به گزارش سرویس ترجمه ایمنا، طی چند هفته گذشته رهبران سیاسی، سیاست‌گذاران و مدیران سلامت با واقعیت شیوع ویروس جدید کرونا و احتمال گسترش آن در سراسر دنیا دست و پنجه نرم کرده‌اند. در ابتدای ظهور کووید -۱۹ چنین تصور می‌شد که کرونا یک ویروس محلی است که تنها استان هوبئی چین را در برمی‌گیرد، اما با گذشت تنها چند هفته سرعت باورنکردنی شیوع آن همه را حیرت‌زده و سازمان بهداشت جهانی را مجبور به اعتراف مبنی بر فراگیر بودن ویروس کرد. اگرچه کرونا ویروس در شهر ووهان چین ظهور پیدا کرد و افراد زیادی به آن آلوده شدند، اما این روزها آمار حاکی است که تعداد افراد مبتلا به کووید -۱۹ در کشورهای اسپانیا، ایتالیا و ایالات متحده آمریکا از چین نیز فراتر رفته است.
با وجود شیوع سریع ویروس کرونا در قاره آسیا، نرخ ابتلا به این ویروس در کشورهای جنوب آسیا نسبتاً پایین و واکنش مردم نسبت به آن تقریباً متفاوت است. تعداد افراد آلوده به کووید -۱۹ در ۲۶ مارس در اتحادیه همکاری‌های منطقه‌ای جنوب آسیا، که کشورهای هند، پاکستان، بنگلادش، نپال، سری‌لانکا، مالدیو و افغانستان را در برگرفته است، کمی بیشتر از دو هزار نفر است. البته دانشمندان استدلال کرده‌اند که قصور در انجام آزمایشات مربوط به تشخیص کرونا مانع از تخمین دقیق افراد مبتلا در این کشورها شده است و در واقع، این کشورها هنوز آمادگی لازم برای رویارویی با بحران پیش رو را ندارند. اگرچه تمام کشورهای اتحادیه همکاری‌های منطقه‌ای جنوب آسیا به طور جدا اقداماتی برای مبارزه با شیوع کووید -۱۹ را در پیش گرفته‌اند اما پیش‌بینی می‌شود نادیده گرفتن اختلافات سیاسی بین این کشورها حداقل دو ماه زمان بگیرد تا پس از توافق، گفتگو و مذاکرات بین آن‌ها در راستای سرکوبی کرونا ویروس شکل گیرد.
همچنان اثری از همکاری بین کشورهای اتحادیه همکاری‌های منطقه‌ای جنوب آسیا دیده نمی‌شود و هر کشور راهکارهای متفاوتی را برای شکست شیوع کرونا در پیش گرفته است. پیاده کردن قوانینی که کشورهای اروپایی و آمریکایی برای مقابله با شیوع ویروس کرونا وضع کرده‌اند در کشورهای جنوب آسیا امکان‌پذیر نیست چرا که شرایط کاری مردم و خدمات رسانی به گونه‌ای است که امکان کار کردن از راه دور وجود ندارد.
از طرفی، در کشورهای جنوب آسیا آزمایش کرونا به ندرت انجام می‌شود و تنها افرادی مورد آزمایش قرار می‌گیرند که از سفر به کشورهای درگیر ویروس باز گشته باشند. بنابراین، چنین استدلال می‌شود که آمار ارائه شده در خصوص تعداد افراد مبتلا به کووید -۱۹ در کشورهای عضو اتحادیه همکاری‌های منطقه‌ای جنوب آسیا با واقعیت فاصله بسیار زیادی داشته باشد. تنها اقدامی که در بین این کشورها مشترک است، کاهش یا ممنوع کردن سفرهای هوایی و تحمیل پروتکل‌های قرنطینه بر افرادی است که از طریق زمینی یا هوایی از کشورهای آلوده به کووید -۱۹ به دیار خود برگشته‌اند.
