به گزارش خبرنگار ایمنا، لیونل مسی در دنیا طرفداران پرشمار و متعصبی دارد ولی شاید اکثریت طرفدارانش به این اعتقاد داشته باشند که توپ طلای سال ۲۰۱۰ حق لئو مسی نبوده است.
در آن زمان همه اکثرا فکر می کردند از بین ژاوی و اسنایدر یکی برنده آن عنوان می شود، اما وقتی که هافبک هلندی بین ۳ نفر اول جایی نداشت دیگر مطمئن بودیم ژاوی برنده جایزه می شود.
خود ژاوی هم خیلی امیدوار بود که برنده‌ی توپ طلا شود، شاید هیچوقت این جمله را به زبان نیاورده باشد، اما چشم‌ها هیچوقت دروغ نمی گویند. اون طرز نگاهش هنگام خواندن اسم مسی به عنوان مرد سال فوتبال دنیا خیلی چیزها را فریاد می زد.
راستش واقعیت همینطور است. خیلی وقت ها یک تفاوت کوچک باعث رقم زدن اتفاق های بزرگی می شوند که همیشه در تاریخ می مانند. مثلا همه از فینال منچستر مقابل بایرن مونیخ و آن کامبک رویایی اسم اولین کسی را که می‌آورند "سولسشر" است، اما هیچکس نمی گوید که "تدی شرینگهام" چه نقش فوق‌العاده‌ای در رقم زدن این اتفاق داشت.
او اول گل مساوی را به ثمر رساند و گل دوم هم ابتدا با برخورد توپ با پای او جلوی پای سولسشر افتاد. یا در فینال چلسی بایرن ۲۰۱۲، همه از دروگبا تعریف و تمجید می کنند، از اینکه قهرمان آن شب او بوده و جام را تا حد زیادی متعلق به دروگبا می دانند.
اما اگر پیتر چک پنالتی روبن را در جریان بازی نمی گرفت، دروگبا بابت خطای پنالتی‌ای که انجام داده بود سرشکسته بزرگ آن فینال لقب می گرفت، پیتر چک هم با مهار آن ضربه و هم با گرفتن پنالتی "اویکا اولیچ" در آخر بازی راه قهرمان شدن چلسی و دروگبا را هموار کرد. داستان نیمار و نقش انکارناپذیرش در "ریمونتادا" (کامبک) مقابل پاری سن ژرمن در لیگ قهرمانان اروپا را هم که دیگر همه می دانند.
داستان مردی که همه کاره آن اتفاق تاریخی بود، اما عکس مسی به سرتیتر خبرها تبدیل شد و سرخی روبرتو بابت آن گل، لقب قهرمان شب رویایی نیوکمپ را مال خودش کرد.
این نشان می دهد که زندگی در وقت های خوشی هم می تواند بی‌رحم و ناعادلانه باشد. زمانی که اتفاق هایی کوچک یادگاری های بزرگ را می سازند.
نظر شما