به گزارش سرویس ترجمه ایمنا، تابستانی که گذشت یکی از داغترین دماهای ثبت شده در طول تاریخ آمریکا را داشت. علاوه بر این پیشبینی میشود که این امواج گرمایی در طول ۳۰ سال آینده با شدت بیشتری منتشر شود که این امر باعث شد مدیریتهای شهری دست به برنامهریزیهای برای مقابله با آسیبهای ناشی از گرما بزنند؛ با این حال بسیاری از شهرهای بزرگ این کشور توانایی برنامهریزی برای محافظت از اقشار آسیبپذیر خود در برابر این گرمای شدید را ندارند.
با این وجود در بعضی شهرها اقداماتی در این زمینه صورت گرفت. برای مثال دولت فیلادلفیا برای توزیع آب بین افراد بیخانمان و هدایت مردم به مناطق خنکتر تیمهایی اعزام کرد، آستن برنامههای زمانبندیشده قطع ساعتی برق خود را برای افراد کم درآمد و یا دارای درآمد ثابت به حالت تعلیق درآورد و در شیکاگو بازرسان ساختمانی ملزم به بررسی و نظارت بر پناهگاهها و سایر ساختمانهایی شدند که تهویه مطبوع نداشتند. با این حال شهرهایی همچون دالاس و جکسونویل هیچ برنامهای برای مقابله با گرمای طاقتفرسای هوا نداشتند، چرا که علیرغم بیماریها و حتی مرگ و میرهایی ناشی از افزایش شدید دمای هوا، این معضل آب و هوایی پدیدهای است که بسیار دست کم گرفته میشود.
با این حال و با توجه به پیشبینیها مبنی بر وخیمتر شدن شرایط جزایر گرمایی شهری، بسیاری کارشناسان مربوطه بر این باورند که داشتن برنامهریزیهای دقیق برای محافظت از اقشار آسیبپذیر همچون سالمندان، کودکان، خردسالان، افراد بیخانمان و افراد کم درآمد امری بسیار ضروری است؛ چرا که در حال حاضر گرمای شدید هوا بیش از هر مشکل آب و هوایی دیگر در آمریکا و حتی سراسر دنیا منجر به مرگ و میر و آسیب میشود، تا جاییکه شهرهایی همچون فونیکس، لاسوگاس و نیویورک در طول تابستان گذشته شاهد مرگ بیش از صد نفر در اثر گرمای شدید هوا بودهاند و با وجود بروز تغییرات جوی ناشناخته انتظار میرود که این تعداد در آینده تا هزاران نفر افزایش داشته باشد.
بهمنظور جلوگیری از بروز این فاجعه، مجموعهای جامع از گزینههای سریعالاجرا برای مقابله با امواج گرمایی مورد نیاز است. این گزینهها باید شامل تشخیص و شناسایی قشر آسیبپذیر، آمادهسازی و در دسترس قرار دادن مراکز و محلهای خنک، توانایی هماهنگی با آموزش و پرورش برای تعطیل کردن مدارس، اعلام تعطیلی همگانی و مواردی از این قبیل باشد. هر چند این اقدامات در برنامههای مکتوب شهرهایی همچون دالاس، فورتورث، دیترویت، سندیهگو و شارلوت که بین سیستمهای هشدار دهنده حرارتی و اماکن خنک آنها نوعی ارتباط پایدار برقرار است دیده نمیشود ولی وجود برنامههای آمادگی در برابر بروز مشکل باعث میشود مقامات شهری در صورت ورود امواج شدید گرمایی بتوانند اقدامات لازم انجام دهند. از سوی دیگر وجود اینگونه اقدامات احتیاطی و اطلاعرسانی همگانی نسبت به آنها باعث میشود افرادی که در معرض خطر احتمالی قرار دارند، پیش از آنکه دیر شود از احتمال بروز آن آگاهی یابند و از خطر دور شوند.
در تابستان سال ۲۰۱۱، گرمای هوا در دالاس منجر به مرگ ۱۱۲ شهروند شد که پیشبینی میشود این میزان تا اواسط قرن جاری تا ۱۵۰ درصد افزایش داشته باشد. این امر یک فوریت اضطراری برای دالاس محسوب میشود، با این حال اقدامات احتیاطی این شهر برای جلوگیری از وقوع این پیشبینی تنها شامل تعبیه سیستم خنککننده در تعدادی از کتابخانههای محلی و مراکز اجتماع در ساعات کاری است که البته در روزهای تعطیل خدماترسانی ندارند. عملکرد مدیریت گرما و بحران در این شهر به میزان چشمگیری ضعیف است. در بسیاری شهرها همچون جکسونویل علیرغم آمادگیهای لازم برای مقابله با مشکلاتی همچون سیل، آتشسوزی، تغییرات شدید آب و هوایی، بیماریهای عفونی و حتی آشوب و اغتشاشات، هیچ پروتکل خاصی برای مقابله با گرمای شدید وجود ندارد و مسئولان آن معتقدند عواقب سوانح بدون توجه به خطرات احتمالی، خود منجر به ارائه پاسخهای مورد نیاز میشود.
آنچه شرایط را سختتر میکند این است که برنامههای مقابله با امواج گرمایی تنها در صورتی موفق خواهد بود که اقشار آسیبپذیر را مدنظر قرار دهد، نه اینکه فقط برای از سر باز کردن مشکل برنامهریزی شود. به همین دلیل بسیاری از شهرهای ایالت متحده آمریکا نیاز دارند که در مسیر مبارزه با آسیبهای ناشی از امواج شدید گرمایی، استراتژیهای جامعتری اتخاذ کنند. در این زمینه شهرهایی همچون آستن و شیکاگو اقداماتی چون رایگان کردن حمل و نقل عمومی برای انتقال به اماکن خنک تعبیه شده، خدماترسانی فعال به افراد بیخانمان، دستورالعملهای لغو تمامی برنامهها در فضای باز و ممنوعیت قطع برق در ساعات اوج گرما بکار گرفتهاند. علاوه بر این بسیاری از شهرها برای مقابله با این معضل به سرمایهگذاریهای بلندمدتی همچون ایجاد فضاهای سبز بیشتر و استفاده از مصالح بازتاباننده گرما در بام خانهها اقدام کردهاند.
نظر شما