به گزارش سرویس ترجمه ایمنا، شرایط خاص کروناویروس‌جدید که باعث بالا رفتن سرعت واگیری آن می‌شود منجر به همه‌گیری جهانی سریع آن شده است و حتی نقاطی که از مرکز شیوع این بیماری یعنی ووهان چین فاصله دارند نیز به هر دلیلی با شیوع آن درگیر شده‌اند. از سوی دیگر بسیاری از نقاط جهان درگیر شیوع بیماری‌های فصلی ناشی از تغییرات آب و هوایی هستند که هر سال با گرم و سرد شدن هوا اتفاق می‌افتد. این امر شیوع کووید ۱۹ را بسیار تحت‌الشعاع قرار می‌دهد و باعث می‌شود که علی‌رغم کنترل گسترش آن در مرکز شیوع مشکلات ناشی از جهانی شدن آن همچنان جدی باشد. از سوی دیگر محدودیت‌های اعمال‌شده در زمینه‌های اشتغال، مسافرت، گردشگری و غیره، همچنین غربالگری مسافران، ممنوعیت صادرات و واردات و مواردی از این قبیل که توسط چندین کشور وضع شده، فعالیت‌های اقتصادی را تقریباً در سراسر دنیا مختل کرده و باعث شده است تأثیرات منفی شیوع این بیماری بر اقتصاد جهانی بسیار فراتر از میزان انتظار باشد تا جایی که گفته می‌شود ادامه شیوع کووید ۱۹ با فروپاشی کامل شاخص‌های اقتصادی و بروز بحران‌های مالی فراوان همراه خواهد بود.
با توجه به سهم ۱۷ درصدی چین در اقتصاد جهانی و کاهش شدید نرخ رشد سه ماهه اول این کشور، سازمان همکاری اقتصادی و توسعه (OECD) پیش‌بینی ۲۰۲۰ خود برای رشد اقتصادی جهانی را از ۲.۹ به ۲.۴ درصد کاهش داد، یعنی معادل با نرخ رکود که بنابر پیش‌بینی‌ها زیر ۲.۵ درصد تعریف شده است. علاوه بر این OECD اعلام کرد که در صورت ادامه یافتن شیوع این میزان تا ۱.۵ درصد کاهش خواهد داشت که با انعکاس این خبر، بازارهای جهانی سهام در طول چند هفته اخیر به شدت کاهش یافته است.
باتوجه‌به این موضوع، لازم است که در این برهه زمانی رهبران گروه بیست (G20) به تدوین برنامه عملکرد مشترک برای رفع بحران اقدام کنند. G20، مجمع بین‌المللی بانک مرکزی جهانی و تشکیل‌شده از ۱۹ کشور و اتحادیه اروپا با هدف بحث و گفتگو در مورد سیاست‌های مربوط به ارتقا ثبات مالی بین‌المللی است که در سال ۲۰۰۸، با گسترش برنامه‌ها و حضور سران دولت‌ها و کشورها و نیز وزیران دارایی و امور خارجه به نحوی گسترش یافت که مسائل لازم را فراتر از مسئولیت‌های هر سازمان قرار دهد. در وهله کنونی لازم است که اقدامات این گروه شامل تدابیری برای افزایش همکاری‌های علمی به‌منظور تولید واکسن و فعالیت‌های اقتصادی هماهنگ برای تثبیت وضعیت اقتصاد جهانی باشد.
با این وجود در مقایسه با یازده سال اخیر رهبران G20 با چالش‌های دشوار و پنهانی بسیاری مواجه هستند. ساده‌ترین دلیل موجود برای این چالش‌ها وجود تنش‌های سیاسی و اقتصادی ناشی از جنگ تجاری ایالات متحده و چین در طول سه سال گذشته است که تمایل کشورها برای همکاری را به میزان قابل‌توجهی پایین آورده است. از همه مهم‌تر، پس از یازده سال بحران مالی، راهکارهای سیاسی موجود برای مقابله با بحران تا حد زیادی توان خود را از دست داده که در این حالت هم بخش عرضه و هم تقاضای معادله رشد کاهش می‌یابد. با وجود نرخ بهره بسیار پایین که در طول تاریخ بی‌سابقه است و ترازنامه‌های بانک مرکزی که در حال حاضر به نسبت‌های بزرگی افزایش یافته، سیاست‌های پولی هنوز هم به حفظ بازیابی زیرمجموعه‌ها متکی است. در این شرایط کمک‌های مالی بیشتر کمک مؤثری به حساب می‌آید ولی به هیچ وجه کافی نیست. چنین وضعیتی باعث می‌شود اصلی‌ترین ابزار برای احیای رشد اقتصادی "تحریک مالی" باشد.
علاوه بر این دامنه‌های بسته مالی که توسط مؤسسه دارایی بین‌المللی (IIF) تعیین می‌شود و محدود به سطح رکورد بدهی جهانی است، درحال‌حاضر ۲۵۳ تریلیون دلار برابر با ۳۲۲ درصد از تولید ناخالص داخلی جهانی تخمین زده شده است. پایین بودن نرخ بهره می‌تواند بار خدمات بدهی را برای مدت کوتاهی تحمل‌پذیر کند ولی ادامه آن در نهایت منجر به تضعیف اعتماد سرمایه‌گذاران و درنهایت ایجاد بحران بدهی می‌شود.
در نتیجه برنامه‌های تحریک مالی باید بسیار دقیق تدوین شود و با هدف قرار دادن سرمایه‌گذاری در زیرساخت‌های کلیدی به افزایش بهره‌وری اقتصاد کمک کند و زمینه‌ساز بازپرداخت بدهی باشد.
در نهایت باید گفت باتوجه به اینکه بحران کروناویروس منجر به رکود اقتصادی جهان شده و نیاز به همکاری‌های سراسری را بالا برده، لازم است که به‌منظور رهبری مؤثری در راستای کاهش خطر، رهبران جهانی همچنان در کنار یکدیگر دست به اقدام زنند چراکه وجود مشاجرات و بی‌اعتمادی‌ها در طول دو ماه اخیر با افزایش میزان ضرر و زیان وارده همراه بوده است و ادامه این روند صدمات جبران ناپذیری به اقتصاد کل دنیا وارد خواهد آورد.
نظر شما