چگونه یک بسته جا به جایی پایدار شهری ایجاد کنیم؟

یک دکترای شهرسازی گفت: چنانچه موضوع حمل و نقل پایدار را در دستور کار قرار می‌دهیم، باید همه جوانب را در نظر بگیریم، در غیر این صورت مانند بسیاری از مسیرها و ایستگاه‌های دوچرخه که در حال حاضر در سطح شهر اصفهان و سایر شهرها وجود دارد، صرفا مکان‌یابی انجام و زیرساخت‌های محدودی ایجاد شده است.

امیر حسین شبانی در گفت‌وگو با خبرنگار ایمنا اظهار کرد: توجه به حمل و نقل پایدار با تمرکز بر وسایل حمل و نقلی مثل دوچرخه یا پیاده روی، از تأکیدات شهرسازی امروز و دوران پسا نوگرایی است.

وی افزود: هدف حمل و نقل پایدار، صرفاً جا به جایی نیست، به عبارت دیگر قرار نیست شهروندان در ساختار یک معبر یا دسترسی شهری، از یک مبدا به سمت مقصد دیگری حرکت کنند بلکه حمل و نقل می‌تواند در لایه‌های عمیق‌تری مورد بررسی قرار بگیرد.

این دکترای شهرسازی با بیان اینکه زندگی امروزه در شهرها سازنده نوعی خاص از سبک زندگی است، خاطرنشان کرد: در این نوع از سبک زندگی، جا به جایی افراد در یک قالب پایدار مطرح می‌شود و مسئله‌ای همه جانبه است که باید هم به ابعاد فرهنگی و اجتماعی و هم به ابعاد تکنولوژیکی و کالبدی آن توجه ویژه کرد.

شبانی تاکید کرد: در طول قرن بیستم شهرها به صورت مشخص از ساختار سنتی نظام حرکتی دسترسی خود که اصولاً بر مبنای حرکت‌های کوچک و محدود در یک بخش خاص از شهر بود، فاصله گرفتند، این تغییر به دلیل ساختار جدید مکان یابی کاربری‌های شهری و اولویت قرار گرفتن خودرو در شهر ایجاد شد.

وی ادامه داد: این تغییر موجب شد تا شهروندان به تدریج از وسایل و روش‌های حمل و نقل پایدار مثل دوچرخه و پیاده روی فاصله بگیرند و از خودرو استفاده کنند.

این دکترای شهرسازی تصریح کرد: این تغییر در سطح کالبدی نیز رخ داد و با گسترش ناموزون و نامتوازن کاربری‌های شهری در منطقه شهری همراه بود تا اینکه به تدریج تبدیل به یک ساختار فرهنگی در ذهنیت شهرها و کلانشهرها شد و تصور اینکه یک شهروند پیاده یا با دوچرخه در سطح شهر حرکت کرده و فعالیت‌های روزمره خود را انجام دهد، ممکن نبود.

شبانی با بیان اینکه همزمان با بروز تغییرات در سیستم جا به جایی موانعی نیز از نظر فرهنگی و اجتماعی برای شهروند ایجاد شد، تاکید کرد: چنانچه موضوع حمل و نقل پایدار را در دستور کار قرار می‌دهیم، باید همه جوانب در نظر بگیریم، در غیر این صورت مانند بسیاری از مسیرها و ایستگاه‌های دوچرخه که در حال حاضر در سطح شهر اصفهان و سایر شهرها وجود دارد، صرفاً مکان‌یابی انجام و زیرساخت‌های محدودی ایجاد شده است.

وی ادامه داد: البته وجود این زیرساخت‌ها بهتر از نبود آنها است، اما به دلیل رفع نشدن مسائل فرهنگی و اجتماعی استفاده از دوچرخه یا حرکت پیاده، همینطور نبود معابر شهری متناسب با سیستم حمل و نقل پایدار، یک شهروند نمی‌تواند به راحتی فعالیت‌های روزانه را انجام داده و احتیاجات خود را برطرف کند.

این کارشناس شهرسازی گفت: امروزه حرکت پیاده و دوچرخه در تعامل با حمل و نقل عمومی پایدار، باید به صورت یک بسته جامع دیده شود تا سهم حرکت دوچرخه و پیاده در تعامل با وسایل حمل و نقل عمومی کارآمد، بروز، ایمن و ارزان تبدیل به بسته حرکتی پایدار در شهرها شود.

شبانی اظهار کرد: چنانچه برخلاف این دستور العمل، اقدام شود به دلیل محدودیت‌های موجود از قبیل مکان‌یابی نادرست مراکز کار، خرید و تفریح که در نگاه‌های قبلی شهرسازی وجود داشته است، امکان رسیدن به یک سیستم حمل و نقل پایدار وجود ندارد.

وی افزود: تمرکز بر روی بسته جامع حمل و نقل پایدار، کارآمد کردن حمل و نقل عمومی از نظر تکنولوژیکی و مکان یابی و مکان گزینی متناسب ایستگاه‌ها و مسیرهای حرکت پیاده و دوچرخه، به تدریج سهم انسان را نسبت به خودرو در جابه‌جایی‌های شهری بالا می‌برد.

این دکترای شهرسازی تاکید کرد: نسخه‌های موضعی که در یک گوشه از شهر، به صورت محدود و در قالب مسیرهای تزئینی تعریف می‌شود، نمی‌تواند اهداف بسته جامع حمل و نقل پایدار را محقق کند.

کد خبر 409464

برچسب‌ها

نظر شما

شما در حال پاسخ به نظر «» هستید.