به گزارش خبرنگار ایمنا، طاهره شمشیری در صفحه اینستاگرام خود نوشت: "از اردیبهشت ۹۷ تا فروردین ۹۸ به دلیل بیماری عزیزانم مهمان بیمارستان‌های مختلفی بودم و نه در بخش‌های عادی بلکه در سی سی یو و آی سی یو.
امکانات نداشته بوشهر و شیراز و تهران را از نظر حفظ سلامت از بر شده بودم. اصطلاحات علمی پزشکی را هم کم کم داشتم یاد می‌گرفتم. از قضای روزگار هر سه بیمارستانی که سر و کار داشتم در حال حاضر در سه شهر مختلف به بیماران مبتلا به کرونا اختصاص داده شده است. بیمارستان‌های علی اصغر شیراز، خلیج فارس بوشهر، مسیح دانشوری تهران.
دردی که بیماران ریوی و تنفسی تحمل می‌کنند غیر قابل درک است. جانبازان جنگی و شیمیایی‌ها مهمانان ثابت دو بیمارستان علی اصغر فارس و مسیح دانشوری تهران بودند و با همه درد و رنجی که تحمل می‌کردند روحیه شوخ طبعی و احترام به جوان و پیر را در هر رسته و مقامی بودند همراه داشتند.
من و برادرم بیشتر مواقع در سختی‌هایی که از سر گذراندیم یادی از آنها می‌کردیم و در نهایت ناراحتی به خاطرات بیمارستانی آنها می‌خندیدیم. اما هیچ وقت فراموشم نمی‌شود که پزشکان این بیمارستان‌ها همیشه به دلیل نبود دارو و امکانات پزشکی در پاسخ دادن به بیمار و همراهانش مردد و ناراحت بودند و ما پای بدخلقی و خستگی آنها می‌گذاشتیم.
اعلام کد ۹۹ برای آنها هم سخت است همانطور که شنیدنش برای ما. روزی که عزیزم در بیمارستان ما را ترک کرد پزشکی که مرگ را تأیید کرد با بداخلاقی کامل گفت "خانوم من شیفتم تمام شده از پرستارها سوال کنید " حتی منتظر آسانسور نشد و از پله‌ها رفت ولی نمی‌دانست من پشت سرش هستم به همراهانش گفت "من چی بهشون بگم، الان اگر آلمان بود بیمارش زنده بود اینجا هیچی نیست" و من از ادامه ایستادم تا امروز که هنوزم ایستادم.
پزشکان روزهای سختی می‌گذرانند چون باید بدون امکانات جان‌ها را نجات بدهند، آی سی یو های بدون تخت و دستگاه تنفسی، اتاق‌های احیای خالی و صرفاً دستگاه اکسیژن دار و … با عروج هر روحی از بدن‌ها آنها فرو می‌ریزند.
برای شفای همه بیماران تنفسی چه مبتلایان به کرونا و چه ریوی ها و چه جانبازان شیمیایی عزیز از صمیم قلب دعا کنیم. قدردان کادر درمان با امکانات ناچیز باشیم و از صمیم قلب برای حفظ سلامت روح و جسمشان دعا کنیم."
نظر شما