به گزارش سرویس ترجمه ایمنا، از آن‌جا که جهان به سمت شهری شدن حرکت می‌کند، بحث‌های زیادی در این خصوص ذهن همگان را به خود مشغول کرده است؛ آینده شهرها چگونه خواهد بود؟ چگونه باید شهرها را طراحی و سازماندهی کرد؟ مقامات رسمی چه اقداماتی را باید انجام دهند تا کیفیت زندگی ساکنان جدید را بهبود بخشند؟ این بحث‌ها، نظریه‌های ارائه شده در قرن اخیر در زمینه شهری سازی را مورد چالش قرار می‌دهد چرا که در چند دهه اخیر تغییرات چشمگیری در رویکردهای طراحی شهری اتفاق افتاد.
شهرها به خودی خود، برخلاف سایر اشکال مداخله انسانی، اتفاقاتی منحصر به‌فرد محسوب می‌شوند چرا که نسخه‌های جدید شهری، قدیمی‌ها را بی‌اعتبار نمی‌کنند. مردم در خاورمیانه همچنان در شهرهایی سکونت می‌گزینند که قدمت آن‌ها به بیش از دو هزار سال می‌رسد. اروپاییان نیز در بعضی از شهرهایی که بیش از هزار سال پیش تأسیس شده است سکونت دارند و مردم ایالات متحده آمریکا در شهرهایی نظیر بوستون و فیلادلفیا، که بیش از ۵۰۰ سال از عمر آن‌ها می‌گذرد، در حال سکونت هستند.
پیشینه شهرها، خود را تکرار می‌کند؛ زیستن در یک محله قدیمی در کنار محدودیت‌هایی که به خاطر قدیمی بودن دارد، فواید و سودمندی‌های بسیاری برای شهروندان خود به ارمغان می‌آورد. مردمی که در این محله‌های قدیمی زندگی می‌کنند، باید به منظور بهبود شرایط زندگی و رونق شهرهای خود این فواید و مزایا را به خوبی شناسایی کنند و آن‌ها را به بهترین نحو مورد استفاده قرار دهند.
در قرن بیستم، نظریه‌پردازان شهری مطمئن بودند که شرایط زندگی مدرن مملو از تلفن، ماشین و سایر مداخلات به طور چشمگیری با آن‌چه که پیش از این در زندگی مردم وجود داشت متفاوت بود. این افراد استانداردها و روش‌های موجود را که بسیاری از آن‌ها برای قرن‌ها مورد آزمایش و تجربه قرار گرفته بود رد می‌کردند و به جای احداث محله‌های چند منظوره سعی می‌کردند محله‌های یک شهر را برای کاربردهای متفاوت تفکیک کنند که این اقدام باعث افزایش تراکم ترافیک می‌شد.
تکنولوژی‌ها به سرعت تغییر می‌کند در حالی که سرعت تغییر مردم بسیار پایین است. چیزهایی نظیر شغل‌ها، فرصت‌ها، همکاری‌ها، هیجان‌ها و حس استقلال و آزادی، که در دوران رنسانس ایتالیا، بازسازی هلند و عصر صنعتی انگلستان مردم را در شهرها به خود جذب می‌کرد، همچنان مردم را به‌وجد می‌آورد. در عصری که به طور مداوم به سمت نوآوری پیش می‌رود، مقامات رسمی شهرها اصول اساسی انسانیت را در ذهن مردم یادآوری می‌کنند.
