بنیاد عادتهایی که ما را زمینگیر کردهاند براندازیم، به رشد و بالندگی خود بپردازیم، کاری تازه کنیم در هوایی متفاوت تنفس نمائیم، ابزارها و امکانات جدید بهرهوری انسانی و اجتماعی را بیابیم.
با آنها که در فقر، فلاکت، تنگنا، دشواری و عسرت بودهاند همدلی کنیم، وصلههای ناجور تشریفات و ظواهر را از زندگی حقیقی خویش دور سازیم یا دست کم به آنها وابسته و معتاد نباشیم.
دنبال مفهوم و برداشت هنرمندانهای از آرامش، آسایش و رفاه باشیم. زندگی گذشته خود را محاسبه و ارزیابی کنیم و به غربال کردن رفتارهای درست و نادرست پیشین تاکنون بپردازیم، املای نوشته خود را غلط گیری کنیم، به عملکردهای خود نمره دهیم، انشای رفتارهایمان را ویرایش نمائیم. واژهها، جملهها، اصطلاحات و گزارههای نادرست آن را اصلاح کنیم، بر بیهودگیها، سرابها، اسرافها و اتلافها خط بطلان بکشیم، پوستههای فرسوده و پژمرده را از حقیقت وجود خویش دور کنیم و به ضمیر ترد و تازه و با طراوت وجودمان دست یابیم.
باید به مکاشفه خویش بپردازیم، سرزمینهای ناشناخته درونمان را کشف کنیم و به ارزیابی گنج اندیشهها، احساسات و عواطف خود و دیگران بپردازیم.
ناشناختههای پیرامون خود را بشناسیم یا دست کم برای شناخت آن تلاش کنیم. روزهایی متفاوت از روزهای پیشین و حتی لحظههای گذشته برای خود بیافرینیم. به یاد داریم که در دوران جنگ هشت ساله و در موقعیت بمبارانها و موشک بارانها، خانههامان جای امنی برای ما نبودند، در شهرها، روستاها و محلاتمان احساس امنیت نمیکردیم و به پناهگاههای دیگری فرار میکردیم و سنگرهای جدیدی برای حفاظت از خود میساختیم.
بیشتر بخوانید:
کرونا و زندگی هنرمندانه ما /۲
امروز اما با تهاجم کرونا خانهها تنها پناهگاههای ما شدهاند و در شهرها، روستاها و محلههای خود امنیت و آرامش بیشتری داریم.
بیندیشیم که این عناصر و اماکن با تغییر شرایط بیرونی، کارکرد و ارزش خود را ازدست میدهند و این ماییم که ایستاده در جایگاه ممتاز آفرینش باید متغیرها را در جهت آسایش و آرامش خود مدیریت کنیم و حول محور خدای خویش آرامش بگیریم.
بندگی هنرمندانه را پیشه خود سازیم و همواره با مدیریت مدبرانه از نعمتهای گوناگون و سرشار الهی در راه زندگی و سازندگی خویش و اجتماعمان بهره گیریم.
کرونا قلههای سعادتمندی را خراب نکرده است، برجهای موفقیت هم چنان برقرارند، افقهای خوشبختی کماکان نمایان است، کرونا در مقابل عادتهای ما، ضعفهای ما، کم دانشی ما، کم کاری ما و در مسیر راههای کهنه ما قرار گرفته است.
کرونا غرور غافلانه ما را شکسته و علم اندک ما را برملا کرده و جهل فزاینده ما را آشکار نموده است کرونا بار دیگر تابلوی درخشان خواجه شوریده شیراز را در برابرمان برپا کرده که:
جنگ هفتاد و دو ملت همه را عذر بنه / چون ندیدند حقیقت ره افسانه زدند /
ما نیازمند حقیقتیم، فقیر حقیقتیم، تشنه حقیقتیم و کرونا شاید بتواند برای دستیابی به قطرهای از دریای حقیقت ما را کمک کند، به کرونا ناسزا نگوئیم و نفرین نکنیم.
ما باید خراب شویم تا آباد شویم، باید بسوزیم تا دوباره بسازیم باید درو شویم تا ساقهها و خوشههای تازهای از ما بروید.
این گونه مصائب و مشکلات تنها تلنگری بیدارکننده و هشداردهنده و سازنده در زندگی ما هستند. کرونا هم مثل همه بیماریهای مرگبار تاریخ بشریت میگذرد و در هماوردی با ما ناگزیر شکست میخورد اما آیا ما با شکست دادن کرونا و ماندن بر سر عادتهای کهنه و غلط پیروز شدهایم؟ بیشتر بیندیشیم …
نظر شما