به گزارش سرویس ترجمه ایمنا، این کهکشان در صورت فلکی "لئو" قرار داشته و تقریباً ۱۴۵ میلیون سال نوری از زمین فاصله دارد. در اینجا یک تصویر رؤیایی از این کهکشان را با ستارگان پیر و جوان آن مشاهده می‌کنید. این مارپیچ رویایی و چرخان از ستاره‌های کم‌جرم و پرجرم که با اسامی LEDA 27074 ،UGC 5081 و SDSS J093206 نیز شناخته می‌شود، در ۲۸ دسامبر ۱۷۸۵، توسط "ویلیام هرشل"، اخترشناس آلمانی کشف شد.
در آخرین تلاش‌ها، اخترشناسان هابل موفق شدند یکی از بهترین و باشکوه‌ترین لحظات محو شدن نور از ستاره‌های این کهکشان را در نزدیک‌ترین حالت ممکن شکار کنند؛ لحظه‌ای که به عنوان ابرنواختر شناخته می‌شود؛ ابرنواختر انفجار عظیمی است که در لحظات پایانی عمر پرجرم‌ترین ستارگان در حال مرگ رخ می‌دهد و پس از تولید نوری عظیم، عمر آن‌ها را به پایان می‌رساند. در جدیدترین تصویر گرفته شده از NGC 2906توسط هابل، تصویری باشکوه از ترکیب رنگ‌های گوناگون سرد و گرم، از منطقه مرکزی نارنجی‌رنگ تا هسته سفید پررنگ، نقاط آبی درخشان و لکه‌های تیره در لبه‌های بیرونی کهکشان به چشم می‌خورد.
کهکشان‌ها درست مانند ستاره‌های تشکیل‌دهنده خود، روزی متولد می‌شوند، برای مدتی زندگی می‌کنند و در نهایت می‌میرند. انواع قدیمی‌تر آن‌ها از رنگ‌های نارنجی و قرمز تشکیل شده‌اند که حاکی از میزبانی ستارگانی قدیمی و خنک‌تر بوده و رنگ‌های آبی بیانگر ستاره‌های جدید و تازه متولد شده است. نقاط آبی‌رنگی که در سراسر کهکشان NGC 2906 دیده می‌شود، خوشه‌هایی از ستاره‌های عظیم و جوان آن است که در اثر سوختن سریع ذرات، تابش‌هایی گرم و بهم‌پیوسته از نورهای آبی‌رنگ را از خود ساطع می‌کنند.
نوسانات نارنجی‌رنگ نیز ترکیبی از ستاره‌های قدیمی‌تر است که شامل ستاره‌های منبسط‌شده، خنک‌تر و کم‌جرم می‌شود؛ این ستاره‌ها حتی در ابتدای حیات خود نیز چندان داغ نبوده و به دلیل پایین بودن دما از خود تشعشعات خنک‌تر و متمایل به قرمز ساطع می‌کنند. بدون توجه به عمر، دما یا ته‌رنگ ستاره‌های یک کهکشان، آنچه توجه ستاره شناسان را به خود جلب می‌کند، تشعشاتی با زیبایی منحصر بفرد آن‌ها است که تصویری خیره‌کننده در مقابل چشمان علاقه‌مندان قرار می‌دهد.
نظر شما