به گزارش خبرنگار ایمنا، می شود اسم کی‌روش را خوب‌ترین بازنده گذاشت؛ هر چقدر هم از باختنش تعریف کنی فوتبال شما را با بردهایی که کسب کرده‌اید به یاد می‌آورد نه با سربلندی بعد از شکست.
آخرین افتخار قابل اتکای مرد پرتغالی همان قهرمانی با جوانان کشورش است. در رئال تا مرز فتح لالیگا رفت اما در چند هفته پایانی همه چیز را از دست داد، آن زمان مثل الان نبود که خوب باخته باشد اتفاقا به بدترین شکل ممکن در مادرید به عنوان یه بازنده معرفی شد.
در جام جهانی با تیم ملی کشورش پرتغال نتوانست کار خاصی انجام بدهد و شکست خورده آنجا را ترک کرد. اما توانست با تیم ملی فوتبال ایران ۸ سال عجیب و غریب را سپری کند. برای بعضی‌ها به بت تبدیل شد و برای برخی دیگر یک مرد منفور.
دو جام جهانی و دو جام ملت‌ها را با کارلوس تجربه کردیم. در جام جهانی ۲۰۱۴ عملکرد متوسطی داشتیم ولی مقابل آرژانتین یک بازی فراموش نشدنی انجام دادیم. اگر ذهنمان را برای مرور خاطرات ببریم به ۶ سال پیش، به همان لحظه بعد از گل مسی، درست است که نا امید شده بودیم ولی خیلی از خودمان راضی بودیم و مربی‌ای که قبل از جام محبوبیت آنچنانی نداشت به یک‌باره به بت تبدیل شد.
حالا دوباره همانجا هستیم، درست بعد سوت پایان مازیچ، همانجایی که بعد باختمان سرود حماسی از تلویزیون پخش می‌شود و همه درباره دفاع جانانه‌ی ما صحبت می کنند.
چهره‌ی مبهوت رئیس فیفا جلوی چشم ما است، آنجا که می گفت: شما که آنقدر خوب حمله می کنید چرا قبل گل فقط دفاع کردید؟ جوابش خیلی ساده است "چون کی‌روش ما را بهتر از خودمان می شناسد، می داند یک باخت حماسی از تیم بزرگ می تواند تحقیر شدن برابر بوسنی را بپوشاند."
در جام ملت‌های آسیا ۲۰۱۵ هم خوب ظاهر شدیم و بالا آمدیم، در مرحله یک چهارم نهایی به سد عراق برخورد کردیم و دچار مشکل شدیم، البته از قضاوت ضعیف بجامین ویلیامز استرالیایی هم نباید بگذریم، هر چه که بود به ضربات پنالتی رفتیم و با بی‌دقتی بازیکنانمان مغلوب و حذف شدیم.
اما اوج کار کی‌روش جام جهانی ۲۰۱۸ روسیه بود، جایی که کشورمان در گروه مرگ جام قرار گرفته بود، در کنار اسپانیا قهرمان جهان، پرتغال قهرمان اروپا و مراکش بهترین تیم آفریقا. در این جام هم ما فقط به یک برد احتیاج داشتیم، همانطور که مراکش پرتغال را تحت فشار گذاشت ما هم به آن‌ها تاختیم، مهم فقط این است که ما از اسپانیا یکی خوردیم. این برای اسطوره ماندن مرد باهوش پرتغالی کافی است.
جام ملت‌های ۲۰۱۹ زمانش بود که بعد از چند سال کار کردن با تیم ملی، کی‌روش یک جام برای کشورمان کسب کند. اتفاقا به سبب نمایش فوق العاده در جام جهانی روسیه، و حضور در رنکینگ یکِ AFC، تیم های بزرگ آسیایی ترس عجبیی از ما داشتند. ما در این جام تا قبل از نیمه نهایی عملکرد مطلوبی داشتیم ولی مقابل چشم بادامی‌های ژاپنی، به خواب رفته بودیم و با شکست تلخ، به کار خودمان در این جام، و به کار کی‌روش در کشورمان پایان دادیم.
تاکتیک‌های کی‌روش به دل خیلی‌ها می‌نشست، اما خیلی ها را نا امید می کرد. موقع رفتنش عده‌ای از او فرگوسن ساختند ولی یک عده هم در را سریع‌تر برایش باز کردند؛ کل دوران حضور کی روش در ایران اما یک چیزی که ثابت ماند آن اتفاقی بود که همیشه برایش می‌افتاد.
او همچنان خوب‌ترین بازنده بود. از مقاومت ۹۰ دقیقه‌ای برابر آرژانتین تا ماراتن برابر عراق و گریه های یک ملت پس از ناکام بودن برابر پرتغال، همه و همه به این اشاره دارند که ما با کی‌روش یک شکست خورده‌ی سربلند بودیم اما خب ما شکست خورده بودیم.