اقدامات متحد
کشورهای عضو اتحادیه همکاری‌های منطقه‌ای جنوب آسیا، صرف‌نظر از اختلافات اولیه و واکنش‌های متفاوت، باید متحد با هم تلاش کنند شیوع ویروس کرونا در منطقه را مهار کنند تا از تکرار فاجعه‌ای که در سال ۱۹۱۸-۱۹۱۹ اتفاق افتاد در امان بمانند. در آن سال آنفولانزایی ناشناخته در سراسر جهان گسترش یافت و تنها در بریتانیا و هند بیش از شش میلیون و در سایر نقاط جهان حدود ۴۴ میلیون نفر قربانی داشت.
کشورهای جنوب آسیا باید در انجام آزمایشات مربوط به ابتلا به ویروس کرونا نگرش خود را تغییر دهند و این آزمایشات را به طور گسترده در میان مردم انجام دهند. تأمین کیت‌ها از طریق واردات در این کشورها به ندرت صورت می‌گیرد و نحوه آزمایش گیری در این کشورها بسیار متفاوت است که باید شکل استاندارد را به خود بگیرد. نتایج آزمایشات باید بدون کم و کاست و به طور دقیق بین مردم به اشتراک گذاشته شود تا مردم از اطلاعات و آمار مربوط به مبتلا شدگان باخبر شوند. کشورهای جنوب آسیا از شرکت‌های داروسازی پیشرفته برخوردار هستند، بنابراین در ارائه خدمات پزشکی و ایمنی به مردم باید به نحو احسن عمل کنند.
کشورهای جنوب آسیا نیز، همانند سایر کشورهای جهان، اقداماتی نظیر توصیه به خودجداسازی، شستشوی مرتب دست‌ها با آب و صابون، رعایت فاصله اجتماعی، تعطیلی کامل مراکز تجاری و آموزشی و سایر پروتکل‌های پیشگیرانه را بر مردم تحمیل کرده است. به عنوان مثال، دولت هندوستان به مدت ۲۱ روز تمام ادارات و مراکز اداری کشور را تعطیل کرده است و با افرادی که بدون دلیل موجه در خیابان‌ها گذر می‌کنند، برخورد قانونی می‌کند. اما چیزی که در اینجا از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است، فراهم آوردن امکانات و خدمات لازم برای قرنطینه کردن مردم در خانه‌هایشان است. بعضی از کشورهای جنوب آسیا از امکانات لازم برای حمایت شهروندان خود برخوردار نیستند و تنها قرنطینه را بر آن‌ها تحمیل می‌کنند. به عنوان مثال، ظرفیت پذیرش و بستری بیمار در بیمارستان‌های این کشورها از هر ۱۰۰ هزار نفر بین ۰.۷ تا ۲.۸ نفر تخمین شده است که این ظرفیت برای یک بیماری نظیر کرونا بسیار ناچیز است. این کشورها اغلب در تلاشند در تهیه دستگاه‌های اکسیژن از هم پیشی بگیرند در صورتی که تمرکز بر تأمین نیروهای انسانی مضاعف، نظیر پرستارها و پزشکان، برای مراقبت از بیماران کرونایی را نادیده گرفته‌اند.
کووید -۱۹ باعث ایجاد اختلافات چشمگیری بین کشورهای جنوب آسیا در آمادگی برای مقابله با شیوع ویروس شده است. چیزی که بین همه آن‌ها مشترک به نظر می‌رسد نبود یک سیستم نظارت جامع و مراقبت ناکارآمد از بیماران مبتلا است. برای منطقه‌ای که موشک‌هایی به کره مریخ فرستاده است و دو قدرت برتر هسته‌ای جهان را در برگرفته است، نبود یک مرکز آکادمیک واحد با متخصصان متعدد برای مقابله با شیوع یک ویروس بسیار قابل توجه است.
کشورهای عضو اتحادیه همکاری‌های منطقه‌ای جنوب آسیا با جمعیتی حدود دو میلیارد نفر، باید دست در دست هم اطلاعات دقیق را در اختیار مردم قرار دهند و به دنبال یافتن راهکارهایی برای مقابله با بزرگ‌ترین چالش سلامت عمومی نسل حاضر باشند.
نظر شما