش به‌سادگی کارگرانی را که در زمان وقوع بحران قراردادی با شرکت منعقد نداشته‌اند کنار گذاشته و اخراج کرده‌اند. ازسوی‌دیگر، علی‌رغم اینکه دولت انگلستان با وجود تعطیلی امور کاری کشور، به‌منظور نجات مشاغل از ورشکستگی و جلوگیری از بروز گسترده بیکاری، مجموعه‌ای از اقدامات مالی بی‌سابقه و گسترده‌ای تدوین کرده، به وضوح عده‌ای را کاملا نادیده گرفته است.
دولت تقریبا هشت‌میلیارد و ۸۰۰ میلیون دلار بودجه به صندوق رفاهی کشور تزریق کرده و کمک هزینه استاندارد بیمه بیکاری را تا ۵۱۴ دلار در ماه افزایش داده است، دستمزد قانونی و حمایت از کارکنان دارای بیماری‌های خاص که نیازمند خودجداسازی و ماندن در خانه هستند نیز افزایش یافته است.
همچنین درحالی‌که شرکت‌ها به‌منظور قطع زنجیره انتقال تعطیل شده‌اند، دولت بیش از ۸۰ درصد از دستمزد کارکنان، حداکثر ۳۳ هزار دلار در ماه، را پوشش می‌دهد و طرحی مشابه برای بیش از پنج‌میلیون فرد خوداشتغال در انگلستان، بر اساس میانگین درآمد آن‌ها تعیین کرده است. علاوه‌براین برای حمایت از معیشت حدودا هشت‌میلیون و ۳۰۰ نفر از بسته‌های حمایتی سه ماهه به ارزش ۵۲ میلیارد دلار تعیین شده است. مشکل اینجاست که این طرح‌ها شامل برخی از گروه‌ها هم‌چون کارگران فصلی و مهاجر نمی‌شود که این امر آن‌ها را در معرض خطر فقر بسیار شدید قرار و آسیب‌پذیری آن‌ها را در برابر استثمار نیروی کار افزایش می‌دهد چراکه ناامیدی از داشتن شغل، نبود امکان کسب درآمد و ناتوانی در حمایت از خانواده، تمایل آن‌ها نسبت به پذیرش شرایط کاری خطرناک را بالا می‌برد و باعث می‌شود علی‌رغم خطر بالای ابتلا به بیماری هنوز هم در چنین شرایطی به دنبال کارهایی هم‌چون نظافت اماکن خطرناک باشند.
نظر شما