بعد از رفتن کی‌روش از ایران و پس از مدتها انتظار بالاخره سرنوشت نیمکت تیم ملی هم مشخص شد تا مارک‌ویلموتس بلژیکی سکان دار هدایت ملی پوشان در راه رسیدن به جام‌جهانی ۲۰۲۲ قطر باشد. انتخابی که نه آنقدر قوی بود تا حامیان مربی‌های خارجی را سر ذوق بیاورد و نه آنقدر ضعیف که هیزم در آتش منتقدان بیاندازد.
دستیار سابق دیگ‌ادوکات در اولین تجربه‌ی بزرگ خودش با تیم ملی کشورش نمایش ناامیدکننده‌ای را همراه با نسل طلایی بلژیک در یورو ۲۰۱۶ به نمایش گذاشت تا موجب حذف یکی از پرستاره ترین تیم های جام بشود.
ویلموتس کمی بعد با ساحل‌عاج هم در راه رسیدن به جام جهانی ناکام ماند تا کارنامه‌ی مربیگری‌اش ضعیف قلمداد شود. اما به هر شکل دوران کی‌روش با همه‌ی فراز و نشیب‌هایش در ایران تمام شد، و ویلموتس سرمربی‌گری تیم‌ملی را برعهده گرفت و تمام امکانات برای او فراهم شد تا بتواند ایران را به راحتی جام جهانی ببرد.
اما کارنامه ویلموتس در ایران هم ضعیف بود در مقابل تیم‌های درجه سوم آسیایی که زمان کی‌روش آروزی پیروزی مقابل ما را داشتند، آنقدر بد و ضعیف عمل کردیم که حتی صعود به جام جهانی در کشور همسایه (قطر) شاید برای ما امکان‌ناپذیر باشد.
بعد از نتایج ضعیف، ویلموتس بلژیکی از مسند سرمربی‌گری تیم ملی فوتبال ایران اخراج شد و برای گرفتن غرامت ۶ میلیون یورویی با فدراسیون‌نشین‌های ما دچار کشمکش شده است.
با وجود اخراج این مربی بلژیکی و شیوع بیماری کرونا که سرنوشت اکثر مسابقات ورزشی از جمله فوتبال را نامعلوم کرده، سرنوشت تیم ملی هم با وجود انتخاب دراگان اسکوچیچ همچنان نامعلوم است. این مربی کروات از زمانی که سکان‌دار تبم ملی فوتبال ایران شده هنوز شانس حضور در یک رقابت رسمی را پیدا نکرده تا بتوانیم سطح و دانش مربیگری او را ببینیم و بفهمیم آیا تیم ملی ما پس از نتایج ضعیفی که با ویلموتس گرفت و حتی خطر عدم صعود به جام جهانی ۲۰۲۲ تهدیدش می‌کند، شانسی برای راهیابی به این تورنومنت بزرگ دارد یا خیر؟
هرچند قرارداد اسکوچیچ تا خرداد ماه اعتبار دارد و شایعه‌هایی وجود دارد منبی براینکه مسئولان قصد تمدید آن را ندارند، اما سخنگوی فدراسیون فوتبال عنوان کرده: دراگان اسکوچیچ همچنان سرمربی تیم ملی ایران است و بحثی درباره تغییر وی وجود ندارد. براین اساس شایعه مذاکره با مربیان دیگر تکذیب می‌شود.
این مقام آگاه در ادامه اضافه کرده: اسکوچیچ با کسب اجازه از فدراسیون و با توجه به شرایط پیش آمده به دلیل بیماری کرونا راهی زاگرب شد و به محض اعلام فدراسیون برای از سرگیری برنامه ها به تهران مراجعت خواهد کرد.
با این حال چند وقت پیش هم عباس ترابیان سرپرست اسبق تیم ملی فوتبال کشورمان در یک گفتگو اعلام کرد: کی‌روش در تماس تلفنی با من گفت: دلم تنگ شده و دوست دارم به ایران سر بزنم. آنجا مثل خانه من است، ۸ سال در ایران زندگی کرده‌ام.
کی‌روش حتی پس از رفتنش هم مردم و کشور ایران را فراموش نکرده و به هر بهانه‌ای در فضای مجازی سعی می کند از مردم و کشور ایران به نیکی یاد کند.
با این حال او یک پست منتشر کرد و به گزارشی از ایران، درباره میزان دریافتی اش از پاداش‌های فیفا بعد از جام جهانی ۲۰۱۸ روسیه واکنش تندی نشان داد.
چیزی که مشخص است، این است که پس از رفتن کی‌روش، تیم ملی فوتبال ایران حال روز خوبی ندارد. با اینکه فوتبال بخاطر کرونا فعلا تعطیل است، اما ما با ویلموتس نا امید کننده ظاهر شدیم و با اسکوچیچ هم حتی ممکن است نتوانیم به موفقیت و صعود به جام جهانی ۲۰۲۲ قطر برسیم.
نظر شما