مردم در شهرهای چند منظوره می‌توانند در زمان و هزینه خود صرفه‌جویی کنند. مردم مایلند در کنار یکدیگر باشند تا به راحتی به خانواده‌ها، دوستان و همکاران خود دسترسی داشته باشند؛ آن‌ها می‌خواهند به فروشگاه‌ها، مکان‌هایی برای تفریح و سرگرمی و فضاهایی برای خوردن و آشامیدن دسترسی داشته باشند. حتی در عصر رسانه‌های اجتماعی کنونی، مردم همچنان دسترسی آسان به جامعه را یک اولویت در کیفیت زندگی خود می‌دانند و به سمت شهرهایی که این نیاز آن‌ها را به خوبی برآورده کند، روانه می‌شوند. بنابراین شهرها باید به گونه‌ای طراحی شود که بتواند خواسته‌های مردمی را که در قلب جامعه زندگی می‌کنند به خوبی برآورده کند. در طراحی شهری قرن بیستم این اصل به خوبی در نظر گرفته نشد و در واقع مسئولان توجه به زیرساخت‌هایی را که مردم را به هم نزدیک کند، یک اولویت نمی‌دانستند. مردم همچنان قابلیت دسترسی آسان را یک ضرورت می‌دانند و برای آن‌ها احداث بزرگ‌راه‌های عظیم بدون ضرورت اهمیت چندانی ندارد.
برنامه‌ریزان شهری معمولاً در یک طراحی مناسب شهری توجه به احداث مسیرهای دوچرخه‌سواری و پیاده‌روی را یک اولویت در نظر می‌گیرند چرا که باعث رضایتمندی بیشتر شهروندان و برآورده کردن نیازهای آنان می‌شود. در حال حاضر، پویایی مردم یک اصل مهم در طراحی شهری در بسیاری از نقاط کشورهای اروپایی و بخش‌هایی از ایالات متحده آمریکا در نظر گرفته می‌شود؛ مسئولان هر روز در حال کشف روش‌های جدیدی برای افزایش فعالیت و پویایی مردم خود هستند و این چیزی است که در قرن بیستم نادیده گرفته می‌شد.
مدیران شهری اخیراً به این نتیجه رسیده‌اند که شهرهای چندمنظوره بسیار کارآمدتر از سایر شهرها عمل می‌کند؛ مدت زمانی که قرار است صرف رانندگی شود در شهرهای چند منظوره می‌تواند صرف فعالیت‌های تفریحی شود. علاوه بر این، به جای اینکه انرژی زیادی از مردم صرف نقل مکان چندین تن فلز و پلاستیک به شهرهای دورافتاده شود، می‌توان از این انرژی برای خدماتی که بیشتر مورد نیاز است بهره برد. در نهایت، پولی را که قرار است برای ساخت بزرگراه‌ها و سایر زیرساخت‌های مشابه و غیر ضروری هزینه شود، می‌توان برای بهبود هرچه بیشتر زندگی ساکنان مصرف کرد.
جمعیت جهان رو به شهری شدن پیش می‌رود و به همین خاطر کیفیت زندگی برای مردمی که به سمت شهرها هجوم می‌آورند باید بهبود و اثرات زیست‌محیطی کاهش یابد. برنامه‌ریزان شهری بیشترین نقش را در رسیدن به این هدف ایفا می‌کنند؛ این افراد با احداث زیرساخت‌های مختلف برای پیاده‌روی، دوچرخه‌سواری و غیره می‌توانند رضایتمندی شهروندان را تضمین کنند.
نظریه‌پردازان قرن بیستم چنین استدلال کرده‌اند که هرگونه پیشرفت تکنولوژیک جدید نقش مهم و سازنده‌ای در طراحی، برنامه‌ریزی و عملکرد شهرها ایفا خواهد کرد و هر نسل جدید بشری به شهرهایی با طراحی جدید نیاز خواهد داشت. تاریخ عکس این قضیه را ثابت می‌کند؛ الگوهای امتحان شده و قدیمی ظرفیت زیادی برای جذب تکنولوژی‌های جدید دارد و همچنان علت مهاجرت مردم به شهرها را مورد بررسی قرار می‌دهد. شهرها نیاز مردم به مکان‌هایی برای کار کردن، زیستن و دنبال کردن اهداف جمعی خود را برآورده می‌کند.
نظر شما